: Απεικάσματα σκέψης: Μαρτίου 2011
Yπάρχει μια πικρή αλήθεια στη ζωή, που ανακάλυψα ταξιδεύοντας ανατολικά και δυτικά.

Οι μόνοι που πραγματικά πληγώνουμε είναι αυτοί που αγαπάμε περισσότερο. Κολακεύουμε όσους γνωρίζουμε ελάχιστα. Ευχαριστούμε τον περαστικό επισκέπτη. Ενώ χτυπάμε απερίσκεπτα όσους μας αγαπούν περισσότερο. 

Πέμπτη 31 Μαρτίου 2011

«Εθισμένοι» στο διαδίκτυο οι έφηβοι



Ένα φαινόμενο που εδώ και κάποια χρόνια απασχολεί την επιστημονική κοινότητα διεθνώς, έχει αρχίσει τον τελευταίο καιρό και παίρνει ανησυχητικές διαστάσεις και στη χώρα μας.

Αυτό τουλάχιστον επισημαίνει η επιστημονική έρευνα της Β’ παιδιατρικής Μονάδας Εφηβικής Υγείας, σχετικά με τον εθισμό των νέων στο διαδίκτυο.

Σύμφωνα με τα αποτελέσματα, πρόεκυψε πως το 2,4% των εφήβων ηλικίας 15-16 ετών, παρουσιάζουν διαδικτυακή εξάρτηση και το 19,1 οριακή χρήση του ίντερνετ, η οποία μελλοντικά μπορεί να οδηγήσει σε εξάρτηση.

Το ποσοστό των εφήβων με συμπεριφορά εξάρτησης, είναι μεγαλύτερο στην επαρχία, από την πρωτεύουσα. Καμία διαφορά δεν προκύπτει σε σχέση με το φύλο των έφηβων, ενώ τα κυριότερα sites επισκέψεων είναι δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης. Ακόμα, ένας σημαντικός λόγος εξάρτησης των νέων, είναι τα online παιχνίδια.

Από το σύνολο των εφήβων, το 63,7% θα δημοσιοποιούσαν προσωπικά τους δεδομένα (το 100% των εφήβων με εξάρτηση), ενώ το 18,5% θα συναντούσαν κάποιον διαδικτυακό φίλο στο φυσικό κόσμο (έναντι 74% των εφήβων με εξάρτηση).

Το 95,2% των εφήβων με εθισμό στο Διαδίκτυο προέρχονταν από έγγαμες οικογένειες.

Το 44,4% των εφήβων με εθισμό έχουν συχνή πρόσβαση στο Διαδίκτυο από το κινητό τηλέφωνο, έναντι 15% όσων δεν κάνουν συχνή χρήση του Διαδικτύου.

Αξίζει να σημειωθεί, πως από το καλοκαίρι του 2007 μέχρι σήμερα, η Μονάδα της εφηβικής υγείας που στεγάζεται στο νοσοκομείο Παίδων «Αγλαΐα Κυριακού», έχει δεχθεί πάνω από 100 αιτήματα αντιμετώπισης τέτοιων προβλημάτων.
Πηγή : http://www.newsbomb.gr

Το πρώτο ντοκιμαντέρ για το WikiLeaks

Τρίτη 29 Μαρτίου 2011

ΛΑΘΗ ΣΤΗ ΓΛΩΣΣΑ

Δευτέρα 28 Μαρτίου 2011

Η ΠΓΔΜ προκαλεί βάζοντας το αστέρι της Βεργίνας στα πτυχία τους!


Η ΠΓΔΜ προκαλει βαζοντας το αστερι της Βεργινας στα πτυχια τους!
Οι γείτονες συνεχίζουν τις προκλήσεις βάζοντας αυτή την φορά το αστέρι της Βεργίνας σε επίσημα έγγραφά τους!
Το θέμα ανέδειξε ο ιδιωτικός τηλεοπτικός σταθμός των Σκοπίων Α1, ο οποίος σχολίασε ότι η ενέργεια αυτή προκαλεί έκπληξη και μπορεί να λειτουργήσει εις βάρος της χώρας, καθώς η προσφυγή της ΠΓΔΜ κατά της Ελλάδας στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης εισέρχεται στην τελική φάση της.

Το αστέρι της Βεργίνας απεικονίζεται στις τέσσερις γωνίες των πτυχίων των απόφοιτων του πανεπιστημίου της πόλης του Στιπ, το οποίο ιδρύθηκε το 2007.
Εκπρόσωπος του πανεπιστημίου ανέφερε ότι την απόφαση για την απεικόνιση του αστεριού της Βεργίνας έλαβε η πρυτανεία του εν λόγω πανεπιστημίου και ότι το σύμβολο αυτό βρίσκεται σε εικόνα με την Παναγία, σε εκκλησία της πόλης.
Για το γεγονός ρωτήθηκε ο πρωθυπουργός της χώρας, Νίκολα Γκρούεφσκι: "Πρώτη φορά ακούω γι' αυτό το πράγμα. Σε κάθε περίπτωση δεν πρόκειται για αίτημα ή απόφαση της κυβέρνησης. Αν όντως είναι έτσι, τότε πιθανότατα πρόκειται για απόφαση του ίδιου του πανεπιστημίου", δήλωσε ο κ. Γκρούεφσκι.
Ο υπουργός Παιδείας της ΠΓΔΜ, Νίκολα Τοντόροφ, ανέφερε ότι δεν γνωρίζει για την απόφαση αυτή της πρυτανείας του πανεπιστημίου του Στιπ και ότι θα εξετάσει το όλο θέμα με τους αρμόδιους του πανεπιστημίου.
πηγή : ΑΠΕ-ΜΠΕ - protothema.gr

Παρασκευή 25 Μαρτίου 2011

Η μοναξιά κι ο έρωτας ζουν στο πλήθος…


Μισώ τους ναούς του χρήματος. Αγαπώ τους ναούς του πνεύματος. Στις γιορτές πήγα σε άπειρους. Μπήκα σε απίθανα βιβλιοπωλεία πλημμυρισμένα  από τη μυρωδιά του ανθρώπινου νου. Είδα ένα περιέργως χαρούμενο βιβλίο, παρατημένο (μ’ αρέσουν τα παρατημένα, μ’ αρέσουν τα ελαττωματικά, γιατί είναι μοναδικά) Το πήρα στα χέρια μου. Το άνοιξα. Το μύρισα . Ήταν πολύχρωμο, μέσα έξω. Πολύχρωμα χαρούμενο και τόσο διαφορετικό. Το πήρα μαζί μου επί πληρωμή , αν και αυτή εξευτελίζει, δεν το άγγιξε. Το κάρφωσα πάνω στο γραφείο μου. Κάθε πρωί το κοιτούσα, εδώ και μέρες. Δεν το άγγιζα. Δεν το άνοιγα. Δεν το μύριζα. Κι αυτό περίμενε εκεί βουβά. Ξημερώματα Δευτέρας, μετά από πολλές μέρες  προδοσίας το άγγιξα, το άνοιξα, το μύρισα, το φίλησα…
Ξέρεις γιατί;
Γιατί  συνειδητοποίησα ότι ήδη το αγαπούσα!
Ότι το αγάπησα μόλις το είδα! Και όταν το διάβασα το λάτρεψα! Τώρα πια η ανάγνωση του αποτελεί για μένα ιεροτελεστία. Μου χαρίζει ελπίδα …πολύ σημαντική για μένα η ελπίδα και για κάθε απελπισμένο της υφηλίου επίσης.
Γραμμένο από έναν συγγραφέα γεννημένο στην Ταϊβάν, το 1958, έναν πραγματικό καλλιτέχνη. Ο ίδιος έχει κάνει και την απίστευτη εικονογράφηση. Ακόμα ένας λόγος θαυμασμού για τον ολοκληρωμένο δημιουργό! «Εκείνη κι Εκείνος»… τι τίτλος! Τόσο λιτός, μα τόσο καθοριστικός για την ζωή όλων μας. Πόσοι από εμάς δεν ήταν κάποια στιγμή στη ζωή τους «Εκείνοι» ή «Εκείνες»; Πόσοι από εμάς δεν ένιωσαν το ξαφνικό πάθος που συνταράζει και ενώνει; Και πόσοι δεν αμφέβαλαν για την αλήθεια του; Οι ήρωες του βιβλίου ήξεραν πως ήταν το ξαφνικό πάθος που τους ένωσε. Όμως, παρόλο που μια τέτοια αβεβαιότητα σε κάνει να νιώθεις όμορφα, η αβεβαιότητα είναι που σε συνταράζει… όπως υπογραμμίζει και ο Βισουάβα Σιμπόρσκα (Νόμπελ Λογοτεχνίας, 1996)
Κεντρικά θέματα η μοναξιά και ο έρωτας. Η ιστορία απλή, μα γραμμένη με τρόπο ποιητικό. Δυο άγνωστοι εν δυνάμει ερωτεύσιμοι. Ζουν τις εποχές μέσα στο πλήθος. Χειμώνας μοναξιάς. Άνθρωποι σκυθρωποί στους απέραντους δρόμους και αυτοί δυο παράλληλες ευθείες , χωρίς καμία ελπίδα συνάντησης …εκτός αν…
Τόπος, μια παλιά συνοικιακή πολυκατοικία Εκείνη βγαίνοντας έξω, στρίβει πάντα αριστερά. Εκείνος βγαίνοντας έξω, στρίβει πάντα δεξιά. Εγκατάλειψη και μοναξιά με πιθανότητες ασθενικού ήλιου. Εκείνος ζει χωρίς σκοπό. Εκείνη ζει την τραγική μοίρα των ανθρώπων. Η ειρωνεία; Ζουν στην ίδια πολυκατοικία… δυο παράλληλες ευθείες  που, αν και μαθηματικά δεν τέμνονται, στη ζωή τελικά συναντιούνται μια μέρα ηλιόλουστη, στο συντριβάνι του πάρκου… κυκλικό συντριβάνι… όπως και τα παιχνίδια της ζωής. Και είναι σαν να γνωρίζονται χρόνια. Πλημμυρίζουν ευτυχία… όμως ο ήλιος χάνεται. Το μελαγχολικό, μουντό τοπίο θα τους ενώσει, αλλά θα τους χωρίσει σχεδόν αμέσως. Ο αριθμός τηλεφώνου που έδωσαν, ξεθώριασε από τη βροχή και χάθηκε. Απελπισμένοι. Η βροχή εξακολουθεί να πέφτει ασταμάτητα… αυτή τη φορά στις καρδιές τους. Απέλπιδα και η αναζήτηση των ψυχών. Γιορτή έρωτα και τα πάντα ξεσπούν σε λυγμούς. Μέρες χωρίς νόημα. Μέρες χωρίς ζωή. Όσο και αν επιμένουν δεν καταφέρνουν να συναντηθούν.
Όμως έρχεται η άνοιξη…
Ο Λιάο θέλει την άνοιξη… και τη δίνει… αργά και βασανιστικά. Αναπόληση και από τους δυο της μοναδικής μέρας που πραγματικά έζησαν. Μοναξιά αβάσταχτη πια. Μην ξεχνάμε ότι γνώρισαν την ευτυχία έστω και για μια μέρα. Στον λαβύρινθο της πόλης δεν αντέχουν τις φωνές  , ούτε τις σιωπές.
Θέρος... κι αυτό αβάσταχτο.
Το φθινόπωρο τους κουράζει, τους απελπίζει. Ομίχλη παντού. Οι ψυχές παραμένουν στο σκοτάδι. Ζουν τόσο κοντά , μα τόσο μακριά. Ασφυξία και θλίψη παντού.
Όμως οι κύκλοι της ζωής...
Χειμώνας και πάλι! Κρύο δυνατό, χιόνι πυκνό. Μέσα στην αγνότητα του λευκού θα συναντηθούν και πάλι...
Η Άνοιξη τους χαρίστηκε. Από δω και πέρα οι ομπρέλες τους θα μείνουν δίπλα δίπλα για πάντα!

