: Απεικάσματα σκέψης: Σύγχρονη Ελληνίδα σε αναζήτηση…
Yπάρχει μια πικρή αλήθεια στη ζωή, που ανακάλυψα ταξιδεύοντας ανατολικά και δυτικά.

Οι μόνοι που πραγματικά πληγώνουμε είναι αυτοί που αγαπάμε περισσότερο. Κολακεύουμε όσους γνωρίζουμε ελάχιστα. Ευχαριστούμε τον περαστικό επισκέπτη. Ενώ χτυπάμε απερίσκεπτα όσους μας αγαπούν περισσότερο. 

Πέμπτη 21 Ιουλίου 2011

Σύγχρονη Ελληνίδα σε αναζήτηση…



«Στα βιβλία βρίσκουμε την ψυχή του χρόνου που πέρασε. Τη διατυπωμένη ηχώ του παρελθόντος, όταν το σώμα και τα υλικά στοιχεία που το αποτελούν έχουν τελείως χαθεί σαν ένα όνειρο» λέει οΤόμας Καρλάιλ.

Υπάρχει καλύτερο δώρο από ένα χαμένο όνειρο; Αυτό σκέφτηκα λοιπόν να δωρίσω σε έναν φίλο μου αγαπημένο. Είχα όμως φοβερό πρόβλημα… τι βιβλίο να διαλέξω; Μαθηματικός γαρ! Και δη άντρας μαθηματικός! Δύσκολα τα πράγματα…

Με τα μαθηματικά οι σχέσεις μου ήταν από τα σχολικά χρόνια σχέσεις μίσους και πάθους. Μίσους για τους τύπους, πάθους για τον κ. Χατζόπουλο τον μαθηματικό μας, έναν γλυκύτατο άνθρωπό. Μια μέρα είχα σχεδόν αποκοιμηθεί πάνω στο θρανίο(γνωστό το σύνδρομο της αδιάφορης μαθήτριας θεωρητικής κατεύθυνσης) καθώς αυτός ανέλυε κάποιο θεώρημα. Με κοίταξε με το αυστηρό του ύφος και είπε με στόμφο:
« Μόνο δύο γλώσσες έχει ο άνθρωπος, για να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα , τα μαθηματικά και την ποίηση. Δυστυχώς ,εσύ παιδί μου,  μονίμως ονειροβατείς!».

«Φταίω εγώ κύριε που δεν καταλαβαίνω τους αριθμούς;» απάντησα αναιδέστατα και δεν ξανά ασχολήθηκα με το αντικείμενο. Μέχρι πρόσφατα  που με αφορμή τα γενέθλια του φίλου μου, έπιασα στα χέρια μου ένα μικρό ροζ βιβλίο… 

«Ο αγαπημένος μαθηματικός τύπος του καθηγητή». Το μυθιστόρημα της Γιαπωνέζας Γιόκο Ογκάουα (Yoko Ogawa) είναι μια τρυφερή ιστορία αγάπης, στοργής, φιλίας, αγνών αισθημάτων και πάνω απ' όλα μια ιστορία της γοητείας που κρύβουν μέσα τους οι αριθμοί.

Κεντρικός ήρωας ένας εξηντάχρονος πρώην λαμπρός καθηγητής μαθηματικών, που στα 47 του χρόνια σε ένα τροχαίο χάνει την ικανότητα της μνήμης του. Πλέον, μπορεί να θυμηθεί θεωρήματα που απέδειξε ο ίδιος, όχι όμως το φαγητό που έφαγε το προηγούμενο βράδυ.  Κυκλοφορεί με σημειώματα καρφιτσωμένα στο σακάκι του, για να θυμάται βασικά πράγματα της καθημερινότητας, αλλά δεν ξεχνά την ικανότητά του να επιλύει δύσκολα μαθηματικά προβλήματα.

Ηρωίδα, από την άλλη, είναι μια τριαντάχρονη ευαίσθητη και πανέξυπνη οικονόμος που αφοσιώνεται στη φροντίδα του. Αντιμετωπίζει ένα σωρό προβλήματα με τις παραξενιές του καθηγητή και τα χάσματα που δημιουργεί η απώλεια της μνήμης του. Η αφηγήτρια της Ογκάουα αντιμετωπίζει με πολύ κουράγιο την περίπτωση του καθηγητή, γιατί νιώθει γρήγορα μια έντονη συμπάθεια (και συμπόνια) για τον γέρο αυτό άνθρωπο, ταυτόχρονα όμως γοητεύεται από τις ιστορίες με αριθμούς που της λέει, ξανά και ξανά γιατί ξεχνάει. Κι αυτή είναι μόνο η αρχή της ιστορίας τους.

