: Απεικάσματα σκέψης: Σεπτεμβρίου 2010
Yπάρχει μια πικρή αλήθεια στη ζωή, που ανακάλυψα ταξιδεύοντας ανατολικά και δυτικά.

Οι μόνοι που πραγματικά πληγώνουμε είναι αυτοί που αγαπάμε περισσότερο. Κολακεύουμε όσους γνωρίζουμε ελάχιστα. Ευχαριστούμε τον περαστικό επισκέπτη. Ενώ χτυπάμε απερίσκεπτα όσους μας αγαπούν περισσότερο. 

Τετάρτη 15 Σεπτεμβρίου 2010

Η ασφαλής χρήση του διαδικτύου πρέπει να διδάσκεται στο σχολείo

Στο σχολείο θεωρεί το 99% των εκπαιδευτικών ότι πρέπει να διδάσκεται η ασφαλής χρήση του διαδικτύου σύμφωνα με έρευνα της δράσης ενημέρωσης Saferinternet.gr του Ελληνικού Κέντρου Ασφαλούς Διαδικτύου.

Η έρευνα διεξήχθη σε 679 εκπαιδευτικούς όλων των βαθμίδων από όλη την Ελλάδα και τα αποτελέσματα θα δοθούν στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή εν όψει του Ευρωπαϊκού Φόρουμ Ασφαλούς Διαδικτύου 2009 που θα λάβει χώρα στο Λουξεμβούργο στις 22-23 Οκτωβρίου.

Παρακάτω ακολουθούν μερικά από τα αποτελέσματα της έρευνας:

- Το 99% των εκπαιδευτικών θεωρεί ότι η ασφαλής χρήση του Διαδικτύου πρέπει να διδάσκεται στο σχολείο.

- Η πρωτοβάθμια εκπαίδευση κρίνεται ως η πιο κατάλληλη βαθμίδα για να ξεκινήσει η εκπαίδευση στο Διαδίκτυο από το 70% των εκπαιδευτικών. Ένα ποσοστό 19% επιλέγει το Γυμνάσιο και ένα σημαντικό ποσοστό της τάξης του 11% θεωρεί ότι η εκπαίδευση στην ασφαλή χρήση του Διαδικτύου πρέπει να ξεκινά από το Νηπιαγωγείο.

- Αναφορικά με τη μορφή του μαθήματος, το 45% των εκπαιδευτικών θεωρεί ότι πρέπει να είναι ενσωματωμένο στο μάθημα της πληροφορικής, το 28% θεωρεί ότι πρέπει να είναι διαθεματικό, ενώ το 14% θεωρεί ότι πρέπει να έχει τη μορφή σεμιναρίου που θα λαμβάνει χώρα ανά τακτά διαστήματα. Μικρότερα ποσοστά (5%) συγκέντρωσαν επιλογές όπως: αυτόνομο με βαθμό και αυτόνομο χωρίς βαθμό.

- Τα πέντε πιο σημαντικά θέματα που θεωρούν ότι πρέπει να περιλαμβάνονται στην εκπαίδευση αυτή είναι:
- Βασικές αρχές σωστής χρήσης του Διαδικτύου (72% των απαντήσεων)
- Προστασία προσωπικής ζωής (63%)
- Σωστή διαχείριση της επικοινωνίας μέσω Διαδικτύου (chat, sns, forum, κ.λπ.) (57%)
- Αξιοπιστία διαδικτυακού περιεχομένου (44%)
- Αξιοποίηση της θετικής πλευράς του Διαδικτύου (41%)

- Το 81% των εκπαιδευτικών θεωρεί ότι χρειάζεται συνδυασμός εκπαιδευτικού υλικού (online & offline υλικό, επιμορφωτικά σεμινάρια και e-learning εφαρμογές) και όχι μεμονωμένες λύσεις ώστε να διδαχθεί ένα τέτοιο μάθημα.

e-go.gr

Πίστη και η εμπιστοσύνη. Ποιούς εξυπηρετούν;

Τα σχολεία κατασκευάζουν πειθήνιους ανθρώπους – υπηκόους - με την διαδικασία της εκπαίδευσης και το εργαλείο που χρησιμοποιείται είναι η πληροφορία. Αυτοί που διαχειρίζονται τις πληροφορίες, μας ενσταλάζουν μέσα στα αθώα κεφάλια μας, με την βοήθεια όλων των θεσμών, που μας διαπαιδαγωγούν, ότι η πίστη και η εμπιστοσύνη είναι αρετές. Αν βέβαια είναι υψηλές αρετές πρέπει να είναι απαραίτητες. Όταν κάποιος πιστεύει και εμπιστεύεται, λέμε ότι είναι καλός άνθρωπος. Για να ασκήσουμε την πίστη και την εμπιστοσύνη, οι διαχειριστές των πληροφοριών καθιέρωσαν το μάθημα των θρησκευτικών. Ποιοί όμως ωφελούνται από την εμπιστοσύνη;