Η μαγεία του βιβλίου είναι η αλληγορία, το υπονοούμενο. Καθώς το διάβαζα έκανα εκατοντάδες συνειρμούς. 
Και κάθε φορά που το διαβάζω ανακαλύπτω καινούριους δρόμους. Μου υπενθυμίζει την αλλοτρίωση των σύγχρονων πόλεων, την καταφυγή στα κοινωνικά δίκτυα, μπας και καλυφθούν τα κενά επικοινωνίας. Και εκεί συναντιούνται επίσης, ευθείες παράλληλες. Άνθρωποι άγνωστοι, μα τόσο γνώριμοι. Γιατί η μοναξιά, όταν δεν είναι ηθελημένη, φθείρει. Όλοι προσπαθούν να την καταπολεμήσουν ακόμα και με ασπιρίνες για καρκίνους.  Και ναι… υπάρχει ελπίδα ακόμα και εκεί . Σε κόσμους εικονικούς, σχεδόν ουτοπικούς. Γιατί και σ’ αυτούς τους κόσμους, όπως και στον αληθινό, ό, τι δίνεις παίρνεις. Και αν είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου βρίσκεις τελικά την άνοιξη σου, όπως και οι ήρωες του βιβλίου.


Παρόλα αυτά είναι δύσκολο να αφήνεις πίσω το παρελθόν σου.....
Αν η ζωή ήταν χρώμα θα ήταν γκρι.
Όλοι έχουμε παρελθόν, κάτι μαύρο που θέλουμε να ξεχάσουμε ή κάτι λευκό που αναπολούμε.
Αλλά η μαγκιά είναι αλλού, να κυνηγάμε πάντα το λευκό που μας επιφυλάσσει το μέλλον , γιατί εμείς φτιάχνουμε το μέλλον μας....
Η ζωή είναι γκρι. Να κυνηγάς πάντα το λευκό σου. Αν δεν κυνηγήσεις εσύ το λευκό που σου ανήκει, στο μέλλον όλα μαύρα θα είναι.


MIPS

Πέμπτη 24 Μαρτίου 2011

Σπιθαμές αυτογνωσίας



Δεν έχω άνθρωπο!
Πώς να ζω χωρίς μιλιά;
Τι να πω;
Σε ποιον να εξηγήσω;
Τον εαυτό μου που να βρω
να του μιλήσω;
Έχει φύγει από καιρό
σε δόλιες απάτες
Σε στυγερές οφθαλμαπάτες
Αιώνια χαμένος
Σε κόσμους δίχως αύριο
Κρύβεται για να μη δει
όσα φοβάται.
Κι οι φόβοι γίνανε αλήθειες
Σπαράγματα ειπωμένα
Ακούσματα ηθελημένα
Χάθηκαν οι φόβοι
Δεν υπάρχουν πια
Τι ειρωνεία!
Τελευταία μου επιθυμία
Να λυτρωθώ από λύπες ξεχασμένες
Του μυαλού εφιάλτες που γίνανε αλήθειες
Προφητείες Καταστροφής
Χάνεται η ζωή
Και γω παραληρώ μ’ ένα πιοτό στο χέρι
Σε ποιον να πιω;
Μα τι να πω;
Γέλια αλλότρια
φαντάζουν αληθινά
Μα είναι δάκρυα
για μια ζωή χαμένη στις στάχτες τυλιγμένη
Και μια ψυχή μικρή
Πώς να στερήσω το φιλί ;
Μα πώς να ζω;
Τραγικές αλήθειες μπρος στα μάτια
Σου έχει τύχει να γελάς από απελπισία;;;
ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ!
Και δάκρυα να τρέχουν απ’ τα μάτια σου;
ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ!
ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ!
Και να γελάς απελπισμένα;
Και κανείς να μη σ’ ακούει;
Πόση απελπισία χωρά σε μια ψυχή;
Ο κόσμος διαλύεται
και συ γελάς με την ψυχή σου;
Ποια ψυχή ρε παιδιά;
ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ!
ΝΑ σε κοιτούν οι τοίχοι
και να γελούν μαζί σου;
Πόσα ν’ αντέξεις ρε ψυχή;
Κομμάτια να σουν, να’ φευγες
Στην πλάση να χυνόσουν…
Παραλήρημα απελπισίας
Μπρος σε τοίχους χωρίς αυτιά
Να σε ακούσουν!
Κλαίω για τη χαμένη μου ζωή..
Μόνο γι’ αυτό θ’ αντέξω
Μόνο γι’ αυτόν αντέχω!

Τελικά ούτε οι τοίχοι έχουν αυτιά….

MIPS

Τετάρτη 23 Μαρτίου 2011

Σε έχω ήδη σκοτώσει



 Γράφει ένας Απλός άνθρωπος


Έτσι, γιατί το όρισε το παγκόσμιο σύστημα των ασθενικών κατόχων του εξασθενημένου ουρανίου θα πρέπει να πεθάνεις εσύ, Μικρέ μου, που με κοιτάς με τα μάτια ορθάνοιχτα ζητώντας μία απάντηση ανθρώπινη σε έναν γεμάτο ερωτηματικά απάνθρωπο κόσμο. Θα είσαι ο επόμενος στην λίστα για αφίσα σε γραφεία συντακτών εφημερίδων, όπως και τόσοι άλλοι Μικροί, πριν από σένα. Θα μπεις σε μια κορνίζα πιο γυαλιστερή από τα μάτια σου και δεν θα έχεις το ερωτηματικό χαμόγελο της ξιπασμένης Μόνα Λίζα. Το δικό σου πορτρέτο δε θα έχει την τύχη να κρατήσει 500 χρόνια δόξας, ούτε να μπει σε μία φωτισμένη θέση στο Λούβρο. Θα αντικατασταθεί, όπως κι εσύ θα έχεις αντικαταστήσει έναν πιτσιρικά από το Ιράκ, σε ένα ιλουστρασιόν κωλόχαρτο και θα σε βρίσκουμε πάντα με ένα κλικ στην αναζήτηση της Google για να κοσμήσουμε ένα ακόμα δακρύβρεχτο κείμενο ενός....... δικτυογράφου που ο μόνος πόνος που νιώθει είναι το μούδιασμα από την καρέκλα του γραφείου του.