"Τι νούμερο παπούτσια φοράτε;" είναι η πρώτη ερώτηση που υποβάλλει στην καινούρια οικιακή βοηθό. Μια ερώτηση που θα της υποβάλλει κάθε μέρα, αφού η βοηθός κάθε μέρα πρέπει να ξανασυστήνεται.
"Ποιος είναι ο αριθμός του τηλεφώνου σας;" κι ενθουσιάζεται όταν σ' αυτούς τους αριθμούς βρίσκει μια ωραία μαθηματική σχέση: "Ω, ένας καθαρός αριθμός", αναφωνεί όλο χαρά, "το παραγοντικό του 4" (1χ2χ3χ4=24).
 Ή, "μα αυτό είναι υπέροχο. Ισούται με την ποσότητα των πρώτων αριθμών που υπάρχουν μέχρι τα εκατό εκατομμύρια".

Τέλος,  είναι  και  ο  δεκάχρονος  γιος  της  οικονόμου, τον  οποίον  ο  καθηγητής  βαφτίζει
"Ρούτ", από  την  αγγλική  λέξη  για  τη  ρίζα των πραγματικών αριθμών, "√”,  γιατί   βρήκε

ότι το κεφάλι του ήταν επίπεδο, μοιάζοντας με την τετραγωνική ρίζα.
Ειδικά με το παιδί ο καθηγητής θα αναπτύξει μια βαθιά σχέση στηριζόμενη στα μαθηματικά και στο μπέιζμπολ. «Συμπεριφερόταν στον Ρουτ με τους ίδιους τρόπους που το έκανε και με τους πρώτους αριθμούς. Πίστευε ότι όπως οι πρώτοι αριθμοί είναι η βάση πάνω στην οποία στηρίζονται οι φυσικοί αριθμοί, έτσι και τα παιδιά είναι ένα απαραίτητο στοιχείο για εμάς τους ενήλικους. Πίστευε ότι χάριν των παιδιών ήταν γι’ αυτόν δυνατόν να υπάρχει στο εδώ και το τώρα» θα πει κάποια στιγμή στο βιβλίο η αφηγήτρια.

Μεταξύ των τριών αυτών προσώπων δημιουργούνται τρυφεροί δεσμοί. Με κάθε νέα εξίσωση, οι τρεις χαμένες ψυχές σφυρηλατούν μια στοργή πιο μυστήρια από τους νοητούς αριθμούς και ένα δεσμό που διατρέχει βαθύτερα τη μνήμη..
Θα περάσουν τα δύσκολα, τα όμορφα, θα γιορτάσουν γενέθλια, θα τρομάξουν σε ασθένειες, θα χωρίσουν και θα ξαναβρεθούν, θα μεγαλώσουν, κι ο Ρουτ θα σπουδάσει καθηγητής μαθηματικών, θα αποκτήσει νόημα η ζωή, διότι θα έχει νόημα ο ένας για τον άλλον...

Μοναδική στο να αντλεί ποίηση από την καθημερινότητα και να αναδεικνύει το θαυμαστό και το αλλόκοτο ακόμα και στο ελάχιστο, η Γιαπωνέζα Γιόκο Ογκάουα ανακαλύπτει με άλλα μάτια, και λέξεις, και διάθεση τη θεϊκή και ποιητική προέλευση των Μαθηματικών στο μυθιστόρημά της. Αγάπη για τους ανθρώπους, ποιητική, σε μελαγχολικούς συνήθως τόνους, διάθεση, χιούμορ, και πολλά μαθηματικά προβλήματα περιέχει ο «Αγαπημένος τύπος.»  Από τις πιο ευαίσθητες ιστορίες, με όλες αυτές τις λεπτές χειρονομίες, τους ήχους, την αυτοσυγκράτηση των αισθημάτων, τα βλέμματα, τις ήσυχες σκέψεις των ηρώων, τον υποβόσκοντα ερωτισμό… Μοιάζει με μαθηματική εξίσωση ζωγραφισμένη από έναν ιμπρεσιονιστή.


"Όσο αδύνατο είναι να εξηγήσει κανείς γιατί τα αστέρια είναι όμορφα, άλλο τόσο είναι και να εκφράσει την ομορφιά των μαθηματικών". Μια φράση από το βιβλίο της Γιαπωνέζας Γιόκο Ογκάουα...
By MIPS

Δεν υπάρχουν σχόλια: