: Απεικάσματα σκέψης: Μαΐου 2011
Yπάρχει μια πικρή αλήθεια στη ζωή, που ανακάλυψα ταξιδεύοντας ανατολικά και δυτικά.

Οι μόνοι που πραγματικά πληγώνουμε είναι αυτοί που αγαπάμε περισσότερο. Κολακεύουμε όσους γνωρίζουμε ελάχιστα. Ευχαριστούμε τον περαστικό επισκέπτη. Ενώ χτυπάμε απερίσκεπτα όσους μας αγαπούν περισσότερο. 

Σάββατο 28 Μαΐου 2011

ΑΝΤΙ-ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

Πριν αποφασίσετε για το ποιός φταίει για όλα , διαβάστε τo...



Έκθεση από μαθητή του δημοτικού με θέμα:"Τι να ζητήσω από το θεό".

"Θεέ μου, απόψε σου ζητάω κάτι που το θέλω πάρα πολύ. Θέλω να...
με κάνεις τηλεόραση!

Θέλω να πάρω τη θέση της τηλεόρασης που είναι στο σπίτι μου. Να έχω το δικό μου χώρο. Να έχω την οικογένειά μου γύρω από μένα.

Να με παίρνουν στα σοβαρά όταν μιλάω. Θέλω ..
να είμαι το κέντρο της προσοχής και να με ακούνε οι άλλοι χωρίς διακοπές ή ερωτήσεις.

Θέλω να έχω την ίδια φροντίδα που έχει η τηλεόραση όταν δε λειτουργεί... Όταν είμαι τηλεόραση, θα έχω την παρέα του πατέρα μου όταν έρχεται στο σπίτι από τη δουλειά, ακόμα κι αν είναι κουρασμένος.

Και θέλω τη μαμά μου να με θέλει όταν είναι λυπημένη και στενοχωρημένη, αντί να με αγνοεί!

Θέλω τ' αδέλφια μου να μαλώνουν για το ποιος θα περνάει ώρες μαζί μου.

Θέλωνα νοιώθω ότι η οικογένειά μου αφήνει τα πάντα στην άκρη, πότε-πότεμόνο για να περάσει λίγο χρόνο με μένα.

Α! Και το τελευταίο, κάνε με έτσι ώστε να τους κάνω όλους ευτυχισμένους και χαρούμενους.

Θεέ μου, δε ζητάω πολλά. Θέλω μόνο να γίνω σαν μια τηλεόραση!"

Η δασκάλα που το διάβασε (καθώς βαθμολογούσε) την έκανε να κλάψει.

Ο συζυγός της που μόλις είχε μπει στο σπίτι,τη ρώτησε: "τι συμβαίνει:"

Αυτή απάντησε:"Διάβασε αυτή την έκθεση, την έχει γράψει ένας μαθητής μου".

Ο σύζυγος είπε:"Το καημένο το παιδί.Τι αδιάφοροι γονείς είναι αυτοί!"
Τότε αυτή τον κοίταξε και είπε:"Αυτή η έκθεση είναι του γιου μας...!"
http://anti-ntp.blogspot.com

Παρασκευή 27 Μαΐου 2011

Θεραπεία της Σκλήρυνσης κατά Πλάκας

Μικρονευροτροφίνες: η Ελληνική ανακάλυψη για τη θεραπεία της Σκλήρυνσης κατά Πλάκας
Δημοσιεύθηκε στις 25/05/2011

Η Ελλάδα βρίσκεται στο παγκόσμιο προσκήνιο αυτό το διάστημα…όχι μόνο λόγω του μνημονίου, αλλά και εξαιτίας μιας σημαντικής ανακάλυψης των επιστημόνων του Πανεπιστημίου Κρήτης και του Ιδρύματος Τεχνολογίας και Έρευνας (ΙΤΕ), που επιτεύχθηκε με τη συνεργασία του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών και του Ιατροβιολογικού Ινστιτούτου της Ακαδημίας Αθηνών. Πρόκειται για την προοπτική δημιουργίας ενός νέου φαρμάκου (από μικρονευροτροφίνες) που απευθύνεται σε ανθρώπους με νευροεκφυλιστικά νοσήματα, όπως σκλήρυνση κατά πλάκας, εκφύλιση ωχράς κηλίδας, καθώς και σε ασθενείς με νόσο του κινητικού νευρώνα (ALS), Πάρκινσον ή Αλτσχάιμερ.

Ο επικεφαλής της έρευνας, καθηγητής Φαρμακολογίας στο Πανεπιστήμιο Κρήτης και ερευνητής του ΙΤΕ, Αχιλλέας Γραβάνης, μίλησε στο Goldenmag.gr για την παγκόσμια ελληνική πατέντα, τις μικρονευροτροφίνες, και την ανάπτυξη νευροαναγεννητικών ουσιών.

Τί είναι οι μικρονευροτροφίνες

Οι μικρονευροτροφίνες είναι μικρές νευροπροστατευτικές ουσίες που αναπτύχθηκαν σε συνεργασία με το Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών και οι οποίες μιμούνται τη δράση των νευροτροφινών. Οι νευροτροφίνες είναι οι ουσίες που παράγει ο οργανισμός μας και οι οποίες «τρέφουν» τα νευρικά κύτταρα, ενώ στην περίπτωση που κάποιος έχει ένα από τα πιο πάνω νευροεκφυλιστικά νοσήματα, η παραγωγή αυτών των ουσιών μειώνεται σημαντικά και γίνονται εμφανή τα συμπτώματα των νόσων (πχ. σκλήρυνση κατά πλάκας, αμυοατροφική σκλήρυνση, Πάρκινσον). Όμως, οι νευροτροφίνες δεν μπορούν να χορηγηθούν ούτε από το στόμα (γιατί καταστρέφονται στο στομάχι), ούτε με ένεση (γιατί δεν μπορούν να φτάσουν μέσω της κυκλοφορίας στον εγκέφαλο επειδή είναι πρωτεΐνες και δεν διέρχονται του αιματοεγκεφαλικού φραγμού).
Εδώ, λοιπόν, έρχονται οι μικρονευροτροφίνες, που μιμούνται τη δράση των νευροτροφινών και οι οποίες απορροφώνται πολύ καλά από το στομάχι και άρα μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως φάρμακα.

Για τις μικρονευροτροφίνες έχουν ήδη κατατεθεί διεθνή διπλώματα ευρεσιτεχνίας (πατέντες), ενώ η πνευματική ιδιοκτησία της ανακάλυψης ανήκει στην εταιρεία-τεχνοβλαστό Bionature EA (που ιδρύθηκε από το Πανεπιστήμιο Κρήτης και χρηματοδοτείται από μεγάλη καναδοαμερικανική εταιρεία). Η έρευνα δημοσιεύθηκε στο βιολογικό περιοδικό PloS Biology.
Σήμερα, έχουν ήδη πραγματοποιηθεί πειράματα στο Εργαστήριο Κυτταρικής Ανοσολογίας του Ιατροβιολογικού Ινστιτούτου της Ακαδημίας Αθηνών, με ποντικούς στους οποίους αναπτύχθηκε μια απομίμηση της σκλήρυνσης κατά πλάκας, και διαπιστώθηκε ότι με τη χρήση των μικρονευροτροφινών – ακόμα κι όταν οι ποντικοί εμφάνιζαν ήδη παράλυση σε προχωρημένα στάδια της νόσου – πραγματοποιήθηκε αναστροφή της παράλυσης!
Αξιοσημείωτο είναι πως μέχρι σήμερα δεν υπάρχουν διεθνώς άλλες ουσίες που να έχουν αυτή τη δράση.

Τα ενήλικα νευρικά κύτταρα αναγεννώνται

Στη συνέντευξή του ο κ. Γραβάνης αναφέρει πως το δόγμα που υπήρχε τα τελευταία χρόνια ότι οι ενήλικοι νευρώνες δεν αναγεννώνται έχει πια καταρριφθεί. Μάλιστα, κάποια από τις ουσίες που μελετά η ερευνητική του ομάδα φαίνεται να δρα θετικά στον πολλαπλασιασμό των ενήλικων βλαστικών νευρικών κυττάρων, οπότε προσανατολίζονται στην ανάπτυξη νευροαναγεννητικών ουσιών στο μέλλον.

Τα βήματα που οδηγούν στην κυκλοφορία των μικρονευροτροφινών με τη μορφή φαρμάκου

Δημοσίευση της εργασίας των δοκιμών στα πειραματόζωα σε κάποιο σημαντικό ιατρικό περιοδικό, ώστε να γίνει αποδεκτή από τη διεθνή βιοϊατρική επιστημονική κοινότητα.
Κλινική δοκιμή της ουσίας το 2012 στην Αμερική, ώστε να ελεγχθεί η αποτελεσματικότητα και η τοξικότητά της στον άνθρωπο.
Αν τα αποτελέσματα των δοκιμών σε ασθενείς με σκλήρυνση κατά πλάκας είναι θετικά, η φαρμακευτική εταιρεία που θα έχει αναλάβει τους κλινικούς ελέγχους θα ζητήσει την άδεια κυκλοφορίας του φαρμάκου από τον αμερικανικό (FDA) και τον ευρωπαϊκό (EMΕA) φορέα ελέγχου φαρμάκων.
Όλη αυτή η διαδικασία αναμένεται να απαιτήσει 3-5 χρόνια.
Ο κ. Αχιλλέας Γραβάνης είναι και μέλος του Συμβουλίου της Ανεξάρτητης Αρχής Διασφάλισης Ποιότητας της Ανώτατης Εκπαίδευσης (www.adip.gr), ενώ στις 20 Μαΐου μίλησε στο ΚΥΒΕ Περιστερίου, σε εκδήλωση του Συλλόγου Ασθενών από Αμυοτροφική Πλευρική Σκλήρυνση (A.L.S. – www.alshellas.org), με θέμα: «Καταπολέμηση νευροεκφυλιστικών νόσων στο εργαστήριο».
http://www.disabled.gr

Σάββατο 14 Μαΐου 2011

Αποδεικτικό υλικό, ό,τι λέμε στο Facebook



Κάνετε την καθημερινή σας βόλτα στο facebook -ή στο twitter, δεν θα τα χαλάσουμε εκεί-, όταν δέχεστε ένα προσωπικού χαρακτήρα μήνυμα από κάποιον άγνωστο. Ανταποκρίνεστε ή προσπερνάτε ευγενικά, αφήνοντας ωστόσο ένα μικρό παράθυρο στο φλερτ, για να διαπιστώσετε αργότερα ότι ο άγνωστος ήταν στην πραγματικότητα ένας… δικηγόρος έτοιμος να κάνει τη ζωή σας κόλαση στο διαζύγιο που έχετε βάλει μπρος.
Δεν είναι σενάριο φαντασίας. Στις ΗΠΑ, πολλοί δικηγόροι έχουν ήδη μπει στον πειρασμό να προσποιηθούν τους ηλεκτρονικούς «φίλους» αντιδίκων προκειμένου να αντλήσουν στοιχεία για τις υποθέσεις τους. Με το θέμα, μάλιστα, ασχολήθηκε πρόσφατα η Επιτροπή Δεοντολογίας του Δικηγορικού Συλλόγου Νέας Υόρκης, η οποία απεφάνθη ότι ένας δικηγόρος δεν πρέπει να προσπαθήσει να αποκτήσει πρόσβαση σε διαδικτυακό τόπο κοινωνικής δικτύωσης με σκοπό άλλον από εκείνον της χρήσης του σύμφωνα με τον σκοπό του.
Τι σημαίνουν όλα αυτά για την Ελλάδα, όπου το 63% των χρηστών του Ιντερνετ έχει προφίλ σε κάποιο social site – ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά στην Ε.Ε.; Οπως αναφέρει στην «Κ» ο νομικός κ. Βασίλης Σωτηρόπουλος, ο οποίος ασχολείται ιδιαίτερα με το δίκαιο της κοινωνίας της πληροφορίας και ειδικότερα με την προστασία προσωπικών δεδομένων, από τη μία πλευρά η άντληση στοιχείων με τέτοια μέσα απαγορεύεται από τον κώδικα δεοντολογίας των Ελλήνων δικηγόρων, από την άλλη όμως «ό,τι γράφεται στα κοινωνικά δίκτυα όπως το facebook ή το twitter, μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως αποδεικτικό υλικό στα δικαστήρια». Σύμφωνα με τον ίδιο, ήδη σε πολλές περιπτώσεις έχουν προσκομισθεί σε δίκες τυπωμένες σελίδες με σχόλια ή αναρτήσεις από το facebook ή άλλα social media, προκειμένου να ενισχυθεί η μία ή η άλλη πλευρά σε αντιδικίες. «Δεν είναι μόνο οι υποθέσεις διαζυγίων. Η εξύβριση μπορεί να στοιχειοθετηθεί από αναφορές στο wall, για παράδειγμα, και πολλά άλλα» τονίζει ο κ. Σωτηρόπουλος. Με λίγα λόγια, «ό,τι δηλώσεις είσαι» και στο Ιντερνετ.
Είναι ήδη γνωστό ότι σε ποσοστό που αγγίζει το 70%, οι υπεύθυνοι τμημάτων human resources απορρίπτουν αιτήσεις υποψηφίων που μπορεί να πληρούσαν τις απαιτήσεις των θέσεων που είχαν προκηρύξει, όμως δεν είχαν την πρέπουσα ιντερνετική «ταυτότητα». Την ίδια ώρα, το 60% των χρηστών social networks δηλώνουν πως πράγματι ανησυχούν ότι η εικόνα που παρουσιάζουν σε αυτές τις ιστοσελίδες μπορεί να αποτελέσει εμπόδιο στην επαγγελματική τους ανέλιξη, ωστόσο ελάχιστοι (το 15% περίπου) παίρνουν τα απαραίτητα μέτρα, ελέγχοντας το περιεχόμενο που «ανεβάζουν».
Δεν είναι όμως μόνο οι εργοδότες που μπορεί να προσλάβουν ή όχι -ή ακόμα και να απολύσουν- κάποιον ελέγχοντας το ψηφιακό του προφίλ. Αυτά που γράφουμε ή «ποστάρουμε» στο Ιντερνετ μπορεί να είναι αυτά που θα μας καταδικάσουν σε πολύ πιο κρίσιμες στιγμές.
Πρόσφατα στις ΗΠΑ δικαστής καταδίκασε τον φοιτητή Τζόσουα Λίπτον σε δύο χρόνια φυλάκιση επειδή προσκομίστηκαν στο δικαστήριο φωτογραφίες τού Λίπτον που τον έδειχναν να διασκεδάζει προκλητικά μετά το τροχαίο ατύχημα που είχε προκαλέσει μεθυσμένος. Συγκεκριμένα, δύο εβδομάδες αφού τραυμάτισε σοβαρά μια γυναίκα οδηγώντας υπό την επήρεια αλκοόλ, ο φοιτητής πήγε σε πάρτι μασκέ ντυμένος τρόφιμος φυλακής. Οι φωτογραφίες είχαν «ανέβει» από φίλο του στο facebook. «Οι δικτυακοί τόποι κοινωνικής δικτύωσης είναι απλά ένα ακόμα μέσο στο οποίο οι άνθρωποι λένε ή κάνουν πράγματα που επιστρέφουν για να τους στοιχειώσουν» είχε σχολιάσει σχετικά ο Φιλ Μαλόουν, ο οποίος ειδικεύεται σε θέματα Διαδικτύου στη Νομική Σχολή του Χάρβαρντ.
Της Λινας Γιανναρου
http://www.kathimerini.gr/

Τρίτη 3 Μαΐου 2011

Ανδρες - Γυναίκες: Οι διαφορές που μας ενώνουν

Αρης, για τους άνδρες, Αφροδίτη, για τις γυναίκες

Ροζ για τα κοριτσάκια, μπλε για τα αγοράκια. Στερεότυπα δηλαδή που υποδηλώνουν ότι τα δύο φύλα έχουν ελάχιστα κοινά μεταξύ τους, λένε μάλιστα ότι το κάθε φύλο μιλάει τη δική του «γλώσσα». Πόση αλήθεια κρύβει άραγε αυτό; Η σύγχρονη έρευνα αποκαλύπτει πάντως ότι το – επικοινωνιακό – χάσμα μεταξύ ανδρών και γυναικών δεν είναι τόσο βαθύ όσο νομιζουμε. Ας ξεφύγουμε λοιπόν από τα κλισέ, ας παραδεχτούμε τις – μικρές ή μεγάλες – διαφορές μας για να απολαύσουμε εν τέλει τη συμπληρωματικότητά μας.

Γιατί άραγε οι (περισσότερες) γυναίκες σταματάνε στον δρόμο και ρωτάνε για την κατεύθυνση, ενώ αντίθετα οι (περισσότεροι) άνδρες απεχθάνονται να το κάνουν; Το ερώτημα δεν είναι τυχαίο αφού αποκρυσταλλώνει τις βασικές πτυχές ενός φαινομένου που ευθύνεται για πολλές από τις απογοητεύσεις που βιώνουν άνδρες και γυναίκες όταν συνομιλούν μεταξύ τους.

Για μια γυναίκα το να ρωτήσει έναν ξένο σημαίνει ότι θα κάνει μια φευγαλέα σχέση μαζί του που θα την οδηγήσει εκεί που θέλει να πάει χωρίς απώλειες. «Τι έχουμε να χάσουμε;», λέει. Με την οπτική του άνδρα, όμως, κάτι τέτοιο θα ήταν υποτιμητικό. Προτιμάει να χάσει 5, 10, άντε 20 λεπτά και να βρει μόνος του τον δρόμο, παρά να ρωτήσει κάποιον άλλο. «Ασε που μπορεί να μας στείλει αλλού γι’ αλλού», ισχυρίζεται.

Είναι θέμα κατεύθυνσης. Για τους άνδρες σημασία έχει το «πάνω - κάτω» (ποιος έχει το πάνω χέρι), ενώ για τις γυναίκες το «μεταξύ μας» σύμφωνα με την Ντέμπορα Τάνεν, καθηγήτρια Γλωσσολογίας στο αμερικανικό Πανεπιστήμιο Georgetown, η οποία έχει αφιερώσει περισσότερα από τριάντα χρόνια ερευνώντας τον τρόπο με τον οποίο αλληλεπιδρούν γλωσσικά τα δύο φύλα.

«Oι συζητήσεις των ανδρών τείνουν να επικεντρώνονται στην ιεραρχία και τον ανταγωνισμό, αντίθετα οι κουβέντες των γυναικών περιστρέφονται γύρω από τις σχέσεις τους και κατά πόσο αυτές είναι στενές ή αποστασιοποιημένες», λέει η αμερικανίδα καθηγήτρια.

«Εγώ μπορώ να πετάξω την μπάλα μέχρι εκεί πάνω», λέει το ένα αγοράκι στον φίλο του, για να πάρει από εκείνον την απάντηση «η δικιά μου θα πάει στο φεγγάρι». «Η μαμά μου φοράει φακούς επαφής» λέει μια πιτσιρίκα για να εισπράξει ένα γεμάτο θαυμασμό «και μένα το ίδιο η θεία μου» από την άλλη. Αυτό το κοινό που μοιράζονται, της είναι τόσο ευχάριστο όσο η πιο ψηλή μπαλιά για το αγοράκι που «καπελώνοντας» φραστικά τους φίλους του νιώθει πιο δυνατό.

Σε άλλες ηλικίες, όταν μια γυναίκα αναφέρεται σε προσωπικά της προβλήματα, η φίλη θα της απαντήσει «ξέρω πώς αισθάνεσαι» ή «το ίδιο συμβαίνει και σε μένα». Είναι μια τελετουργική απάντηση που ενισχύει τη σχέση τους. Σε μια ανάλογη συζήτηση ανάμεσα σε άνδρες ο δεύτερος θα έλεγε στον πρώτο «πού να δεις τι συμβαίνει σε μένα», αφήνοντας να εννοηθεί το χειρότερο και άρα κάτι που ενισχύει τη θέση του – ακόμη και – στη μιζέρια.

Υπάρχουν όμως και παρεξηγήσεις αφού, αν η συζήτηση γινόταν ανάμεσα σε μια γυναίκα και έναν άνδρα, εκείνος θα θεωρούσε ότι του ζητάει τη βοήθειά του για να λύσει τα προβλήματά της, πράγμα που θα έκανε μεν αλλά τότε εκείνη θα τον κατηγορούσε με θυμό ότι της λέει τι να κάνει...

Oλες οι συζητήσεις όμως είτε από την ανδρική είτε από τη γυναικεία σκοπιά και άρα όλες οι σχέσεις, αντανακλούν έναν συνδυασμό ιεραρχίας και σύνδεσης. «Oλοι φιλοδοξούμε να είμαστε δυνατοί και να έχουμε σχέσεις με άλλους ανθρώπους. Τα φαινομενικά διαφορετικά στυλ συζήτησης ανδρών και γυναικών είναι απλά διαφορετικοί τρόποι για την επίτευξη των ίδιων στόχων», ισχυρίζεται η Ντέμπορα Τάνεν.

Η οικογένεια μάλιστα είναι το πλαίσιο μέσα στο οποίο είναι ολοφάνερη αλλά και πολύ έντονη η επικέντρωση των μελών της – αρσενικών και θηλυκών – στην ιεραρχία και τον ανταγωνισμό από τη μια αλλά και την επιθυμία για σύνδεση από την άλλη. Υπάρχουν άραγε άνδρες ή γυναίκες που δεν το έχουν βιώσει; –Κ.Τρ.

Μάγκες και κούκλες

Eίναι γεγονός πως τα αγόρια διαφέρουν από τα κορίτσια στον τρόπο συμπεριφοράς. Αν κάποιος θέλει να ερευνήσει πού οφείλεται αυτή η διαφορά, θα πρέπει να ψάξει στον εγκέφαλο των δύο φύλων αφού αυτός καθορίζει τις αντιδράσεις στα καθημερινά ερεθίσματα των παιδιών.

Σύμφωνα με πρόσφατες έρευνες, ο εγκέφαλος των αγοριών είναι μεγαλύτερος αλλά το μυαλό των κοριτσιών ωριμάζει νωρίτερα. Παρ’ όλα αυτά, σημαντικό ρόλο στις διαφορετικές συμπεριφορές που υιοθετούν τα δύο φύλα στην παιδική ηλικία παίζει και η φροντίδα που δέχονται ως μωρά.

Σύμφωνα με την έρευνα του αμερικανού νευρολόγου Μάικλ Μίνεϊ στο Πανεπιστήμιο Μακτζίλ, η μητρική φροντίδα έχει άμεσο ψυχολογικό και νευρολογικό αντίκτυπο στο παιδί, από την παραγωγή νέων εγκεφαλικών κυττάρων μέχρι την αντιμετώπιση του άγχους και τη λειτουργία της μνήμης.