Χωρίς να σε γνωρίζω θα σε σκοτώσω αργά ή γρήγορα, διότι στις Δημοκρατίες έτσι κάνουμε. Η πλειοψηφική σε χαρτάκια μερίδα ορίζει το Ηθικό και το Νόμιμο. Η ζωή σου ορίστηκε να είναι, κατά την Δημοκρατία μου, Ανήθικη και Παράνομη. Από τον ιδρώτα και τις θυσίες του δικού μου λαού θα δεχθείς το μακελειό του κορμιού και της ψυχής σου διότι έτυχε να γεννηθείς και εσύ λαός. Θα γίνεις αριθμός και ποσοστό συγκρίσιμο με προηγούμενους Μικρούς του Πλανήτη. Έτυχε κι εσύ να σφαγιαστείς σε λάθος χρόνο. Έχουμε κρίση εδώ. Δεν θα προλάβουμε να σε "θρηνήσουμε" πολύ και ούτε να συζητήσουμε ως ειδήμονες στις ρουτινιάρικες παρέες μας το πώς θα τρέχεις μέσα στα συντρίμμια της χώρας σου. Προηγείται το δικό μας χρηματικό άγχος. Ξέρεις τι είναι, Μικρέ μου, να μην έχεις σίγουρο μεροκάματο αύριο; Τραγικό! Από το υστέρημά μας σε σκοτώνουμε.
Περιμένοντας την φωτογραφία σου από κάποιο διεθνές πρακτορείο ειδήσεων να σε δω πώς θα είσαι μέσα στα αίματα ή έστω νεκρός, βάζω στην θέση που θα πάρει το μελλοντικό σου πορτρέτο, έναν Μικρό από την Σερβία. Αναρωτιέμαι καθώς τον κοιτάζω αν τελικά τον σκότωσα με την Δημοκρατία μου ή κατάφερε να ξεφύγει από την σφαίρα που είχε το όνομά μου πάνω. Μία παρόμοια που ήδη έχει φύγει από το ανύπαρκτο όπλο μου και χωρίς να το ξέρεις έχει φθάσει ήδη στην υπαρκτή καρδιά σου.
Πηγή: http://kafeneio-gr.blogspot.com

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ


thema1

Λέγεται, και δεν είναι λάθος, πως η ιστορία πολλές φορές επαναλαμβάνεται. Η επανάληψη όμως αυτή, επειδή δεν μπορεί να είναι ίδια με την πρωτότυπη, εμφανίζεται συνήθως ως φάρσα, εκτός σπανίων περιπτώσεων που είναι σχεδόν πανομοιότυπη.
Κάθε φορά, στο διάβα της ιστορίας, το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό ή το υποτάσσει στις θελήσεις του.
Υπερδυνάμεις υπήρχαν όλες τις εποχές είτε σε τοπικό είτε σε παγκόσμιο επίπεδο.
Μας κάνει εντύπωση, λέμε οι περισσότεροι, πώς μια πλανητική υπερδύναμη, όπως η αμερικάνικη, θέλει και καταφέρνει να υπερισχύει και να διαλύει όποτε κρίνει και με όση ωμότητα θέλει οργανωμένα κράτη ή λαούς.
Δυστυχώς κάτι τέτοιο δεν είναι πρωτόγνωρο ούτε εμφανίζεται για πρώτη φορά στα χρονικά της ιστορίας. Και για να μην πάμε μακριά, μπορούμε μέσα από το τεράστιο οικοδόμημα της ελληνικής ιστορίας, της ιστορίας μας, να γνωρίσουμε και να διδαχτούμε από τέτοιες εμπειρίες.
Στα χρόνια του ανελέητου εμφυλίου πολέμου ανάμεσα στις ελληνικές πόλεις-κράτη, του πελοποννησιακού πολέμου (431-404 π. Χ.), μια από τις δύο υπερδυνάμεις των αντικρουόμενων, η Αθήνα, στέλνει πρέσβεις στους Μήλιους (Μήλος), που ήσαν φιλικά προσκείμενοι με την πλευρά των Σπαρτιατών, για να τους πείσουν να έρθουν με το μέρος τους. Να υποταγούν δηλαδή σε αυτούς, αν θέλουν να μην τους καταστρέψουν το νησί. Όμως οι Μήλιοι, ως άποικοι των Λακεδαιμονίων και ως ελεύθεροι πολίτες δεν θέλουν να γίνουν υπόδουλοι και να υπακούουν στις προσταγές των Αθηναίων, οπότε ακολουθεί ένας διάλογος και ένα τέλος, τον οποίον πολύ χαρακτηριστικά περιγράφει ο Θουκυδίδης (ΘΟΥΚ. Ε΄, 85-116).
Πολλά σημεία αυτού του διαλόγου, των σκέψεων και των πρακτικών θα μας φανούν πολύ γνώριμα με τις σημερινές και όλες τις προηγούμενες επιλογές των κάθε φορά ισχυρών της γης. Ας δούμε ορισμένα χαρακτηριστικά αποσπάσματα αυτού του διαλόγου στη νεοελληνική απόδοση.
ΑΘΗΝΑΙΟΙ (Με τη σιγουριά του νικητή και για να κρατούν τα προσχήματα ενός δημοκρατικού διαλόγου.): «…όπου νομίζετε ότι κάτι το οποίο λέμε δεν είναι σωστό να, να μας διακόπτετε αμέσως και, αφού πάρετε το λόγο, να μας απαντάτε.»
ΜΗΛΙΟΙ «…Βλέπουμε πως έχετε έρθει για να δικάσετε για όσα θα συζητήσουμε, και αν μεν, υπεραμυνόμενοι των δικαίων μας, δεν ενδώσουμε, ακούγεται πως η κατάληξη της συζήτησης θα είναι ο πόλεμος, ενώ αν πειστούμε, η υποδούλωση.»
ΑΘΗΝ. «Αν έχετε έρθει για να διερευνήσετε το μέλλον ή για οτιδήποτε άλλο εκτός από τη σωτηρία της πόλης σας, να μας το πείτε για να σταματήσουμε το διάλογο.»
ΜΗΛ. «…η συζήτηση αυτή γίνεται βέβαια για τη σωτηρία της πόλης μας…»
ΑΘΗΝ. «…δυναμική λύση δίνουν αυτοί που υπερέχουν στη δύναμη και οι ανίσχυροι ενδίδουν.»
ΜΗΛ. «Νομίζουμε ότι είναι χρήσιμο και αναγκαίο να μην καταργήσετε το κοινό αγαθό για όλους τους ανθρώπους…αυτό είναι και προς όφελός σας για την περίπτωση κατά την οποία θα υποπέσετε κι εσείς σε θανάσιμο σφάλμα και θα κριθείτε από άλλους, οι οποίοι θα έχουν σαν παράδειγμα τις δικές σας αποφάσεις.»
ΑΘΗΝ. «…Ας μιλήσουμε για το όφελος που θα προκύψει από την παρουσία μας εδώ, για τη σωτηρία της πόλης σας, επειδή θέλουμε να εδραιωθεί η ηγεμονία μας χωρίς περιπέτειες, ώστε να αποβεί χρήσιμη και στους δύο.»
ΜΗΛ. «Πώς είναι δυνατόν να είναι χρήσιμη και στους δύο, αφού εσείς θα γίνετε άρχοντες και εμείς δούλοι σας;»
ΑΘΗΝ. «Αν αποφύγετε το χειρότερο υπακούοντας, έχετε ωφέλεια, κι εμείς επίσης θα έχουμε κέρδος, αν δεν αναγκαστούμε να σας καταστρέψουμε.»
ΜΗΛ. «Ώστε δεν δέχεστε να παραμείνουμε ήσυχοι και φίλοι, αντί να είμαστε εχθροί σας και χωρίς να μπούμε στη συμμαχία κανενός;»
ΑΘΗΝ. «Δε μας πειράζει τόσο πολύ η έχθρα σας όσο η μη σταθερή φιλία σας…»
ΜΗΛ. «Φαίνεται πως με αυτόν τον τρόπο βλέπετε τα πράγματα για τους υπηκόους σας…»