Όταν πηγαίνουμε σε μια τράπεζα να πάρουμε χρήματα, η έκκληση μας στην εμπιστοσύνη, δεν φέρνει κανένα αποτέλεσμα στον τραπεζοϋπάλληλο. Οι τραπεζίτες λοιπόν δεν εκτιμούν την πίστη και την εμπιστοσύνη. Όσο πλουσιότερος είναι ο άνθρωπος τόσο περισσότερο φροντίζει να κάνει συμβόλαια. Όταν έχουμε υπογράψει ένα συμβόλαιο είτε από ανάγκη είτε από άγνοια και δεν μπορούμε να τηρήσουμε τους όρους, ολόκληρος ο κρατικός μηχανισμός, αστυνομία, δικαστήρια, και ο στρατός ακόμα, υποστηρίζουν τον πλούσιο έμπορο και τον τραπεζίτη. Για τον τραπεζίτη, και τον πλούσιο έμπορο είναι περιττό να δείχνουν εμπιστοσύνη. Την παίρνουν δεν την δίνουν.

Από την συμπεριφορά των ισχυρότερων ομάδων της κοινωνίας μας, συμπεραίνουμε, ότι είναι ευκολότερο να δίνεις εμπιστοσύνη παρά να την παίρνεις και το κυριότερο η εμπιστοσύνη πηγαίνει από τον αδύνατο στον πιο δυνατό και όχι αντίθετα. Οι δυνατοί επαφίενται στην βία και στην άγνοια παρά στην εμπιστοσύνη και σχεδόν ποτέ δεν βγάζουν λόγους χωρίς να ζητούν εμπιστοσύνη απ΄ όλους όσους εξαρτώνται από αυτούς. Αυτό κάνουν οι γονείς με τα παιδιά τους, οι δάσκαλοι με τους μαθητές τους, οι επιχειρηματίες με τους εργάτες, και οι πολιτικοί με τους ψηφοφόρους. Οι ίδιοι βέβαια, δεν χρειάζεται να δείχνουν εμπιστοσύνη, ωστόσο, έχουν ανάγκη την εμπιστοσύνη των άλλων.

Αυτό βέβαια γίνεται, επειδή η εμπιστοσύνη είναι φτηνότερη από την άσκηση βίας. Για την άσκηση βίας χρειάζονται άνθρωποι που θα πρέπει να εμπιστεύονται εκείνους που τους λένε, ότι η χρήση βίας είναι καλή πράξη. Αν δεν έχει κανείς τέτοιους ανθρώπους στην διάθεσή του, τότε τα κλομπ, οι σφαίρες, τα όπλα, οι αύρες, τα τανκ είναι για τα σκουπίδια.

Ένας ελάχιστος βαθμός εμπιστοσύνης είναι απαραίτητος για να διατηρηθεί η αδικία. Όταν οι ιδιόκτητες διαμερισμάτων και επαγγελματικών στεγών, ζητούν ολοένα και περισσότερα χρήματα για τα ενοίκια, επιβάλλοντας την θέληση τους σε χιλιάδες οικογένειες έχουν πίσω τους αστυνομικούς , δικαστικούς κλητήρες, δικαστές και βουλευτές, που έχουν εμπιστοσύνη στην αντίληψη, ότι είναι δίκαιο να πλουτίζει κανείς από την ζωτική ανάγκη της στέγης και άδικο ν’ αντιστέκεται κανείς σ’ αυτό το είδος πλουτισμού. Επομένως η πίστη και η εμπιστοσύνη είναι ουσιώδεις προϋποθέσεις για την λειτουργία ενός συστήματος πλουτισμού.