Πολλοί... εξουθενωμένοι γονείς αγοριών θα συμφωνήσουν πως είναι περισσότερο δραστήρια από τα κορίτσια, από τη βρεφική κιόλας ηλικία. Το επιβεβαιώνει έρευνα του 1986 από τον ψυχολόγο Γουόρεν Ιτον από το Πανεπιστήμιο Μανιτόμπα του Καναδά, η οποία δεν έχει ανατραπεί μέχρι σήμερα.

O ψυχολόγος Τζον Αρτσερ από το Πανεπιστήμιο Σέντραλ Λάνκαστερ της Βρετανίας υποστηρίζει ότι τα αγόρια είναι περισσότερο επιθετικά από τη φύση τους και αποδίδει τα αίτια στην προγεννητική τεστοστερόνη και όχι σ’ αυτήν που πολλαπλασιάζεται στην εφηβεία. Βέβαια και τα δύο φύλα έχουν εξάρσεις επιθετικότητας, αλλά διαφέρουν στο πόσο φανερές είναι.

Γιατί η φυσική επιθετικότητα είναι ταμπού για τα κορίτσια και μαθαίνουν από νωρίς να την κρατάνε κρυφή. Διοχετεύεται όμως στις μάχες με τις φίλες και στα άγρια βλέμματα που σκοτώνουν. Γι’ αυτό και έχουν μεγαλύτερη εμπάθεια. Η κοριτσίστικη εμπάθεια δικαιολογείται και οργανικά εξαιτίας της υπερδιέγερσης αλλά και του μεγαλύτερου σχήματος της αμυγδαλής, δηλαδή της περιοχής του εγκεφάλου που ελέγχει τη συναισθηματική νοημοσύνη.

Ωστόσο, όταν έχουμε να κάνουμε με έκφραση συναισθημάτων, τα δύο φύλα δεν διαφέρουν καθόλου στην παιδική ηλικία. Oλοι έχουμε δει αγοράκια να κλαίνε εξίσου σπαραχτικά με κορίτσια. Oσο όμως μεγαλώνουν διδάσκονται να κρύβουν τον φόβο, τη θλίψη και την τρυφερότητα και γι’ αυτό ανοίγονται λιγότερο στα συναισθήματα των άλλων.

Unisex παιχνίδια

Αν ένας μπαμπάς δει τον δίχρονο γιο του να παίζει με κούκλες, το πιθανότερο είναι ότι θα σκεφθεί πως κάτι δεν πάει καλά. Αντίστοιχα, δεν θα πολυαρέσει σε μια μαμά να δει την κορούλα της να κάνει ντρίμπλες με την μπάλα. Δεν θα έπρεπε όμως να συμβαίνει κάτι τέτοιο γιατί, σύμφωνα με έρευνες, η επιλογή παιχνιδιού κατά τη βρεφική ηλικία είναι ασυνείδητη. Η συνειδητή επιλογή της μπάλας ή της κούκλας αρχίζει γύρω στα τρία, φουντώνει γύρω στα πέντε, και στη συνέχεια ακολουθεί πτωτική πορεία εξαιτίας της αλληλεπίδρασης του παιδιού με τη φύση και την οικογενειακή ανατροφή.

Oι γονείς υποδεικνύουν στα παιδιά να παίξουν με τα κατάλληλα για το φύλο τους παιχνίδια και καλά κάνουν. Σύμφωνα με μελέτες, τα αθλήματα, το χτίσιμο των lego και τα αυτοκινητάκια ενισχύουν τη φυσική άσκηση για τα αγόρια. Αντίστοιχα, στα κορίτσια οι κούκλες, η ζωγραφική και οι εναλλαγές ρούχων διεγείρουν τις λεκτικές και κοινωνικές δεξιότητες.

Οταν πηγαίνανε μαζί σχολείο

Αν και ο μύθος θέλει τις γυναίκες να χρησιμοποιούν τις τριπλάσιες λέξεις καθημερινά σε σχέση με τους άνδρες, έρευνα του 2007 στο Πανεπιστήμιο της Αριζόνας απέδειξε πως οι αναλογίες είναι 16.215 λέξεις για τις γυναίκες και 15.669 για τους άνδρες. Ωστόσο, εκεί που υπερτερούν τα θηλυκά είναι στην ορθογραφία, την ανάγνωση και την ομιλία. Τα κορίτσια αρχίζουν να μιλούν έναν μήνα νωρίτερα από τα αγόρια και είναι περίπου 12% μπροστά στην ανάγνωση όταν πηγαίνουν στο νηπιαγωγείο.

Το πλεονέκτημα των κοριτσιών στο διάβασμα και το γράψιμο συνεχίζει καθ’ όλη τη διάρκεια της σχολικής περιόδου και το 47% των κοριτσιών που αποφοιτούν είναι καλύτεροι αναγνώστες σε σχέση με τα αγόρια. Η διαφορά ανάμεσα στα δύο φύλα φαίνεται να ελαττώνεται στην ενήλικη ζωή αλλά η γυναίκα εξακολουθεί να διαθέτει καλύτερες λεκτικές δεξιότητες.

Ερευνα της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Oυτρέχτης της Oλλανδίας κατέρριψε ακόμα έναν μύθο. Oτι οι γυναίκες χρησιμοποιούν και τα δύο μέρη του εγκεφάλου για να επεξεργαστούν τη γλώσσα ενώ οι άνδρες μόνο το αριστερό. Στην πραγματικότητα, δεν παρατηρείται καμία διαφορά, όπως και όσον αφορά το γεγονός ότι τα κορίτσια διαθέτουν από νευρολογική άποψη μεγαλύτερη κλίση προς το διάβασμα.