ΑΘΗΝ. «…Θεωρούμε πιο φοβερούς τους νησιώτες, οι οποίοι επειδή είναι ουδέτεροι σκέφτονται να αντιταχθούν στην ηγεμονία μας. Γιατί αυτοί, με τη μεγάλη επιπολαιότητα και την απερισκεψία τους, υπάρχει ο κίνδυνος και τους εαυτούς τους να βλάψουν και εμάς να μπλέξουν σε περιπέτειες.»
ΜΗΛ. «Ώστε εφόσον μπλέκεστε εσείς σε περιπέτειες για την εξουσία και οι υπόδουλοί σας αναλαμβάνουν τόσο μεγάλους κινδύνους για να αποτινάξουν το ζυγό, εμείς που είμαστε ακόμα ελεύθεροι, αν δεν πολεμήσουμε για να αποφύγουμε τη δουλεία, δε θα πρέπει να χαρακτηριστούμε ως ανάξιοι και δειλοί;»
ΑΘΗΝ. «Όχι βέβαια αν σκέπτεστε με σύνεση, γιατί ο προκείμενος αγώνας, επειδή είναι άνισος δε θα κρίνει την αρετή. Ως εκ τούτου δε θα ήταν ντροπή να υποχωρήσετε μπροστά στους πολύ ισχυρότερούς σας, επειδή πρόκειται για τη σωτηρία σας.»
ΜΗΛ. «Όμως γνωρίζουμε καλά πως πολλές φορές η έκβαση του πολέμου εξαρτάται από τυχαία γεγονότα, παρά την αριθμητική διαφορά των αντιπάλων. Το να δεχτείς την υποταγή δίχως καμία αντίσταση δε σου δίνει καμιά ελπίδα σωτηρίας, ενώ η αντίσταση και ο πόλεμος σου δίνει ελπίδες επιτυχίας.»
ΑΘΗΝ. «Η ελπίδα είναι παρηγοριά σε στιγμές κινδύνου. Από εκείνους δε οι οποίοι την επικαλούνται, βλάπτει δίχως να συντρίβει αυτούς οι οποίοι έχουν υπεραφθονία δυνάμεως. Εκείνοι όμως οι οποίοι διακινδυνεύουν τα πάντα δοκιμάζοντας την τύχη τους (γιατί από τη φύση της αυτή απαιτεί θυσίες) μόλις επέλθει η συντριβή, όσο και αν προφυλάξουν της ελπίδα, η επιτυχία θα λείπει. Εσείς λοιπόν …μη θέλετε να πάθετε τέτοια…»
ΜΗΛ. «Πράγματι, αναγνωρίζουμε ότι ο αγώνας θα είναι δύσκολος απέναντι σε ισχυρότερες δυνάμεις…όμως πιστεύουμε πως με τη βοήθεια του Θεού, επειδή θεοσεβείς εμείς αντιστεκόμαστε σε άδικους, σε ότι υστερούμε σε δύναμη, θα το αναπληρώσει η συμμαχία των Λακεδαιμονίων, η οποία θα βοηθήσει, αν όχι για τίποτε άλλο, τουλάχιστον προς χάρη της συγγένειας και από ντροπή…»
ΑΘΗΝ. «Στη Θεία βοήθεια δε νομίζουμε ότι θα υστερήσουμε κι εμείς, γιατί δεν επιχειρούμε πέρα από το ανθρωπίνως δυνατό, ώστε να ασεβήσουμε προς το Θείο, και ενεργούμε προς ό,τι έχουμε τη δύναμη και τη θέληση να φέρουμε σε πέρας.
Πιστεύουμε πως ο Θεός εγκρίνει να κυριαρχεί ο άνθρωπος λόγω των φυσικών αναγκών επί όλων εκείνων που μπορεί να επικρατήσει. Και δεν είμαστε εμείς ούτε αυτοί οι οποίοι θεμελίωσαν το νόμο του ισχυρότερου ούτε οι πρώτοι οι οποίοι τον εφαρμόζουν, αλλά τον βρήκαμε και αφού τον παραλάβαμε τον χρησιμοποιούμε, για να παραμείνει αυτός σε ισχύ στους αιώνες. Άλλωστε είμαστε βέβαιοι ότι κι εσείς και οποιοσδήποτε άλλος, αν είχε τη δύναμη, θα έκανε το ίδιο.» 
ΑΘΗΝ. «Δε γνωρίζετε λοιπόν ότι το συμφέρον συντρέχει με την ασφάλεια, το δε δίκαιο και καλό με τον κίνδυνο που περιέχει η δράση και ότι οι Λακεδαιμόνιοι κάτι παρόμοια προς αυτά τα αποφεύγουν;»
ΜΗΛ. «Εμείς πιστεύουμε ότι για χάρη μας θα αναλάβουν αυτούς τους κινδύνους, επειδή θα μας αναγνωρίσουν ως τους πιο δικούς τους, επειδή μάλιστα βρισκόμαστε κοντά στην Πελοπόννησο και λόγω της συγγένειάς μας θα είμαστε οι πιο πιστοί από κάθε άλλο σύμμαχο.»
… 
ΑΘΗΝ. «…τις περισσότερες προσδοκίες σας τις στηρίξατε στο αβέβαιο μέλλον, ενώ τα μέσα τα οποία διαθέτετε είναι ανίσχυρα για να σας προφυλάξουν από τις εναντίον σας επερχόμενες δυνάμεις….Πολλοί άνθρωποι αν και προέβλεπαν ότι σύρονταν προς την καταστροφή, έμπλεξαν με τη θέλησή τους σε περιπέτειες, μόνο και μόνο για να αποφύγουν την υποταγή…Εσείς δεν είναι ανάγκη από πείσμα, ενώ σας δίνεται η ευκαιρία να διαλέξετε μεταξύ πολέμου και ασφάλειας να προτιμήσετε το χειρότερο….Σκεφτείτε λοιπόν όταν θα αποχωρήσουμε, ότι η πατρίδα είναι μία και όταν συσκέπτεστε για την τύχη της, με μια απόφασή σας ή θα την διασώσετε ή θα την καταστρέψετε.»
ΜΗΛ. «…Δε θα διαγράψουμε μέσα σε μια στιγμή την ιστορία της πόλης, η οποία για εφτακόσια χρόνια απολαμβάνει την ελευθερία αλλά…θα προσπαθήσουμε να τη διασώσουμε.»
ΑΘΗΝ. «Καθώς αντιλαμβάνεστε…είναι βέβαιο ότι θα καταστραφείτε.»
Κάπου εκεί τελείωσε ο διάλογος και οι πρέσβεις των Αθηναίων επέστρεψαν στο στρατόπεδό τους. Αφού οι Μήλιοι δεν ενέδιδαν αποφάσισαν οι στρατηγοί των Αθηναίων τον πόλεμο εναντίον τους. Τους πολιόρκησαν και ενώ στην αρχή οι Μήλιοι (μόνοι τους γιατί οι Λακεδαιμόνιοι δεν εμφανίστηκαν να τους βοηθήσουν) είχαν ορισμένες επιτυχίες αργότερα αναγκάστηκαν να παραδοθούν στους πολύ ισχυρότερους Αθηναίους, οι οποίοι φόνευσαν όσους άντρες συνέλαβαν και πούλησαν τις γυναίκες και τα παιδιά τους στα σκλαβοπάζαρα. Στην έρημη πλέον από κατοίκους Μήλο έστειλαν πεντακόσιους αποίκους και την κατοίκησαν
Τα συμπεράσματα δικά σας....

Δάσκαλος, ιστορικός ερευνητής και συγγραφέας, γόνος Ρωμιών της Καππαδοκίας.

Η αγάπη για τη χώρα των προγόνων του, τον οδήγησε στην έρευνα και συγγραφή της ιστορίας των Ελλήνων της Καππαδοκίας, με σκοπό τη δημιουργία ενός αρχείου μνήμης.
Έργα του είναι τα βιβλία:


1) «Αναδρομή στον ακριτικό Ελληνισμό της Καππαδοκίας», 1997.

2) «Ρωμανός Δ΄ Διογένης, η τελευταία αναλαμπή της Βυζαντινής αυτοκρατορίας», 2000

3) «Καππαδοκία, Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς, Ελλήνων ιστορία, πίστη, πολιτισμός», 2005

4) «Η Μαλακοπή της Καππαδοκίας», 2005.