Ο άνθρωπος που έχει εμπιστοσύνη μπορεί να την πάθει πιο εύκολα από έναν που σκέπτεται υπολογιστικά. Όποιος δεν έχει πρόθεση να μας εξαπατήσει δεν χρειάζεται την εμπιστοσύνη μας. Πολλές φορές έχω ακούσει την μπούρδα, ότι ή έλλειψη της εμπιστοσύνης μεταξύ των ανθρώπων δηλητηριάζει την συνύπαρξή τους! Το γεγονός ότι οι επιχειρηματίες επαφίενται σε συμβόλαια και όχι στην εμπιστοσύνη δηλητηριάζει την σχέση τους; Απεναντίας η ασφάλεια του συμβολαίου κάνει πιο αβίαστες τις σχέσεις τους. Δεν έχουν λόγο να δυσπιστούν, είναι εξασφαλισμένοι. Η ασφάλεια του συμβολαίου δημιουργεί κοινά συμφέροντα. Δεν χρειάζονται την εμπιστοσύνη.

Οι υποτακτικοί δεν έχουν στρατιώτες. Οι πλουτοκράτες μπορούν με τον στρατό, την αστυνομία ή την πείνα, να αναγκάσουν τους υποτακτικούς να δουλέψουν για λογαριασμό τους. Όταν η αδυναμία του υποτακτικού και η δύναμη του αντιπάλου του είναι μεγάλες, μοιραία ο υποταχτικός θα καταφύγει στην πίστη και την εμπιστοσύνη. Επειδή δεν μπορεί ν’ αμυνθεί, έχει εμπιστοσύνη ότι ο αντίπαλος δεν θα φτάσει στα άκρα.

Η ανθρωπιά κάνει περιττή την εμπιστοσύνη. Η απανθρωπιά χρησιμοποίει τα εργαλεία της πίστης και της εμπιστοσύνης. Για να καταπολεμήσουμε την απανθρωπιά, θα πρέπει να αποβάλουμε αυτές τις συνήθειες απέναντι στους δυνατούς και να αποκτήσουμε την συνήθεια να ρωτάμε και να υπολογίζουμε.
Είναι ολέθριο για την ζωή μας να πιστεύουμε ότι οι πληροφορίες που δεχόμαστε στο σχολείο, ανταποκρίνονται στα συμφέροντά μας.
Αντί να εμπιστευόμαστε το μάθημα θα πρέπει να το ελέγχουμε.
Πρέπει να ξέρουμε αν οι προγραμματιστές της παιδείας μας, μάς εξαπατούν.
Δεν μπορούμε ν’ αρκεστούμε στις διαβεβαιώσεις τους, ότι δεν μας κοροϊδεύουν, γιατί αυτές τις διαβεβαιώσεις τις έδιναν σ’ όλες τις γενιές. Και όλες τις γενιές τις κορόιδεψαν. Για πιο λόγο θα κάνουν εξαίρεση μ’ εμάς τάχα, αν δεν κάνουμε εμείς την εξαίρεση;
Παρακαλώ σημειώστε ότι αν και δεν φαίνονται τα κουμπιά προσθήκης emoticon και φατσούλες μπορείτε πάντα να τα χρησιμοποιείτε

Μάθε, παιδί μου, γράμματα... αλλά πού;

Χιλιάδες γονείς προβληματίζονται για το αν θα πρέπει να διαλέξουν την ιδιωτική ή τη δημόσια εκπαίδευση για τα παιδιά τους


Η ΚΟΡΗ ΤΗΣ ήταν μόλις τριών ετών και «φοιτούσε» στον παιδικό σταθμό όταν άρχισαν να πέφτουν βροχή οι ερωτήσεις των μαμάδων στην παιδική χαρά: «Σε ποιο δημοτικό την έχετε γράψει;» ήταν η δημοφιλέστερη ερώτηση εκείνων που είχαν σπεύσει να εγγράψουν τα παιδιά τους στα «καλά» σχολεία από τα γεννοφάσκια
τους. Στις ερωτήσεις δεν απαντούσε γιατί απλώς δεν είχε κλείσει καμία θέση πουθενά- της φαινόταν υπερβολή να προεξοφλεί το μέλλον της οικογένειάς της σε βάθος τριών χρόνων: το πού θα μένουν, πόσα χρήματα θα διαθέσουν, τι σχολείο θα αναζητούν. Ξαφνικά όμως όταν όλα τα άλλα συνομήλικα γράφτηκαν σε πολλά υποσχόμενα σχολεία, μπήκε και εκείνη στο ίδιο γρανάζι και έσπευσε ζωσμένη με σκονάκια
πληροφοριών για το σαφάρι σχολείου. Τον τότε προβληματισμό της μητέρας τής- αληθινής- ιστορίας μας περνάνε αυτή την περίοδο χιλιάδες γονείς καθώς τώρα είναι εποχή αιτήσεων σε διάφορους σχολικούς οργανισμούς. Ανάλογα με τη σπουδαιότητα του σχολείου οι αιτήσεις αφορούν τη φετινή χρονιά, την επόμενη ή και το... 2012 (υπάρχουν σχολεία που εγγράφουν βρέφη τα οποία μόλις έχουν σαραντίσει).