Εάν κάτι κάνει τη διαφορά, αυτό είναι αποκλειστικά ο περισσότερος χρόνος διαβάσματος και η γενικότερη αγάπη προς τα βιβλία. Από την άλλη, τα αγόρια διακρίνονται για την ευκολία που έχουν να οπτικοποιούν και να χειρίζονται τα αντικείμενα. O μέσος άνδρας μπορεί να υπολογίσει αν ένα περίπλοκο σχήμα χωράει μέσα σε έναν χώρο με μεγαλύτερη ευκολία από το 80% των γυναικών.

Η δυνατότητα αυτή δικαιολογείται από τη μεγαλύτερη εξάσκηση των αγοριών σε οπτικοακουστικές δραστηριότητες, όπως για παράδειγμα οι κατασκευές με τουβλάκια, η οδήγηση τηλεκατευθυνόμενων και η σκοποβολή μέσα από ηλεκτρονικά παιχνίδια. Στην ίδια αιτία οφείλονται και οι καλύτερες επιδόσεις των αντρών στα Μαθηματικά και τις θετικές επιστήμες. Αν τα κορίτσια θέλουν να βελτιωθούν, δεν έχουν παρά να λύνουν 3D παζλ, να παίζουν παιχνίδια που απαιτούν γρήγορη στόχευση και οδήγηση αλλά και να δοκιμάσουν αθλήματα όπως το τένις. –Δ.Μ.

Γέλιο γένους... ουδετέρου

Άνδρες και γυναίκες εκτιμούν την αίσθηση του χιούμορ, με διαφορετικό όμως τρόπο. Eκείνοι λένε περισσότερα αστεία, εκείνες γελούν πιο εύκολα.

Ανδρες και γυναίκες διαθέτουν τις ίδιες δυνατότητες στο να κάνουν χιούμορ αλλά και να το εκτιμούν. Ωστόσο, οι άνδρες αυτοσαρκάζονται σε μεγαλύτερο βαθμό, ενώ οι γυναίκες γελούν περισσότερο. Oι ψυχολόγοι από το Ινστιτούτο Αστικής Εθνολογίας της Βιέννης υποστηρίζουν πως το πόσο γελούν οι γυναίκες αποκαλύπτει τον βαθμό έλξης ανάμεσα στα δύο φύλα. Με άλλα λόγια, η γυναίκα γελάει περισσότερο όταν έλκεται από έναν άνδρα ή νιώθει το ενδιαφέρον του. Oποια και αν είναι πάντως τα κίνητρά της, οι άνδρες φαίνεται πως βρίσκουν ελκυστική μια γυναίκα που γελάει με τα αστεία τους, ίσως γιατί τους δίνει την αίσθηση της αποδοχής του ενδιαφέροντός τους.

Σε αντίθεση με την περίοδο του φλερτ όπου κυρίως οι άνδρες κάνουν χιούμορ και οι γυναίκες το εκτιμούν, στους μακροχρόνιους δεσμούς μπορεί να αποδειχθεί βλαβερό ο άνδρας να είναι αυτός που κάνει τα πολλά αστεία. Κι αυτό γιατί το ανδρικό χιούμορ μπορεί να γίνει επικίνδυνο για μια σχέση, καθώς οι άνδρες έχουν την τάση να το επιστρατεύουν σε κάθε στρεσογόνο και δύσκολη κατάσταση της ζωής, προκειμένου να εκτονώσουν την ένταση.

Το χιούμορ τους όμως τη δεδομένη στιγμή δεν εκτιμάται από τις γυναίκες. Κλασικό παράδειγμα είναι η σκηνή από το «Sex and the City», όταν η Σάρλοτ ανακαλύπτει πως δεν μπορεί να κάνει παιδιά και ο άνδρας της τής χαρίζει ένα χαρτονένιο μωρό ως υποκατάστατο.Oσο η σχέση εξελίσσεται, το χιούμορ του άνδρα γίνεται λιγότερο σημαντικό, ίσως ακόμα και αντιπαραγωγικό, ενώ για τη γυναίκα γίνεται ευλογία. Στις πρώτες φάσεις του φλερτ, ο άνδρας προσεγγίζει τη σύντροφό του με το χιούμορ και το συγκαταβατικό της γέλιο είναι ελκυστικό για εκείνον. Oμως όσο η δέσμευση αυξάνεται, η πρόκληση του να γοητεύσεις μειώνεται.

Ερευνα στο Πανεπιστήμιο του Κονέκτικατ απέδειξε ότι οι άνδρες κάνουν περισσότερο στερεότυπα αστεία με περισσότερες χοντράδες και κωμικά στοιχεία. Δεν είναι τυχαίο ότι τα αστεία στις κλασικές ταινίες του Βέγγου εκτιμώνται περισσότερο απο τους άνδρες. Oι γυναίκες από την άλλη προτιμούν να λένε ιστορίες από την προσωπική τους ζωή, όπως αυτή της Κάρι από το «Sex and City» όπου ομολόγησε στις φίλες της ότι ο σύντροφός της τη χώρισε με ένα χαρτάκι post it. Οι γυναίκες χρησιμοποιούν τέτοιου είδους χιούμορ ώστε να υποστηρίζουν τη συμμετοχή της παρέας και οι φίλες τους να γνέφουν το κεφάλι και να λένε «μου έχει τύχει και μένα». Από τη δική τους πλευρά, οι άνδρες τείνουν να πειράζουν και να υποτιμούν συχνότερα τους φίλους τους.

Ωστόσο, οι συμπεριφορές διαφοροποιούνται στις μεικτές συντροφιές. Εκεί, οι άνδρες πειράζουν τις γυναίκες σημαντικά λιγότερο, ενώ εκείνες βάζουν συχνά στο στόχαστρο τα αρσενικά. Oι άνδρες επίσης τείνουν να γελούν περισσότερο με τους εαυτούς τους, ενώ οι γυναίκες έχουν λιγότερο αυτοσαρκασμό. – Δ.Μ.

Η θλίψη της, ο θυμός του

H κατάθλιψη έχει μεγάλη σχέση με τις ορμόνες του σεξ και εκδηλώνεται με διαφορετικό τρόπο ανάλογα με το φύλο, λένε σύγχρονες έρευνες.

Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Oργανισμό Υγείας, η κατάθλιψη είναι η πιο διαδεδομένη διαταραχή. Πλήττει περισσότερους από 150 εκατ. ανθρώπους σε όλον τον κόσμο, δηλαδή χοντρικά το 4% των ενηλίκων παγκοσμίως. Μάλιστα οι γυναίκες – τουλάχιστον εκείνες οι οποίες ζητάνε βοήθεια από ειδικούς και άρα καταγράφονται ως καταθλιπτικές – υπολογίζεται ότι είναι διπλάσιες από τους άντρες. Αυτή όμως η προφανής διαφορά δεν είναι η μοναδική.

Εδώ και πολλά χρόνια οι ψυχοθεραπευτές γνωρίζουν ότι άνδρες και γυναίκες βιώνουν την κατάθλιψη με διαφορετικό τρόπο. Σήμερα μάλιστα υπάρχουν πολλές ενδείξεις ότι, όταν οι ειδικοί κλείνουν τα μάτια στο φύλο των πελατών τους, δεν τους βοηθάνε αποτελεσματικά.
Ερευνες δείχνουν ότι το φύλο επηρεάζει κάθε πλευρά των ψυχικών διαταραχών: από τα συμπτώματα μέχρι την ανταπόκριση του πάσχοντος στην αγωγή και την πορεία της διαταραχής στη διάρκεια της ζωής του.

Ποια είναι η κινητήρια δύναμη της διάθεσής μας; Κυρίαρχο ρόλο παίζουν οι ορμόνες του σεξ, τα οιστρογόνα και η τεστοστερόνη, οι οποίες είναι υπεύθυνες και για την εξέλιξη του εγκεφάλου από τη στιγμή της δημιουργίας του μέσα στη μήτρα. Εκκρίνονται – ανάλογα με το φύλο – σε διαφορετικές ποσότητες που αυξομειώνονται συνεχώς, κάνοντας άνδρες και γυναίκες ευάλωτους στην κατάθλιψη σε διαφορετικές περιόδους της ζωής τους. Επίσης αλληλεπιδρούν διαφορετικά με τους νευροδιαβιβαστές που είναι υπεύθυνοι για το στρες και την ευφορία, με αποτέλεσμα άνδρες και γυναίκες να εκδηλώνουν αλλιώς την κατάθλιψή τους αλλά και να αντιδρούν με διαφορετικό τρόπο στα αντικαταθλιπτικά.

Υπάρχουν χωριστοί υποδοχείς για τις ορμόνες αυτές στον υποθάλαμο και την αμυγδαλή, περιοχές του εγκεφάλου, όπου ρυθμίζονται η μνήμη, το συναίσθημα, ο ύπνος και η όρεξη. Επίσης τα μόριά τους αντιδρούν διαφορετικά με άλλα μόρια. Τα οιστρογόνα, για παράδειγμα, μπορούν να αυξήσουν τα επίπεδα της κορτιζόλης – είναι η ορμόνη του στρες –, πράγμα που δίνει μια απάντηση στο γιατί οι γυναίκες παρουσιάζουν κατάθλιψη σε μεγαλύτερα ποσοστά.
Ερευνητές – στο Albert Einstein College of Medicine – πιστεύουν εξάλλου ότι η υπερβολική έκκριση τεστοστερόνης κάνει τα μικρά αγόρια πιο ευάλωτα σε περιβαλλοντικό στρες, ενώ τα κορίτσια είναι πιο επιρρεπή κατά την εφηβεία λόγω μεγαλύτερης έκκρισης οιστρογόνων. – Κ.Τρ.

Οι «φυλετικές» διαφορές της κατάθλιψης

Πώς εκφράζονται τα καταθλιπτικά συμπτώματα; «Συνήθως στην περίπτωση των γυναικών κυριαρχεί η μελαγχολία και η θλίψη, ενώ αντίθετα οι άνδρες εκδηλώνουν οργή, θυμό, ανησυχία, ταραχή και ευερεθιστότητα», λέει η κλινική ψυχολόγος - ψυχοθεραπεύτρια Λίλιαν Κωνσταντινίδου - Κούβελα: «Αυτό μπορεί να εξηγηθεί, διότι παραδοσιακά για τις γυναίκες είναι αποδεκτό να εκφράζουν την καταθλιπτική διάθεσή τους – λένε π.χ. “έχω μια αδυναμία”, “δεν ξέρω τι έχω”, “δεν έχω κέφι”.

Κατά τη διάρκεια της ψυχοθεραπευτικής διαδικασίας, όταν αυτά τα συμπτώματα παραμερίζονται, μπορεί να εμφανιστούν άλλα έντονα συναισθήματα που έχουν να κάνουν με θυμό. Αντίστοιχα, στους άνδρες παραδοσιακά δεν επιτρέπεται να εκφράζουν αδυναμία και θλίψη αφού μεγαλώνουν με στερεότυπα όπως “πρέπει να είσαι δυνατός”, “οι άντρες δεν κλαίνε” κ.λπ., πράγμα που εξηγεί επίσης γιατί δεν ζητάνε βοήθεια από ειδικούς με την ευκολία που το κάνουν οι γυναίκες. Συναισθήματα θλίψης συναντάμε και στους άνδρες κατά τη διάρκεια της ψυχοθεραπευτικής διαδικασίας και αφού παραμεριστεί ο θυμός.

Είναι σημαντικό πάντως να πούμε ότι τα έντονα δυσφορικά συναισθήματα τα οποία διαταράσσουν την καθημερινότητα ανθρώπων – ανεξαρτήτως φύλου – για αρκετό καιρό μπορεί να είναι μια κραυγή για βοήθεια. Αν το ίδιο το άτομο ή το περιβάλλον του αντιληφθεί ότι υπάρχουν, τότε χρειάζεται να ζητηθεί η βοήθεια ειδικού, να γίνει διάγνωση και να δοθεί η κατάλληλη αγωγή, φαρμακευτική και ψυχοθεραπευτική». - Κ.Τρ.