5) «Μιστί Καππαδοκίας, Η Μάνη των Ελλήνων της Μικράς Ασίας», 2006

6) «Το Ανταβάλ της Καππαδοκίας», 2006

7) «Ρωμανός Δ΄ Διογένης», 2008

Του Συμεών Κοιμίσογλου

Ιστορικού ερευνητή-Συγγραφέα

Η επικοινωνία και το διαδίκτυο



Πιστεύω ότι το διαδίκτυο έχει βοηθήσει πολύ θετικά στην επικοινωνία των ανθρώπων μεταξύ τους,παράδειγμα ότι η επανάσταση στην Τυνησία χαρακτηρίστηκε ως επανάσταση διαδικτύου .
Οταν οι νέοι ένιωσαν αγανάκτηση λόγω του μεγάλου δείκτη ανεργίας, επικοινώνησαν, συννενοήθηκαν μέσω FB και βγήκαν στους δρόμους.
Σε μια τέτοια περίπτωση θα έλεγα πραγματικά ότι το διαδίκτυο λειτούργησε θετικότατα.
Στην άλλη πλευρά όμως, όπου οι άνθρωποι έχουν σταθεί μπροστά σε μια οθόνη και χρησιμοποιώντας site κοινωνικής δικτύωσης ,προβάλλουν ένα άλλο "εγώ" ίσως έναν άλλο εαυτό που θα ήθελαν να είναι .
Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα ,η ψευδαίσθηση αυτή να τους ικανοποιεί τόσο, που να μην επιτρέπουν στον εαυτό τους μια αληθινή επικοινωνία face to face με τα άτομα που τους ενδιαφέρουν.
Αυτή η κατάσταση θεωρώ ότι σιγά σιγά έκλεισε αρκετό κόσμο στον εαυτό του. Σήμερα βλέπουμε ότι σε ένα μπαρ όταν κάποιος θέλει να μιλήσει ή να γνωρίσει κάποια, προτιμά να έχει πιει τρία, τέσσερα ποτά ώστε η ζάλη του αλκοόλ να τον απελευθερώσει από αυτό το άγχος. Μερικοί απο αυτούς καταφεύγουν στο ποτό και δυστυχώς μια μεγάλη μερίδα από αυτούς στα ναρκωτικά.
Ο κόσμος δεν επικοινωνεί μεταξύ του με ειλικρίνεια και πάρα πολλοί φοβούνται το αυτονόητο. Δηλαδή... να πουν την αλήθεια.
Που είναι η δυσκολία; Στη γνωριμία σου με κάποιον ή με κάποια να πεις πραγματικά και ειλικρινά τα πιστεύω σου και τι ζητάς από τον άλλον;
Αλλά αντίθετα φοβάσαι, ακολουθείς μια διπλωματική οδό, κάπου συμφωνείς και όπου διαφωνείς το αφήνεις να κυλήσει και στο βάθος της ψυχής σου πιστεύεις ότι αυτό που πραγματικά θέλεις το αφήνεις και το πνίγεις μέσα σου ...ελπίζοντας ότι στη διάρκεια αυτής της γνωριμίας θα το επιβάλεις σιγά σιγά. Αν λοιπόν χτίσεις μια σχέση πάνω σε μια τέτοια βάση με την ίδια λογική ίσως και ο άλλος ή η άλλη, έχει ακολουθήσει την ίδια οδό, γιατί απλά κάποια άλλα πράγματα υπερισχύουν αυτού του συναισθήματος.
Ολα αυτά είναι αποτελέσματα της έλειψης επικοινωνίας.
Ολοι έχουμε ακούσει την φράση. "Μα γιατί δεν με καταλαβαίνεις; Θέλω να με καταλάβεις,αλλά δεν μπορείς". Γιατί επικοινωνούμε πλέον τόσο δύσκολα αφού μιλάμε την ίδια γλώσσα;
Ο άνθρωπος είναι ένα προικισμένο όν λόγω του ψυχικού του κόσμου.
Η έλειψη επικοινωνίας με τον εαυτό μας είναι το χειρότερο από όλα.
Ο άνθρωπος αποφεύγει να μιλάει με τον εαυτό του. Επομένως δεν τον εξερευνεί, δεν τον γνωρίζει.
Αλλοιώνει τη φύση του και αποκτά την ικανότητα να ψευτίζει τα πάντα γύρω του, ακόμη και τον ίδιο του τον εαυτό. Χάνει με λίγα λόγια την αυτοπεποίθησή του και κλείνεται στον εαυτό του,οπότε και στους γύρω του.
Φοράει λοιπόν τη μάσκα του και πλάθει έναν άλλο χαρακτήρα, ένα άλλο εγώ. Παρουσιάζεται διαφορετικός από αυτός που είναι ή που νομίζει ότι είναι, πίσω από ένα πληκτρολόγιο και μια οθόνη, μπαίνοντας σε ένα "chat site" και συνομιλώντας με άλλα άτομα, άντρες και γυναίκες. Γι αυτά τα άτομα η αλήθεια είναι ο μεγάλος καημός τους.
Μάσκες τελικά φοράνε όσοι είναι φτωχοί και δειλοί. Αδύναμοι να δεχτούν το εγώ τους για διάφορους λόγους ο κάθε ένας τους.

Η ζωή μας είναι μπερδεμένη στο σκοτάδι του πόνου μας. Δεν υπάρχει ηρεμία, εγκλωβισμένοι, δυστυχισμένοι, ανήμποροι να ζήσουμε όπως θα θέλαμε να ζήσουμε, φοβισμένοι χωρίς να μπορούμε να αποφασίσουμε εμείς για τη ζωή μας. Χάνουμε τη ζωή μας και το νόημά της.
Δεν δημιουργούμε παρά το μόνο που κάνουμε από το πρωί μέχρι το βράδυ, είναι να σκεφτόμαστε τα χαμένα μας όνειρα.
Ομως μπορούμε μέσα από την επικοινωνία να βγούμε από το αδιέξοδο που μπήκαμε ή μας έβαλαν άλλοι στο χέρι μας είναι.
Παλαιότερα η επικονωνία γινόταν μέσω γραπτών μηνυμάτων στο κινητό. Σήμερα η τεχνολογία μας βοηθά να συνομιλούμε μέσα από κάποια site, οικονομικότερα φυσικά και πιο άμεσα.Από τα πιο γνωστά είναι το Msn, Yahoo, Google, Skype,Facebook κλπ. Μπορούμε ακόμη να συνδεθούμε με σταθερά ή κινητά τηλέφωνα.
Η τεχνολογία όσο προχωράει, τόσο μας απομακρύνει από τον φυσικό μας κόσμο. Εχουμε ξεχάσει να ζούμε τελικά.
Ολοι μας, είμαστε χωμένοι καθημερινά στα χιλιάδες προβλήματα που παρουσιάζονται.
Μήπως όμως πρέπει να σκεφτούμε πως είμαστε ζωντανοί, πως είμαστε άνθρωποι και πάνω από όλα πως τα προβλήματα δεν θα σταματήσουν να υπάρχουν για όσο ζούμε;
Μήπως θα έπρεπε να αφιερώνουμε περισσότερο χρόνο για εμάς;
Σκεφτείτε πως αν δεν είχατε τόσες υποχρεώσεις και προβλήματα πως θα ήταν η ζωή σας;
Γι αυτό λοιπόν, αφήστε για λίγο πίσω ότι σας απασχολεί και κάντε ένα δώρο στον εαυτό σας. Χαρείτε το σήμερα με τα πιο απλά πράγματα και πάνω από όλα επικοινωνείστε.
Πηγή : http://www.exothema.com

Έρχεται το Νέο Λύκειο - Ποιες θα είναι οι αλλαγές;

lykeio

Με λιγότερη ύλη, νέα μαθήματα επιλογής, με δραστηριότητες για κοινωνικά και περιβαλλοντικά ζητήματα και καινοτομίες...
στη διδασκαλία και στον τρόπο αξιολόγησης των μαθητών -μία εξ αυτών είναι η προσθήκη της ερευνητικής εργασίας που θα μετρά για την εισαγωγή στα ΑΕΙ- η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας θα επιχειρήσει να δώσει νέα πνοή στο Λύκειο, το  οποίο έχει απαξιωθεί ως "εξεταστικός προθάλαμος της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης".
Σύμφωνα με δημοσίευμα της «Κ», πρόθεση του υπουργείου είναι το σχέδιο του νέου λυκείου να παρουσιαστεί το αμέσως προσεχές διάστημα, ώστε οι καινοτομίες του να αποτελέσουν το θετικό αντίβαρο στις αντιδράσεις για τις συγχωνεύσεις σχολείων.
Οι αλλαγές θα αρχίσουν να εφαρμόζονται από τους μαθητές της Α΄ Λυκείου της επόμενης σχολικής χρονιάς 2011-2012. Η νέα δομή του Λυκείου θα οδηγήσει και σε καινούργιο σύστημα εισαγωγής στα ΑΕΙ, το οποίο θα έχει βασικά μαθήματα αλλά και επιλογής που θα κατευθύνουν τους υποψηφίους σε αντίστοιχους επιστημονικούς κλάδους. Βάρος θα έχει και η γνώμη των ΑΕΙ που θα καθορίζουν τα μαθήματα που απαιτούνται για την εισαγωγή σε κάθε σχολή και τους συντελεστές βαρύτητας κάθε μαθήματος. Στόχος είναι στο πλαίσιο της μείωσης του φόρτου των μαθητών να μειωθούν και τα μαθήματα των πανελλαδικών εξετάσεων, από έξι σήμερα, σε τέσσερα.
Το νέο σύστημα εξετάσεων για τα ΑΕΙ θα εφαρμοστεί πρώτη φορά στους υποψηφίους της χρονιάς 2013-2014. Ειδικότερα, προκρίνονται τέσσερις βασικές αλλαγές σε σχέση με τη σημερινή μορφή του Λυκείου:
1. Η μείωση της ύλης στα υποχρεωτικά μαθήματα, ώστε οι μαθητές να μαθαίνουν στο σχολείο τα βασικά και να έχουν τη δυνατότητα να ανατρέχουν σε άλλες πηγές για τα θέματα που τους ενδιαφέρουν.
2. Η χρήση του ψηφιακού εκπαιδευτικού περιεχομένου στη διδασκαλία των μαθημάτων.
3. Η ερευνητική εργασία που καθιερώνεται πιθανότατα τρεις ώρες εβδομαδιαίως. Οι μαθητές θα μάθουν να εκπονούν εργασίες στο πλαίσιο των μαθημάτων, η αξιολόγηση των οποίων θα συνυπολογίζεται στον τελικό βαθμό της τάξης και για την εισαγωγή στα ΑΕΙ.
4. Ατομικός φάκελος κάθε μαθητή, ο οποίος θα τον «συνοδεύει» από την Α΄ έως και τη Γ΄ Τάξη, θα δημιουργηθεί στο πλαίσιο του νέου τρόπου αξιολόγησης.
Πηγή : http://apolitistosteki.blogspot.com

Τρίτη 22 Μαρτίου 2011

Για ποια πατρίδα;


Διαβάστε την αποκλειστική συνέντευξη της κοπέλας του αστυνομικού που σκοτώθηκε ακαριαία στο Ρέντη


Διαβαστε την αποκλειστικη συνεντευξη της κοπελας του αστυνομικου που σκοτωθηκε ακαριαια στο Ρεντη
Είκοσι μέρες μετά, η Έλλη Τ. σπάει την σιωπή της...


