Ήρθε η ώρα λοιπόν...

          Ναι...αλλιώς είναι να έχεις μια ιδέα και αλλιώς να την πραγματοποιείς. Και είπα λοιπόν...έτσι κι αλλιώς  μόνη σου κάθεσαι και κλαις την μοίρα σου... Να την αποδεχτείς δεν μπορείς! Να την  επεξεργαστείς, δε μπορείς! Για να τη διαγράψεις ούτε λόγος! Ε, κάνε κάτι επιτέλους μαζί της! Και τι να κάνω, δηλαδή; Ας την περιγράψω τουλάχιστον μπας και βγάλω καμιά άκρη. Και επειδή δε νομίζω έτσι κι αλλιώς, πως η δική μου μοίρα έχει και μεγάλη σημασία, δεν περιγράφω λέω μαζί και τις μοίρες των άλλων ανθρώπων;
Άλλωστε υπάρχουν στον κόσμο πολύ σοβαρότερα προβλήματα από τα δικά μου… όπως…
          Οι Έλληνες θρηνούν την ανεργία τους. Κάποτε τους κατηγορούσαν ως άεργους... Ποιοι; Μα αυτοί που δεν γνωρίζουν πως η αεργία είναι αγαθό. Ναι ...φυσικά και είναι αγαθό! Άεργος είναι αυτός που δεν εργάζεται! Οποία ευτυχία...Αυτή μάλιστα! Αυτή είναι ευτυχία. Να μην έχεις ανάγκη από εργασία. Να έχεις ανάγκη για δημιουργία. Δημιουργία κάθε είδους, κυρίως αυτού που αγαπάς. Πόσο άδικοι υπήρξαν με τους Έλληνες. Είναι λαός που εργάζεται περισσότερο από άλλους και αμείβεται λιγότερο από τους κατακριτές του.   Ας έρθουν αυτοί να εργαστούν μέσα στο κατακαλόκαιρο, σε μια Ελλάδα πλημμυρισμένη από ήλιο, στο γιαπί με τον αφέντη- εργολάβο πάνω από το κεφάλι για φραγκοδίφραγκα, χωρίς ασφάλιση και ας μιλήσουν μετά για τεμπελιά. Βέβαια δε λέω... υπάρχουν και οι άλλοι… αυτοί με τις γραβάτες... οι κουστουμάτοι... οι αεριτζήδες που μέχρι τα 38 τους σπούδαζαν με τα λεφτά του μπαμπά. Και μετά τα 38 τους πουλάν φύκια για μεταξωτές κορδέλες... αλλά ποιος ασχολείται μ' αυτούς; Ανάξιοι λόγου! Εδώ μιλάμε για προβλήματα...όπως...

       Οι άνθρωποι που ξενυχτάνε στα ελληνικά "νοσοκομεία". Μα ναι σε εισαγωγικά! Έτσι τους αξίζει! Πήγα προχθές σε ένα τέτοιο..εφημέρευε ... Ξέρετε τι αντίκρισα; Μα ξέρετε ..τι λέω! Έλληνες είστε και σεις! Άνθρωποι να πονούν και οι γιατροί να πηγαίνουν περίπατο! Κατάσταση στην είσοδο. Εφημερεύοντες ιατροί: Δεκαπέντε ...ονόματα δε λέμε. Στο ιατρείο; Ένας! Ένας! Αν είναι δυνατόν! Αυτός ήρωας! Να τρέχει ο άνθρωπος να προλάβει... μα τι να σου κάνει κι αυτός; Εγώ πάντως πολύ τον εκτίμησα! Και με το χαμόγελο στα χείλη ο άνθρωπος… πικρό, αλλά χαμόγελο.  (Έλληνας κι αυτός...ξέρει!)                                                               Πλησιάζω διακριτικά μια νοσοκόμα. Έχω περίεργο βλέμμα συνήθως , αλλά προσπαθώ να το τιθασεύσω προς στιγμήν. Μη τη θυμώσω κιόλας...τα βάζει κανείς με δημόσιο υπάλληλο; Απαπα! Συγνώμη της λέω...Η κατάσταση σας λέει πως εφημερεύουν δεκαπέντε γιατροί...πού ακριβώς είναι όλοι αυτοί; Και κάνει το φάουλ! Α..σοβαρά μου απαντάει..για να δω...και αν είναι δυνατόν! Πάει και κοιτάζει την κατάσταση! Ήμαρτον δηλαδή! Ε, δεν άντεξα! Ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε! Όχι ...δεν φώναξα! Πνίγηκα από τον λυγμό που ανέβηκε στο στόμα μου! Και περίμενα για την τραγελαφική συνέχεια... Αυτοί μου λέει είναι πάνω στα δωμάτια των ασθενών. Σοβαρά; Μη μου πείτε...Και γιατί παρακαλώ δεν κατεβαίνει ένας...ένας ακόμη, έτσι για τα μάτια του κόσμου, για τον άμοιρο τον συνάδελφο του ρε ...(Όχι δε βρίζω! Σιγά μη βρίσω για σας ανεγκέφαλοι υπαλληλίσκοι που έχετε κάνει το κράτος κτήμα σας!) Οχτώ ώρες ήμουν εκεί! Το ακούτε; Οχτώ! Άμα την είδατε εσείς , άλλο τόσο την είδα και εγώ! Όσο για τον γιατρό...μη το συζητήσουμε καλύτερα! Υπάρχουν και άλλα προβλήματα όμως… όπως….
            Τα παιδιά... οι μαθητές της Ελλάδας. Οι μαθητές μου, οι μαθητές τους, τα παιδιά σας. Ανακοινώθηκαν επιτέλους οι βάσεις. Χιλιάδες πασχίζουν για μια θέση στον ήλιο...στα ελληνικά πανεπιστήμια...(συγνώμη...διακοπή...οφείλω να γελάσω τώρα!) Για να καταλήξουν που; Στην ανεργία με βούλα; Φαύλος κύκλος δηλαδή...παραγωγή κι άλλων δυστυχισμένων Ελλήνων! Προσπαθώ να παρηγορήσω τους μαθητές μου , όταν με ρωτούν «Γιατί; Γιατί να σπουδάσω;» Τι να τους απαντήσω; Μου λέτε; Βαυκαλίζομαι και εγώ..και τους εξηγώ. «Μα οι σπουδές είναι ανεκτίμητες, η γνώση είναι θησαυρός! Δεν σπουδάζετε για το πτυχίο, ούτε για επαγγελματική αποκατάσταση. Αυτό πρέπει να το πάρετε απόφαση! Σπουδάζετε για σας! Για να ανοίξετε το μυαλό σας. Για να μην καταντήσετε υποχείρια κανενός. Για να μάθετε να φωνάζετε την γνώμη σας. Για να αντιστέκεστε στους πειρασμούς. Για να δικαιολογήσετε το προνόμιο να λέγεστε άνθρωποι». Και ύστερα βλέπω μάτια θλιμμένα, ψυχές κουρασμένες ,χέρια να αγκαλιάζουν σώματα. Και κλαίω...μέσα μου πάλι ως συνήθως! Και μετά χαμογελάω, γιατί βλέπω ελπίδες και αυτό είναι πολύτιμο!
Οπότε… τι να λέμε για μένα... δεν έχω προβλήματα εγώ...

            Και ναι αυτό ήταν πίκρα!