Αν το βαλάντιο δεν είναι πλούσιο και ο γονιός θέλει κάτι καλύτερο από το δημόσιο της γειτονιάς του, σπεύδει σε σχολεία όπως το Πειραματικό Δημοτικό Σχολείο του Πανεπιστημίου Αθηνών, της οδού Σκουφά στο Κολωνάκι. Σχολεία όπως αυτό έχουν την αίγλη που τους προσδίδει η σχέση τους με το Πανεπιστήμιο. Στην πραγματικότητα πρόκειται για σχολεία-πυρήνες επιμόρφωσης και όχι για ιδρύματα με «ιδιαίτερους» μαθητές ή καθηγητές. Καθηγήτρια σε πειραματικό λύκειο παραδέχεται ότι κίνητρο για τους καθηγητές συναδέλφους της που έχουν μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών είναι το θεσπισμένο μειωμένο ωράριο διδασκαλίας και όχι το ερευνητικό έργο και η επιμόρφωση.

Πάντως η αίτηση του γονιού στο πειραματικό, για παράδειγμα, είναι μια πηγή στρες καθώς η επιλογή γίνεται μέσω κλήρωσης. Πέρυσι μάλιστα το ποσοστό των παιδιών που κληρώνονταν ήταν 1 στα 5. Στην περίπτωση των Αθηνών παρόμοια ζήτηση έχει μια θέση στο δημοτικό της Μαρασλείου. Ο γονιός όμως καλείται να διαλέξει σε ποιο από τα δύο σχολείο θα κάνει αίτηση καθώς δεν έχει δικαίωμα συμμετοχής και στις δύο κληρώσεις. Η δε κλήρωση γίνεται λίγους μήνες πριν από τη σχολική χρονιά όταν οι θέσεις των ιδιωτικών σχολείων έχουν προ πολλού κλείσει. Τι κάνουν οι προνοητικοίσε σημείο νεύρωσης- γονείς; Προγράφουν τα παιδιά τους και σε ένα ιδιωτικό σχολείο, καταθέτοντας μερικές εκατοντάδες ευρώ, τα οποία και χάνουν αν τελικώς δεν εγγράψουν το παιδί τους.

Οταν το ιδιωτικό αποκλειστεί και το πειραματικό δεν κληρώσει πολλοί καταφεύγουν σε δημοτικά με καλή φήμη. Στο Λεκανοπέδιο δημοφιλή είναι τα δημοτικά και γυμνάσιαλύκεια των περιοχών Ψυχικού (Παλαιού και Νέου) Φιλοθέης, Κηφισιάς και Παπάγου. Εκεί συρρέουν ενδιαφερόμενοι κάθε περιοχής προσκομίζοντας βέβαια ψευδή στοιχεία μόνιμης κατοικίας.


«Ελευθερία και μεράκι»
«Το δίλημμα δεν είναι δημόσιο ή ιδιωτικό, αλλά ποιο δημόσιο και ποιο ιδιωτικό» μας λέει ο κ. Λευτέρης Γείτονας, εκπαιδευτικός, γενικός διευθυντής σπουδών των φερώνυμων εκπαιδευτηρίων, στη Βάρη Αττικής. «Το σχολειό πρέπει να είναι ένα ανοιχτό πεδίο επιλογών. Το κάθε παιδί ανάλογα με τις κλίσεις και τις επιδεξιότητές του πρέπει να μπορεί να επιλέξει το πρόγραμμα που θα ανταποκρίνεται περισσότερο στα εν δυνάμει στοιχεία του αλλά και στις ακαδημαϊκές προσδοκίες της οικογένειας οι οποίες θα πρέπει να είναι ευέλικτες στον διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο μας.Λίγη ελευθερία θέλουν ο εκπαιδευτικός και ο διευθυντής. Το ισχύον αναλυτικό πρόγραμμα αποτελεί νόμο του κράτους και δεν έχει κανείς δικαίωμα να το παραχαράξει. Ο νομοθέτης με αυτό διασφαλίζει τα ελάχιστα αλλά αν ο δάσκαλος έχει μεράκι και θέλει να μάθει στα παιδιά και μια άρια ή ένα κλέφτικο τραγούδι, δεν θα τον κατηγορήσει κανείς. Αντίθετα θα τον εκτιμήσουν περισσότερο».