"Ο Γιάννης δεν ήταν "μπάτσος" αλλά αστυνομικός!"

Ήταν Τρίτη 1η Μαρτίου, όταν η είδηση του φονικού στο Ρέντη έρχεται στο φως της δημοσιότητας και συγκλονίζει το πανελλήνιο.

Βρισκόμουν στο Ρέντη εκείνο το απόγευμα μέχρι αργά το βράδυ. Έβλεπα ένα ελικόπτερο για ώρες να πετάει χαμηλά πάνω από την περιοχή. Αρχικά δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία αλλά καθώς οι ώρες περνούσαν, κατάλαβα πως κάτι σοβαρό συμβαίνει. Τελικώς ενημερώνομαι από το e-magazino.gr

Την επόμενη μέρα, Τετάρτη, ακολουθώ το πρόγραμμα μου, χωρίς να ξέρω και να περιμένω ότι ένα από τα άτομα που θα συναντήσω κατά την διάρκεια της ημέρας, θα ήταν η Έλλη Τ. και αυτή η ιστορία θα πάψει να είναι μια "είδηση" για μένα.

Είναι διαφορετικό να ακούει κάνεις την "είδηση" από την συχνότητα του ραδιοφώνου ή να την παρακολουθεί από τους δέκτες μιας οθόνης και αλλιώς να την συναντά. Να στέκεται δίπλα της.

Μπήκα σε μια αίθουσα με περίπου είκοσι ανθρώπους, ανάμεσα τους είδα μια κοπέλα φορεμένη στα μαύρα, σιωπηλή, βυθισμένη στις σκέψεις της. Την άκουσα να ξεσπάει σε λυγμούς λίγο αργότερα και στην συνέχεια να αποχωρεί σχεδόν τρέχοντας, χωρίς να ξέρω τι της συμβαίνει.
Mου είπαν ότι ήταν η κοπέλα του ενός αστυνομικού που σκοτώθηκε στο Ρέντη.

Η Έλλη Τ. είχε σχέση με τον Γιάννη Ευαγγελινέλη, τον αστυνομικό που έπεσε ακριαία από τα πυρά των αδίστακτων κακοποιών.

Λίγες μέρες μπροστά, την συναντώ ξανά στο ίδιο σημείο. Ήμασταν πάλι σε μια αίθουσα. H προσοχή μου, χωρίς να το επιδιώξω, επικεντρώθηκε ξανά εκεί. Στην κοπέλα με τα μαύρα, την λιγομίλητη, την θλιμμένη.

Δίπλα της, πάνω σε ένα γραφείο, υπήρχε μια εφημερίδα την οποία αφού κράτησε για αρκετά δευτερόλεπτα δείχνοντας σκεπτική, άνοιξε κι άρχιζε να την διαβάζει. Υποψιάστηκα ποιο ακριβώς θέμα διάβαζε. Και επιβεβαιώθηκα όταν την είδα να ψιθυρίζει κάτι στην φίλη της. Η φίλη της, άρπαξε αμέσως την εφημερίδα από τα χέρια της Έλλης και την πέταξε, λεγοντάς της με έντονο ύφος:
"Μπορείς να μην διαβάζεις την κάθε βλακεία που γράφουν;"

Η αντίστροφη μέτρηση είχε αρχίσει... Σκέφτηκα: Αυτή η κοπέλα πρέπει να μιλήσει. Δεν έχει σημασία πότε και σε ποιον. Απλά "πρέπει".
Ενστικτωδώς αποφάσισα να "παρακάμψω" τους όποιους ενδοιασμούς και να της ζητήσω ακριβώς αυτό την επόμενη μέρα. Να μιλήσει.
Η προσέγγιση ήταν ειλικρινής, ξεκάθαρη αλλά και ελαφρώς διστακτική ταυτόχρονα, μιας και με την Έλλη Τ. είχαμε συναντηθεί μόνο δυο φορές. Δεν με ήξερε. Δεν την ήξερα.

Της εξήγησα πως το μόνο που θέλω, είναι μια κουβέντα ανθρώπινη, ένα μήνυμα.
Η απάντηση ήταν αρνητική και αμείλικτη.
Της είχα πει ότι δεν θα την πιέσω, οπότε το σεβάστηκα και φυσικά δεν την ξαναενόχλησα.

Έλαβα ένα μήνυμα πέντε μέρες μετά. Η Έλλη δέχτηκε με έναν και μόνο όρο: Να κάνουμε την συζήτηση στο χώρο που γνωριστήκαμε. Σε μια αίθουσα.
Ήταν ένα απρόσμενο μήνυμα. Ένα μήνυμα που αντιμετώπισα με χαρά.

Μια ευκαιρία για να ακουστούν αλήθειες από τις οποίες πρέπει να διδαχτούμε. Ίσως ένα ερέθισμα για να επαναπροσδιορίσουμε τι τελικά είναι σημαντικό και τι υπερεκτιμημένο στη καθημερινοτητά μας. Μια αφύπνιση για όλα αυτά και όλους αυτούς, που θεωρούμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας ως κάτι δεδομένο ώσπου να έρθει μια στιγμή και να τα ανατρέψει όλα...
Θα ήθελα να ευχαριστήσω ξανά την Έλλη Τ. για την εμπιστοσύνη που μου έδειξε και για την εξομολόγηση της.

ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.


ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: 

Γεια σου Έλλη.Καλησπέρα

Ξεκινώντας λοιπόν την συζήτηση, θα ήθελα αρχικά να μου πεις πότε και πως γνωριστήκατε με τον Γιάννη.Με τον Γιάννη γνωριστήκαμε τον Μάιο μέσω ενός κοινού φίλου, ο οποίος τυγχάνει να ήταν και συναδέλφος του. Είχαμε περάσει πολλές ώρες την πρώτη φορά που συναντηθήκαμε.
Ήταν μια πολύ ωραία ανοιξιάτικη ημέρα, παρόμοια με την σημερινή, παρ'ότι είναι Μάρτιος. Για αυτό ακριβώς τον λόγο, νιώθω σαν να με ενοχλεί αυτός ο καιρός, δε ξέρω, αισθάνομαι πολύ περίεργα, καθώς και με αυτό που κάνω αυτή την στιγμή!

Πότε ξεκινήσατε να βγαίνετε;Ξεκινήσαμε να βγαίνουμε το καλοκαίρι, τον Ιούνιο. Καλοκαιρινές και όμορφες μέρες.
Εκείνο  το διάστημα εργαζόμουν σε ραδιοφωνικό σταθμό. Ερχόταν στην εκπομπή, κάναμε και κάποια live μαζί τα σαββατοκύριακα. Ερχόταν για να μου κρατήσει συντροφιά.
Περάσαμε ένα καλοκαίρι μαζί, κάνοντας μπάνια, βγαίνοντας με φίλους και διασκεδάζοντας.

Ήταν αυτό που λέμε κεραυνοβόλος έρωτας;Όχι. Ο έρωτας ήρθε με τον καιρό. Όμορφα και φυσικά.

Ήταν κάποιο συγκεκριμένο σημείο της προσωπικοτητάς του το οποίο σε έκανε να τον ερωτευτείς;
Ο Γιάννης πάντα χαμογελούσε. Ένα πραγμά που δεν θα μπορέσω να ξεχάσω ποτέ, είναι το χαμογελό του. Είναι χαραγμένο στο μυαλό και την καρδιά μου. Και όχι μόνο σε μένα, αλλά είμαι σίγουρη και σε όσους τον γνώρισαν καλά. Είναι αυτό, που θα αποτελεί κοινή ανάμνηση για όλους όσους τον γνώρισαν και τον αγάπησαν.

Περιέγραψε μου τι άτομο ήταν.Ένας χαρούμενος άνθρωπος. Δίχως ίχνος εγωισμού. Ένα άτομο που νοιαζόταν περισσότερο για τους γύρω του πάρα για τον ίδιο του τον εαυτό. Ήταν ένας άνθρωπος που σχεδόν δεν θύμωνε ποτέ. Αλλά ακόμη και αν θύμωνε, υπήρχε λόγος και ποτέ δεν το κρατούσε μέσα του. Ό,τι αισθανόταν, το εξωτερίκευε. Θα το έλεγε επι τόπου, θα ήθελε να το λύσει εκείνη την στιγμή και όχι να το αναβάλλει.