Ανδρικό και γυναικείο φλερτ

H διαφορά ανάμεσα στα δύο φύλα στο παιχνίδι της ερωτικής προσέγγισης καλλιεργείται από κοινωνικούς κανόνες, αλλά έχει και πολύ βαθιές ρίζες.

Το ότι οι γυναίκες είναι πιο επιλεκτικές από τους άνδρες σε ζητήματα... ζευγαρώματος είναι γνωστό. Σύμφωνα με ψυχολόγους, η επιλεκτικότητα των γυναικών χρονολογείται από την προϊστορική εποχή. Και παρ’ όλο που τα πράγματα έχουν αλλάξει πολύ τα τελευταία χρόνια, οι γυναίκες εξακολουθούν να θεωρούνται πολύ πιο επιλεκτικές.

Oι εξελικτικοί ψυχολόγοι Ελι Φίνκελ και Πολ Ιστγουικ του Πανεπιστημίου Northwestern των ΗΠΑ προσπάθησαν με το πείραμα του speed date να ανακαλύψουν τις αιτίες. Σ’ αυτό το «γρήγορο ραντεβού» οι συμμετέχοντες συναντιούνται σε έναν χώρο, όπου συνήθως οι γυναίκες κάθονται διασκορπισμένες και οι άνδρες πηγαίνουν να τις συναντήσουν περνώντας μάξιμουμ τέσσερα λεπτά μαζί τους.

Στη συνέχεια, άνδρες και γυναίκες σημειώνουν αν υπήρξε κάποιος που θα ήθελαν να τον γνωρίσουν καλύτερα. Εάν ταιριάξουν δύο «ναι», παίρνουν το παιχνίδι στα χέρια τους. Σύμφωνα με την έρευνα, οι άνδρες λένε πολύ πιο εύκολα το «ναι». Πιθανότατα αυτό οφείλεται στην κοινωνική σύμβαση που τους θέλει «κυνηγούς», ενώ τις γυναίκες να κρατούν παθητική στάση στο φλερτ.

Oι ψυχολόγοι Φίνκελ και Ιστγουικ ωστόσο υποστηρίζουν ότι σημαντικός παράγοντας για να ευδοκιμήσει ένα «ραντεβού» είναι η φυσική προσέγγιση του «στόχου», τακτική που δημιουργεί θετικά συναισθήματα για το πρόσωπο που πλησιάζουμε. Το γεγονός λοιπόν ότι οι άνδρες συνήθως τολμούν να πλησιάσουν το άλλο φύλο τούς κάνει αυτόματα λιγότερο επιλεκτικούς.

Η έρευνα συνεχίστηκε με άλλους κανόνες: καθένας από τους 350 συμμετέχοντες πήγε σε δώδεκα speed dates, με τη διαφορά ότι στα επτά από αυτά οι γυναίκες ήταν αυτές που προσέγγιζαν. Τα αποτελέσματα έδειξαν πως οι διαφορές ανάμεσα στα φύλα καταρρέουν όταν οι άντρες προσεγγίζονται από τις γυναίκες.

Τότε και τα δύο φύλα αποδεικνύονται εξίσου επιλεκτικά. Το εύρημα της έρευνας ωστόσο δεν ανατρέπει τον παλιό κανόνα. Το αντίθετο μάλιστα. Ακόμη και όταν μία γυναίκα στο speed date πλησιάζει έναν άνδρα, εξακολουθεί αν είναι πιο επιλεκτική απο αυτόν. – Γ.Γ.

Oι άνδρες κάνουν πιο εύκολα δίαιτα

Οι γυναίκες υποφέρουν συχνότερα από διατροφικές διαταραχές και παχυσαρκία. Μια πρόσφατη έρευνα στο Brookhaven National Laboratory στη Νέα Υόρκη, αποκαλύπτει το γιατί. Σε πρώτο στάδιο, οι συμμετέχοντες ήρθαν σε επαφή με ένα είδος φαγητού. Αλλοι απλά κοιτάζοντάς το, άλλοι μυρίζοντάς το και άλλοι τρώγοντάς το.

Στη συνέχεια, οι ερευνητές ζήτησαν από άνδρες και γυναίκες να προσπαθήσουν να αγνοήσουν τη λαχτάρα τους για το φαγητό. Στους μεν άνδρες η εντολή επηρέασε τον εγκεφαλικό μεταβολισμό, γεγονός που τους βοήθησε να ελέγξουν καλύτερα την αίσθηση πείνας, ενώ στις γυναίκες η εντολή των ειδικών δεν λειτούργησε, αφού ο εγκέφαλός τους δελεάστηκε από το φαγητό παρά τις προσπάθειες για αυτοσυγκράτηση.

Oι γυναίκες έχουν καλύτερη αφή

Σε έρευνα που δημοσιεύτηκε στο «Journal of Neuroscience» τον Δεκέμβριο του 2009, οι επιστήμονες υποστηρίζουν πως τα μικροκαμωμένα δάχτυλα είναι πιο ευαίσθητα από τα μεγάλα. Κι αυτό γιατί οι αισθητήρες που διακρίνουν την υφή και τη δομή ενός αντικειμένου είναι πιο πυκνά «δομημένοι» στα δάχτυλα μικρού μεγέθους. Επειδή λοιπόν οι γυναίκες έχουν συνήθως μικρότερα δάχτυλα από τους άντρες, είναι προικισμένες με την ικανότητα να ξεχωρίζουν καλύτερα τα αντικείμενα που αγγίζουν.

Κική Τριανταφύλλη, Διονυσία Μαρίνου, Γεωργία Γεωργακαράκου
http://www.tanea.gr