Η κρίση χτυπάει τα ιδιωτικά; «Οχι» θα απαντήσει ο κ. Γείτονας, «γιατί σε καιρούς κρίσεως η ποιότητα αναδεικνύεται και αναζητείται περισσότερο. Ο προβληματισμένος γονιός θα πει:πληρώνω που πληρώνω, δεν ψάχνω και το καλύτερο πρόγραμμα»; Στην πραγματικότητα οι τιμές, αν και θα παγώσουν για την επόμενη χρονιά, παραμένουν καυτές με τη μέση τιμή ενός καλού- όχι φημισμένου- ιδιωτικού, που είναι 5.000-6.000 ευρώ τον χρόνο χωρίς τα έξοδα μεταφοράς. Εύλογα καταλαβαίνει κανείς ότι το δίλημμα δημόσιο- ιδιωτικό μπαίνει μόνο αν υπάρχει διαθέσιμο αυτό το ποσό.

Η ελίτ των ιδιωτικών σχολείων είναι σχεδόν απαγορευτική για εκείνους που καταφέρνουν να συγκεντρώσουν ίσα ίσα τα δίδακτρα της σχολικής χρονιάς, καθώς το κόστος δεν αφορά μόνο τα δίδακτρα αλλά και τα «έξοδα κίνησης» ενός μαθητή: τα πάρτι, το ντύσιμο, τα δώρα στους συμμαθητές και βέβαια τα σχολικά ταξίδια. Και είναι πράγματι δύσκολο για έναν πατέρα ή μια μητέρα να αποκλείσει το παιδί του από δραστηριότητες στις οποίες συμμετέχουν οι συμμαθητές του...


Εμπειρίες και απόψεις
«Το μόνο πρόβλημα που έχουμε με το ιδιωτικό που επιλέξαμε είναι ότι πληρώνουμε» λέει η κυρία Κλειώ Καπαντώνη, γραφίστρια, μέλος του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του ιδιωτικού σχολείου όπου φοιτούν ο πεντάχρονος γιος της και η επτάχρονη κόρη της. «Δεν υπήρξε ποτέ η σκέψη να πάμε σε δημόσιο σχολείο. Πρώτον, γιατί έζησα η ίδια στο δημόσιο την απόλυτη ανία και σε επίπεδο διδακτικού προσωπικού και σε επίπεδο μαθημάτων. Δεύτερον, γιατί συνεχίζω να μην έχω εμπιστοσύνη στα πράγματα που οργανώνει και διοικεί το κράτος. Οσο για τη γειτονιά, που πολλοί λένε ότι χάνεις αν πας σε ιδιωτικό,διαφωνώ.Είναι θέμα κοινωνικότητας των γονιών. Επίσης το παιδί μπορεί να έχει επαφή με τα παιδιά της γειτονιάς μέσω εξωσχολικών δραστηριοτήτων».

Αντίθετα με την Κλειώ, για την Αγγελική Αναστασοπούλου, μηχανικό ηλεκτρονικών υπολογιστών και μητέρα δύο παιδιών 10 και 12 ετών, «το δημόσιο ενισχύει αποφασιστικά τον σύνδεσμο της οικογένειας με τη γειτονιά». Παραδέχεται όμως ότι ρόλο στην απόφασή της να στείλει τα παιδιά της στο δημόσιο έπαιξε το γεγονός ότι δεν ζει σε μια προβληματική περιοχή αλλά στα βόρεια προάστια. «Το προβληματικό σημείο στα δημόσια σχολεία συνοψίζεται στη φράση:στο ιδιωτικό δουλεύει το σύστημα, στο δημόσιο δουλεύει ο δάσκαλος». Επίσης ένα ακόμη συν στην ιδιωτική εκπαίδευση είναι ότι δεν χάνονται διδακτικές ώρες. Ο γιος μου στο γυμνάσιο έχει συνέχεια κενά από δευτερεύοντα κι όμως μεγάλης σημασίας μαθήματα, όπως τα καλλιτεχνικά ή η φυσική αγωγή».

Για την Αντριάννα Διαμαντοπούλου , τελειόφοιτο Ιατρικής, τεχνολόγο ιατρικών εργαστηρίων και μητέρα δύο παιδιών, το δημόσιο σχολείο έγινε κομμάτι της ζωής της: πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του Κρυστάλλειου Δημοτικού Πεντέλης, δίνει καθημερινούς αγώνες για να γίνονται εξωσχολικές δραστηριότητες, για να απομακρυνθούν τα κοντέινερ που φιλοξενούν μαθητές...