Τον ελεύθερο σας χρόνο, πως σας άρεσε να τον αξιοποιείτε;Απλά, ουσιαστικά. Με βόλτες και με καλούς φίλους.

Αλλάζοντας κεφάλαιο, θα σε πάω πίσω δυστυχώς σε εκείνη την  μέρα. Ήταν 1η Μαρτίου. Μιλώντας πιο προσωπικά, μου είχες εκμηστηρευτεί, ότι όταν ξύπνησες, ένω όλα έμοιαζαν φυσιολογικά, κάτι μέσα σου σε βασάνιζε. Θες να το μοιραστείς;Θυμάμαι ότι ξύπνησα με ένα βάρος, σαν κάτι να μην πάει καλά, ενώ φαινομενικά, έμοιαζε με μια απλή καθημερινή μέρα. Το ένιωθα έντονα. Ύπηρχαν στιγμές που ανατρίχιαζα ολόκληρη, χωρίς να ξέρω τι μου συμβαίνει.

Είχατε μιλήσει υποθέτω εκείνη την ημέρα;Φυσικά. Ήταν και καινούργιος μήνας. Ξέρεις, τα κλασσικά πρωινά μήνυματα στο κινητό με ευχές: "Καλό μήνα!" κτλ.
Είχε υπηρεσία στη μια το μεσημέρι με εφτά  το απόγευμα. Και η ειρωνεία είναι ότι το συμβάν έγινε στις εφτά παρά είκοσι. Είκοσι λεπτά πριν σχολάσει δηλαδή...

Ο Γιάννης μήπως σου είχε εξομολογηθεί ότι νιώθει κάτι παράξενο;Όχι.

Γίνεται το τραγικό γεγονός. Εσύ το έμαθες κατευθείαν;Όχι.
Κάθε φορά που τελείωνε την βάρδια του, πάντα με ενήμερωνε. Έστελνε ένα μήνυμα π.χ. : "Σχόλασα παώ στο σπίτι" ή "Σχόλασα, πάω για καφέ" κτλ.
Είχε φτάσει όχτω και μισή το βράδυ, την ώρα που σχόλασα εγώ και...τίποτα! Τίποτα.
Περίμενα το "καθιερωμένο" μήνυμα αλλά δεν έφτασε ποτέ...
Επιστρέφω σπίτι ανήσυχη και καθώς ανοίγω την τηλεόραση, βλέπω το έκτακτο δελτίο.
Ακούω ότι δολοφόνησαν δυο αστυνομικούς στο Ρέντη. Δεν είχαν ανακοινώσει τα ονόματα.
Το μυαλό μου πήγε στιγμιαία στον Γιάννη, αλλά ήταν αδύνατον να το δεχτώ. Πρόσπαθησα να ηρεμήσω και να μην σκέφτομαι αρνητικά. Παρ'όλα αυτά ένιωσα θλίψη ακούγοντας την είδηση, έστω και αν νόμιζα ότι δεν πρόκειται για τον δικό μου άνθρωπο.

Ποιος και πότε σε ενημέρωσε;Προσπαθούσαν ανεπιτυχώς να επικοινωνήσουν μαζί μου κάποιοι φίλοι του. Αλλά τελικά ενημερώθηκα από τον κοινό μας φίλο, από εκείνον που μας γνώρισε.
Όλο το βράδυ της Τρίτης δεν μπόρεσα να κοιμηθώ ούτε δευτερόλεπτο. Προσπαθούσα να επικοινωνήσω με τον Γιάννη. Περίμενα να με πάρει τηλέφωνο, κάτι! Αλλά μάταια...
Ξημερώματα πλέον Τετάρτης, χτύπησε το κινητό μου. Το σήκωσα και ακούω να μου λέει ο φίλος μας: "Ελλη πρόσπαθησε να μείνεις ψύχραιμη. Ο Γιάννης "έφυγε"... !"

Όταν άκουσες αυτά τα λόγια, ποιες ήταν η πρώτη σου σκέψεις;Οι πρώτες σκέψεις...
Βρισκόμουν σε άρνηση. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Ήταν κάτι πέρα από τις δυνάμεις μου. Ένα συναισθηματικό "μούδιασμα".
Πως να συνειδητοποιήσω ότι το έκτακτο δελτίο που είχα παρακολουθήσει μερικές ώρες πριν, ήταν για τον Γιάννη και τον συνάδελφο του; Ότι τους σκότωσαν! Τους δολοφόνησαν!

Ποια ήταν τα πρώτα άτομα που επικοινώνησες αμέσως μετά;Με φίλους. Όλοι βρισκόμασταν σε τραγική κατάσταση.

Πήγες στο νοσοκομείο;Όχι! Δεν μπορούσα να υπομείνω αυτή την διαδικασία. Δεν ήθελα!
Ήθελα ως τελευταία εικόνα να κρατήσω το ζεστό του χαμόγελο και όχι το άψυχο σώμα του στο κρεβάτι του νοσοκομείου.
Να πάω να δω τον Γιάννη νεκρό; Όχι... Σε καμία περίπτωση όχι...

Με την οικογενεία του συναντήθηκες εκείνη την ημέρα;Ναι, με μια από τις δυο αδερφές του πιο συγκεκριμένα. Τετάρτη βράδυ.

Μιλήσατε;Το μόνο που είμαστε σε θέση να κάνουμε ήταν να αγκαλιαστούμε, χωρίς λόγια.

Είχες καλή σχέση με την οικογένεια του Γιάννη;Τις πρώτες μέρες μετά τον χαμό του, κοιμόμουν στο πατρικό του. Αυτό αρκεί για απάντηση.

Όταν συνάντησες και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας, σε τι κατάσταση βρίσκονταν; Είχαν συνειδητοποιήσει αυτό που συνέβη;Απόλυτα.
Σε τι κατάσταση ήταν...
Σε τι κατάσταση θα μπορούσαν να ήταν αυτοί οι άνθρωποι, που ο γιος και ο αδερφός τους, έφυγε με αυτό τον τρόπο;

Με την οικογένεια του είχε καλή σχέση;Υπέροχες. Εϊναι μια πολύ δεμένη οικογένεια.

Τα ΜΜΕ φαντάζομαι είχαν ριχτεί σε ανελέητο κυνηγητό, σωστά;Όχι "είχαν"! Εξακολουθούν μέχρι και τώρα.
Δεν έχουν σεβαστεί απολύτως τίποτα και κανέναν. Και αυτό είναι το λιγότερο απαράδεκτο.
Και εμείς είμαστε δημοσιογράφοι, ξέρουμε πως λειτουργεί το επάγγελμα εκ των έσω, έστω και με μικρότερη πείρα, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα εκμεταλλευόμασταν, τουλάχιστον μιλώντας για τον εαυτό μου, τον ανθρώπινο πόνο. Δεν είναι "προιόν" προς πώληση, ούτε ποσοστιαία μονάδα για τα μηχανάκια της AGB.

Πιστεύεις δηλαδή ότι όλο αυτό το κυνηγητό, είχε ως στόχο τις εντυπώσεις και την εμπορευματοποίηση;Σαφέστατα. Ήταν χυδαίο.
Ένας "αγώνας" για το ποιο κανάλι θα μετέδιδε πρώτο τις εξελίξεις. Είτε αυτές ήταν αληθινές, είτε ανήκαν στη σφαίρα της φαντασίας.

Εσένα σε έφερε σε δύσκολη θέση αυτή η  κατάσταση;Εννοείται. Και όχι μόνο εμένα όπως καταλαβαίνεις...

Απ'όλα όσα έχουν ακουστεί και γραφτεί, υπάρχει κάτι που να σε ενόχλησε, να σε πλήγωσε;Ναι. Αν και αποφεύγω να βλέπω τηλεοράση και να διαβάζω εφημερίδες αυτή την περίοδο, μου έχουν μεταφέρει κάποια πράγματα.
Έχουν γραφτεί και ακουστεί ασύλληπτες ανακρίβειες και ψεύδη.
Έχουν κυκλοφορήσει υποτιθέμενες δηλώσεις της μητέρας του ας πούμε. Υπήρχε ποτέ περίπτωση μετά τον χαμό του ίδιου της του παιδιού να είχε το κουράγιο να δίνει συνεντεύξεις; Και μάλιστα τις πρώτες μέρες;
Επίσης, έχει δυο αδερφές. Όχι μια, ούτε τρεις.
Και τελευταίο και ίσως σημαντικότερο, ο πατέρας του Γιάννη απεβίωσε πριν εννιά χρόνια και όχι πριν έξι μήνες!

Οι ανακρίβειες που γράφτηκαν σχετικά με τον πατέρα του, ήταν πιστεύεις πληροφορίες από ένα λάθος ρεπορτάζ που στην συνέχεια "ανακυκλώθηκε";  Ή για λόγους που προαναφέρθηκαν λίγο πιο πριν; Όπως η εμπορευματοποίηση.Το δεύτερο.

Για να προκαλέσουν ένα συναίσθημα οίκτου ας πούμε στον τηλεθεατή;Ακριβώς.