«Επέλεξα το δημόσιο γιατί πιστεύω ότι η παιδεία είναι δημόσιο αγαθό, νιώθω πολύ άσχημα να την εξαγοράσω» λέει, αν και παραδέχεται ότι υπάρχουν τομείς όπου σηκώνει κανείς τα χέρια ψηλά: « Αν πέσεις σε έναν προβληματικό δάσκαλο δεν μπορείς να κάνεις τίποτε. Ζήσαμε πέρυσι ένα περιστατικό... φτάσαμε ως το υπουργείο Παιδείας αλλά λύση δεν δόθηκε. Αν όμως είναι να πετύχεις δάσκαλο με ψυχή, πιστεύω ότι θα τον πετύχεις στο δημόσιο. Η άποψή μου για τα ιδιωτικά σχολεία είναι ότι δεν δίνουν στο παιδί την εικόνα της πραγματικής ζωής, αντίθετα με τα δημόσια όπου συνυπάρχει κανείς με το διαφορετικό, το αλλόθρησκο, το παιδί μιας άλλης εθνικότητας. Ετσι το παιδί κοινωνικοποιείται όπως απαιτεί η ζωή».


Παραπαιδεία και φροντιστήριο
Στο πειραματικό λύκειο συναντήσαμε μια μητέρα της οποίας ο 18χρονος γιος παίρνει φέτος απολυτήριο. Θα παραδεχτεί- ζητώντας να μη δημοσιευτεί το όνομά της- ότι σχεδόν παρακαλάει να γίνει καμιά κατάληψη για να καθήσει ο γιος της στο σπίτι και να διαβάσει τα του φροντιστηρίου. Το ίδιο συμβαίνει και στα ιδιωτικά. Μόνο που εκεί το τίμημα είναι διπλό: δίδακτρα και αμοιβή καθηγητή για ιδιαίτερα. Οι μαθητές κάνουν όλες τις επιτρεπόμενες απουσίες προς το τέλος της τρίτης λυκείου προκειμένου να διδαχτούν την εξεταστέα ύλη από τους φροντιστές, που ενίοτε ανήκουν στον κύκλο των ίδιων των καθηγητών των (ιδιωτικών) σχολείων.

Καθηγήτρια σε φροντιστήριο μαθηματικών με μεγάλο κύκλο ιδιαίτερων μαθημάτων- τα στοιχεία της οποίας είναι στη διάθεση της εφημερίδας- περιγράφει «μαφία» καθηγητών οι οποίοι εργάζονται σε ιδιωτικά σχολεία και ανταλλάσσουν μεταξύ τους μαθητές για ιδιαίτερα με εξαιρετικά υψηλές αμοιβές. Και συμβουλεύει τους γονείς να προτιμούν σε αυτή την περίπτωση τα δημόσια γυμνάσια και λύκεια. «Για την κατάσταση φταίει το έλλειμμα των δημοσίων που οδηγεί τους μαθητές στα φροντιστήρια συμπαρασύροντας στο κλίμα ανταγωνισμού και τους μαθητές των ιδιωτικών» εξηγεί.

Από τη μεριά του ο κ. Γείτονας θεωρεί υπεύθυνο για την άνθηση της παραπαιδείας το σύστημα εισαγωγής στα πανεπιστήμια: « Αν άφηναν τα πανεπιστήμια να επιλέξουν τους φοιτητές δεν θα συνέβαινε αυτό» λέει και ολοκληρώνει τον συλλογισμό του: «Το σχολείο έχασε την ανθρωπιστική του αποστολή. Δεν διαμορφώνουμε έλληνες ευρωπαίους, πολίτες του κόσμου, αλλά μηχανές που αποστηθίζουν τύπους Φυσικής και Μαθηματικών προκειμένου να πάρουν διαπιστευτήρια για εγγραφή στο Πανεπιστήμιο».

«Το μυαλό δεν είναι δοχείο για γέμισμα αλλά φωτιά για άναμμα» έγραψε ο Πλούταρχος (45 μ.Χ.-120 μ.Χ. περίπου)- γραμμένο σήμερα και με σπρέι σε τοίχο της Αθήνας από κάποιον μαθητή που θα ήθελε το μυαλό του να σπιθίζει.