Μια από τις επιθυμίες της οικογένειας, η οποία είχε γνωστοποιηθεί και στα μέσα, ήταν να μην παρευρεθούν πολιτικοί και δημοσιογραφοί στην κηδεία του Γιάννη. Επιθυμία που δεν έγινε σεβαστή. Όταν είδατε τους πολιτικούς και τους δημοσιογράφους, πως αντιδράσατε;Ισχύει ότι η οικογένεια είχε εκφράσει αυτή την επιθυμία.
Μιλώντας για μένα, δεν ήθελα να δω μπροστά μου ούτε δημοσιογράφο ούτε πολιτικό!
Ο Γιάννης αλλά και ο συναδελφός του, ο Γιώργος, έφυγαν άδικα για κάτι άτομα σαν κι αυτούς! 'Αδικα!
Εγώ δεν ήμουν σε θέση να αντιδράσω. Αλλά άκουσα τα γιουχαρίσματα και τις έντονες αποδοκιμασίες.

Ξέρω ότι στην κηδεία, ήρθαν απλοί πολίτες.Ναι, εκατοντάδες κόσμου.

Όταν η είδηση ήρθε στο φως της δημοσιότητας, η αντίδραση της κοινής γνώμης ήταν άμεση. Κάποιοι διαδήλωσαν, κάποιοι άφησαν ένα λουλούδι στο σημείο που άφησε την τελευταία του πνοή και κάποιοι άλλοι γέμισαν το διαδίκτυο με μηνύματα συμπαράστασης. Αυτό αλήθεια σου δίνει κουράγιο;Αφενός εκτιμώ το ενδιαφέρον. Αφετέρου, ναι εντάξει, σχεδόν όλη η Ελλάδα στεναχωρήθηκε με αυτό που συνέβη, από την Κρήτη ως την Αλεξανδρούπολη, αλλά δεν μπορούν να ταυτιστούν με την οικογένεια του Γιάννη, ούτε με τους φίλους του, ούτε με εμένα. Δεν μπορούν να νιώσουν απόλυτα αυτό που βιώνουμε εμείς.

Όταν ακούς να χαρακτηρίζουν τον Γιάννη, "ήρωα" ή "αθάνατο", τι αντίκτυπο έχουν αυτοί οι χαρακτηρισμοί μέσα σου;Τα παιδιά έγιναν ήρωες. Ναι.
Αθάνατοι... Ναι.
Θα είναι πάντα στο μυαλό και στην καρδιά των ανθρώπων που τους αγάπησαν.
Αλλά γενικά πως μπορεί να νιώθει ένας άνθρωπος όταν τα ακούει όλα αυτά, για κάποιον που έχει γνωρίσει, αγαπήσει και μοιραστεί κάποιες στιγμές; Τον βοηθάει; Απαντησέ μου εσύ.

Χθες καθώς συζητούσαμε σε μια στιγμή μου είπες: " Ναι, τα παιδιά έγιναν ήρωες! Αλλά δεν  το διάλεξαν... Ήταν μόνο 23 χρονών..."
Και θα συμφωνήσω απόλυτα.Ευχαριστώ.

Τι πιστεύεις ότι έφταιξε εκείνο το απόγευμα;  Ήταν απλά μια κακή και μοιραία σύμπτωση;Ο Γιάννης έκανε ότι θα έκανε και οποιοσδήποτε άλλος αστυνομικός  στην θέση του. Την δουλειά του. Όπως και ο Γιώργος. " Έπεσαν" πάνω στο καθήκον.

Είχε τύχει να σου μιλήσει ποτέ για την δουλειά του; Για τις συνθήκες πάνω στις οποίες εργαζόταν;Ναι.

Σου είχε εξομολογηθεί κάποιες ανησυχίες του μήπως σχετικά με την δουλειά;Μου είχε πει κάποια πράγματα. Αλλά επίτρεψε μου να μην επεκταθώ πάνω σε αυτό το κομμάτι. Με συγχωρείς. Το μόνο που θέλω να δηλώσω σχετικά με τον Γιάννη και την δουλειά του και πρέπει να το ξέρει ο κόσμος είναι ότι ο Γιάννης, δεν ήταν "μπάτσος" αλλά αστυνομικός!

Θα το θέσω διαφορετικά. Τα παιδιά της ομάδας ΔΙΑΣ είναι απροστάτευτα;Ναι, από όλες τις απόψεις. Είναι "γυμνοί". Πλήρως απροστάτευτοι από τους κακοποιούς μέχρι και τις καιρικές συνθήκες. Αλλά σου ξαναλέω, δεν θέλω να επεκταθώ πάνω σε αυτό το κομμάτι.

Η επίσημη εκδοχή, μιλά για καταδίωξη ληστών. Είναι ρεαλιστικό να ληστεύεται ένα περίπτερο με καλάσνικοφ και στην συνέχεια οι δράστες να πυροβολούν αδιακρίτως και να εκτελούν εν ψυχρώ; Σε πείθει;Εγώ δεν πείθομαι.

Θεωρείς ότι ίσως να υπάρχει κάτι άλλο πίσω από αυτό;Δεν θέλω να απαντήσω.

Πιστεύεις ότι θα συλληφθούν σύντομα οι δράστες;Ναι. Πρέπει.

Δεν είναι μόνο μια επιθυμία επομένως, αλλά και κάτι που πιστεύεις;Και τα δυο μαζί. Και θέλω και το πιστεύω.
Γιατί αξίζει σε αυτά τα δυο παιδιά που σκοτώθηκαν τόσο άδικα, να αποδοθεί δικαιοσύνη.

Τώρα σκοπεύω να σε ρωτήσω κάτι πιο προσωπικό. Αν θέλεις απαντάς.
Υπάρχει κάτι που δεν πρόλαβες να πεις στον Γιάννη;Ναι. Του τα είπα όμως και ξέρω ότι με άκουσε. Μπορεί να μην το βλέπω, αλλά ξέρω πως είναι εδώ. Και επίσης ξέρω ότι θα την πάρω την απάντηση που γυρεύω, όταν έρθει η ώρα. Τον περιμένω στα όνειρα μου. Θα έρθει κάποια νύχτα. Ναι.

Η τελευταία φορά που τον είδες;Δεν θέλω να απαντήσω σε αυτό. Το κρατώ για μας.

Για το μέλλον κάνατε όνειρα μαζί;Εσύ δεν κάνεις όνειρα όταν είσαι ερωτευμένος και έχεις σχέση; Ναι.
Το ίδιο κι εμείς.

Τι θα θυμάσαι πάντα από τον Γιάννη;Αυτό που θα θυμούνται όλοι. Το χαμόγελο του.

Μου είπες νωρίτερα, ότι μετά τον χαμό του, τις πρώτες μέρες κοιμήθηκες σπίτι του. Πήρες κάτι από το δωμάτιο του φεύγοντας;Ναι, μια μπλούζα την οποία του την είχα πάρει εγώ στα γενέθλια του. Την φορούσε διαρκώς και πάνω της μυρίζω ακόμη το άρωμα του.

Όλη αυτή η ιστορία, εσένα ως άνθρωπο πως σε επηρέασε; Αλλάξε ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνεσαι την ζωή;Έχουν περάσει δεκαπέντε ημέρες. Και ναι, σκέφτομα εντελώς διαφορετικά πλέον.
Ακούω πλέον την γνωστή κλισέ ευχή: "Πάνω απ'όλα υγεία!" και αναρωτιέμαι, τελικά η υγεία αρκεί;
Ξέρεις...και ο Γιάννης ήταν υγιής αλλά δεν είναι πια εδώ. Η ζωή είναι απρόβλεπτη.

Κλείνοντας, θα ήθελα να δώσεις ένα μήνυμα. Τι πρέπει να μας διδάξει αυτή η ιστορία; Τι πρέπει να μάθουμε από αυτήν, ως άνθρωποι και ως κοινωνία;Δυο πράγματα θέλω να πω. Απλά για την ζωή. Και να το διαβάσουν καλά όλοι αυτό.
Η ζωή μας είναι τόσο μικρή και μίζερη, που κάθε δευτερόλεπτο που περνά, πρέπει να το χαιρόμαστε. Να κάνουμε τα πράγματα που επιθυμούμε, όταν τα επιθυμούμε. Να λέμε ό,τι θέλουμε, σε όποιον θέλουμε, είτε είναι όμορφα είτε όχι. Το οφείλουμε στον εαυτό μας και κυρίως στους ανθρώπους που αγαπάμε, γιατί ίσως να έρθει μια μέρα που θα θέλουμε αλλά δεν θα μπορούμε και τότε σίγουρα θα μετανιώσουμε για όσα δεν κάναμε ή όσα δεν είπαμε...

Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για την συνέντευξη αλλά και για την εμπιστοσύνη που μου έδειξες.  Ειλικρίνα.Να'σαι καλά.


Η Έλλη μου ζήτησε μια χάρη... 
Μαζί με την συνέντευξη να δημοσιευτεί και αυτό το τραγούδι.

Πηγή : E-Magazino.gr