ΑΕΙ ή ΙΒ;
Ποιος τα πηγαίνει καλύτερα στις πανελλαδικές εξετάσεις; ο απόφοιτος δημοσίου ή ιδιωτικού λυκείου; Οι αρμόδιες υπηρεσίες του υπουργείου Παιδείας αδυνατούν να απαντήσουν. Στη Διεύθυνση Οργάνωσης και Διεξαγωγής Εξετάσεων δεν υπάρχουν στοιχεία, ενώ τυχόν έρευνες που έγιναν για το υπουργείο δεν δημοσιεύονται παρά μόνο με εντολή γενικού γραμματέα ή υφυπουργού. Ο κ. Μιχάλης Κουρουτός, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών Λειτουργών Ελλάδας, ισχυρίζεται ότι πολλά ιδιωτικά σχολεία έχουν 99 στους εκατό επιτυχόντες στις πανελλαδικές εξετάσεις...

Ενας μικρός αριθμός γόνων ευκατάστατων οικογενειών θα απόσχει από τον ελληνικό θεσμό προκειμένου να συμμετάσχει στις εξετάσεις για το Διεθνές Απολυτήριο (Ιnternational Βaccalaureate: Διεθνές Απολυτήριο).

Το ΙΒ ανοίγει τις πόρτες των πιο ισχυρών πανεπιστημίων του πλανήτη, συμπεριλαμβανομένου και του Χάρβαρντ. Το μπακαλορεά είναι ο λόγος που πολλοί γονείς επιλέγουν την ιδιωτική εκπαίδευση σε κάποιο από τα μεγάλα σχολεία που προσφέρουν το δημοφιλές διετές πρόγραμμα. Οι γονείς κάνουν συχνά αιματηρές οικονομίες για να εξασφαλίζουν το ποσό που φτάνει σε ορισμένα σχολεία και τα 30.000 ευρώ.


Οι πληγές των δημοσίων
Το δημόσιο σχολείο αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα, ελλείψει χρημάτων και σχεδιασμού. Ο δάσκαλος βρίσκεται στο απυρόβλητο κατέχοντας μια «ισόβια» θέση.

Οπως μας εξηγεί ο κ. Βασίλης Πετρόπουλος, προϊστάμενος του 6ου Γραφείου Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Α΄ Αθήνας, «στέλνονται στο υπουργείο λίστες με ονόματα εκπαιδευτικών που δεν κάνουν σωστά το έργο τους αλλά δεν γίνεται τίποτε. Ακατάλληλοι άνθρωποι συνεχίζουν να διδάσκουν. Αλλο πρόβλημα είναι οι ελλείψεις δασκάλων».

Ο κ. Φωκίων Συρέλης, διευθυντής του 2ου Πειραματικού Λυκείου Αθηνών, γνωστού για τις εξαιρετικά επιτυχημένες θεατρικές, λογοτεχνικές και μαθηματικές δράσεις του, παραδέχεται ότι «δεν έχουμε καμιά αρμοδιότητα. Δεν μπορούμε να επέμβουμε πουθενά».

Ελπίζει σε ένα σύστημα αξιολόγησης που θα βάλει τέλος στη χαλαρότητα. Ξεναγώντας μας στους χώρους του λυκείου σχολιάζει την ανυπαρξία υποδομών. Είναι ένα τετραώροφο κτίριο του οποίου οι σκάλες «απαγορεύουν» την πρόσβαση στις τάξεις σε άτομα με κινητικά προβλήματα. Επίσης, δεν διαθέτει χώρους άθλησηςόπως πολλά άλλα σχολεία...

Βέβαια τίποτε από αυτά δεν βλέπει κανείς όταν κάνει πλοήγηση στην ιστοσελίδα του Οργανισμού Σχολικών Κτιρίων (ΟΣΚ www. osk.gr). Μόνο αν ψάξει καλύτερα στις ηλεκτρονικές σελίδες μαθαίνει, για παράδειγμα, ότι το κοντέινερ που βρίσκεται στο 15ο δημοτικό σχολείο στο Κολωνάκι θα μείνει για ακόμη 810 μέρες.

www.tovima.gr

Τι μαθαίνουν τα Ελληνόπουλα;;;;;

Διαβαστε παρακαλω!!!!!

Ο... συνωστισμός στη Σμύρνη, της κυρίας Ρεπούση, στο περιβόητο βιβλίο της Ιστορίας της ΣΤ΄ τάξης Δημοτικού, που αναγκάστηκε η κυβέρνηση Καραμανλή, μετά τον γενικό ξεσηκωμό, να το αποσύρει (και ο αθηναϊκός λαός την κυρία Γιαννάκου), φαντάζει πταίσμα μπροστά στο εθνικό
έγκλημα που διαπράττουν οι συγγραφείς αλλά και οι αξιολογητές του βιβλίου της Γ΄ Γυμνασίου «Νεώτερη και Σύγχρονη Ιστορία», όπου εκεί μαθαίνουν τα παιδιά μας κι εμείς ότι τα Ύμια δεν ανήκουν στην Ελλάδα, αλλά τα... διεκδικούμε μαζί με την Τουρκία!
Συγκεκριμένα, στη σελ. 163 για την τουρκική πολεμική επιχείρηση κατάληψης της ελληνικής βραχονησίδας τον Γενάρη του 1996, γράφονται επί λέξει τα εξής:

«Την ίδια εποχή, με αφορμή τη διεκδίκηση της βραχονησίδας Ύμια, στα Δωδεκάνησα, ξέσπασε κρίση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις που αποκλιμακώθηκε με αμοιβαίες υποχωρήσεις (1996)»!

Διεκδικούσαμε δηλαδή τα Ύμια, δεν ήταν κομμάτι της εθνικής μας κυριαρχίας, γράφουν οι συγγραφείς Ευαγγελία Λούβη και Δημήτρης Ξιφαράς. Καλά, πού ζουν; Δεν ήξεραν ότι τα Ύμια βρίσκονται εντός της ελληνικής επικράτειας; (!!!!!!)

Αυτήν την Ιστορία μαθαίνουν, κυριοι, τα παιδιά μας; Ότι το 1996 πήγε η Ελλάδα να... διεκδικήσει τα Ύμια από την Τουρκία; Και το άφησαν αυτό να τυπωθεί στο βιβλίο δυστυχώς και οι κριτές αξιολόγησης, οι Αλ. Ρήγος, Όλ. Καραγεώργου και Μ. Βενιέρης, που είναι κι αυτοί συνυπεύθυνοι της ιστορικής διαστρέβλωσης;;;;;

Γιατί πρέπει να διδάσκονται τα Αρχαία Ελληνικά

Πολλοί αφελώς πιστεύουν ότι τα αρχαία ελληνικά δεν θα έπρεπε να διδάσκονται καθότι σύμφωνα με τη…
γνώμη τους δεν προσφέρουν τίποτε στους μαθητές ενώ αντιθέτως τους φορτώνουν με γνώσεις που είναι άχρηστες για το μέλλον τους. Είναι πράγματι λυπηρό να παρακολουθεί κανείς την απαξίωση του μεγαλείου του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού και του αναπόσπαστο τμήματος αυτού, της αρχαίας ελληνικής λογοτεχνίας, που είναι πληρέστατη σε νοήματα, ιδέÎ! �ς και σκέψεις. Οφείλουμε να κάνουμε έναν πολύ σημαντικό διαχωρισμό. Άλλο πράγμα είναι να διδάσκεις μια γλώσσα με βαθμοθηρικό και μηχανιστικό τρόπο, προσκολλημένος σε γραμματικά και συντακτικά φαινόμενα και στην αποστήθιση αυτών από τους μαθητές σου και εντελώς διαφορετική είναι η προσέγγιση των υψηλών νοημάτων και της μαγικής ουσίας χρησιμοποιώντας ως εργαλεία τα γραμματικά και τα συντακτικά φαινόμενα.

Αυτή η διαπίστωση αποτελεί και την ουσιώδη διαφορά ανάμεσα στον εκπαιδευτικό της παλιάς και της νέας αντίληψης.

Οι λόγοι λοιπόν που καταδεικνύουν την ανάγκη να εξακολουθούν να διδάσκονται τα αρχαία ελληνικά ως βασικό μάθημα στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση είναι:

* Γνωρίζουμε την ακριβή σημασία της δημοτικής και δεν αγνοούμε εύηχες λέξεις.
* Εμπλουτίζουμε τη νέα ελληνική γλώσσα με λέξεις που βρίσκουν απήχηση και στην εποχή μας.
* Θα σταματήσει η ξενομανία και η τάση χρήσης περιττών ξένων όρων.
* Μαθαίνουμε να σκεφτόμαστε, γιατί αφομοιώνουμε τον τρόπο σκέψης των προγόνων μας.
* Καμία μετάφραση δεν αποδίδει ακριβώς τα νοήματα του αρχαίου κειμένου.