: Απεικάσματα σκέψης: Ιουλίου 2011
Yπάρχει μια πικρή αλήθεια στη ζωή, που ανακάλυψα ταξιδεύοντας ανατολικά και δυτικά.

Οι μόνοι που πραγματικά πληγώνουμε είναι αυτοί που αγαπάμε περισσότερο. Κολακεύουμε όσους γνωρίζουμε ελάχιστα. Ευχαριστούμε τον περαστικό επισκέπτη. Ενώ χτυπάμε απερίσκεπτα όσους μας αγαπούν περισσότερο. 

Πέμπτη 21 Ιουλίου 2011

Σύγχρονη Ελληνίδα σε αναζήτηση…



«Στα βιβλία βρίσκουμε την ψυχή του χρόνου που πέρασε. Τη διατυπωμένη ηχώ του παρελθόντος, όταν το σώμα και τα υλικά στοιχεία που το αποτελούν έχουν τελείως χαθεί σαν ένα όνειρο» λέει οΤόμας Καρλάιλ.

Υπάρχει καλύτερο δώρο από ένα χαμένο όνειρο; Αυτό σκέφτηκα λοιπόν να δωρίσω σε έναν φίλο μου αγαπημένο. Είχα όμως φοβερό πρόβλημα… τι βιβλίο να διαλέξω; Μαθηματικός γαρ! Και δη άντρας μαθηματικός! Δύσκολα τα πράγματα…

Με τα μαθηματικά οι σχέσεις μου ήταν από τα σχολικά χρόνια σχέσεις μίσους και πάθους. Μίσους για τους τύπους, πάθους για τον κ. Χατζόπουλο τον μαθηματικό μας, έναν γλυκύτατο άνθρωπό. Μια μέρα είχα σχεδόν αποκοιμηθεί πάνω στο θρανίο(γνωστό το σύνδρομο της αδιάφορης μαθήτριας θεωρητικής κατεύθυνσης) καθώς αυτός ανέλυε κάποιο θεώρημα. Με κοίταξε με το αυστηρό του ύφος και είπε με στόμφο:
« Μόνο δύο γλώσσες έχει ο άνθρωπος, για να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα , τα μαθηματικά και την ποίηση. Δυστυχώς ,εσύ παιδί μου,  μονίμως ονειροβατείς!».

«Φταίω εγώ κύριε που δεν καταλαβαίνω τους αριθμούς;» απάντησα αναιδέστατα και δεν ξανά ασχολήθηκα με το αντικείμενο. Μέχρι πρόσφατα  που με αφορμή τα γενέθλια του φίλου μου, έπιασα στα χέρια μου ένα μικρό ροζ βιβλίο… 

«Ο αγαπημένος μαθηματικός τύπος του καθηγητή». Το μυθιστόρημα της Γιαπωνέζας Γιόκο Ογκάουα (Yoko Ogawa) είναι μια τρυφερή ιστορία αγάπης, στοργής, φιλίας, αγνών αισθημάτων και πάνω απ' όλα μια ιστορία της γοητείας που κρύβουν μέσα τους οι αριθμοί.

Κεντρικός ήρωας ένας εξηντάχρονος πρώην λαμπρός καθηγητής μαθηματικών, που στα 47 του χρόνια σε ένα τροχαίο χάνει την ικανότητα της μνήμης του. Πλέον, μπορεί να θυμηθεί θεωρήματα που απέδειξε ο ίδιος, όχι όμως το φαγητό που έφαγε το προηγούμενο βράδυ.  Κυκλοφορεί με σημειώματα καρφιτσωμένα στο σακάκι του, για να θυμάται βασικά πράγματα της καθημερινότητας, αλλά δεν ξεχνά την ικανότητά του να επιλύει δύσκολα μαθηματικά προβλήματα.

Ηρωίδα, από την άλλη, είναι μια τριαντάχρονη ευαίσθητη και πανέξυπνη οικονόμος που αφοσιώνεται στη φροντίδα του. Αντιμετωπίζει ένα σωρό προβλήματα με τις παραξενιές του καθηγητή και τα χάσματα που δημιουργεί η απώλεια της μνήμης του. Η αφηγήτρια της Ογκάουα αντιμετωπίζει με πολύ κουράγιο την περίπτωση του καθηγητή, γιατί νιώθει γρήγορα μια έντονη συμπάθεια (και συμπόνια) για τον γέρο αυτό άνθρωπο, ταυτόχρονα όμως γοητεύεται από τις ιστορίες με αριθμούς που της λέει, ξανά και ξανά γιατί ξεχνάει. Κι αυτή είναι μόνο η αρχή της ιστορίας τους.

"Τι νούμερο παπούτσια φοράτε;" είναι η πρώτη ερώτηση που υποβάλλει στην καινούρια οικιακή βοηθό. Μια ερώτηση που θα της υποβάλλει κάθε μέρα, αφού η βοηθός κάθε μέρα πρέπει να ξανασυστήνεται.
"Ποιος είναι ο αριθμός του τηλεφώνου σας;" κι ενθουσιάζεται όταν σ' αυτούς τους αριθμούς βρίσκει μια ωραία μαθηματική σχέση: "Ω, ένας καθαρός αριθμός", αναφωνεί όλο χαρά, "το παραγοντικό του 4" (1χ2χ3χ4=24).
 Ή, "μα αυτό είναι υπέροχο. Ισούται με την ποσότητα των πρώτων αριθμών που υπάρχουν μέχρι τα εκατό εκατομμύρια".

Τέλος,  είναι  και  ο  δεκάχρονος  γιος  της  οικονόμου, τον  οποίον  ο  καθηγητής  βαφτίζει
"Ρούτ", από  την  αγγλική  λέξη  για  τη  ρίζα των πραγματικών αριθμών, "√”,  γιατί   βρήκε

ότι το κεφάλι του ήταν επίπεδο, μοιάζοντας με την τετραγωνική ρίζα.
Ειδικά με το παιδί ο καθηγητής θα αναπτύξει μια βαθιά σχέση στηριζόμενη στα μαθηματικά και στο μπέιζμπολ. «Συμπεριφερόταν στον Ρουτ με τους ίδιους τρόπους που το έκανε και με τους πρώτους αριθμούς. Πίστευε ότι όπως οι πρώτοι αριθμοί είναι η βάση πάνω στην οποία στηρίζονται οι φυσικοί αριθμοί, έτσι και τα παιδιά είναι ένα απαραίτητο στοιχείο για εμάς τους ενήλικους. Πίστευε ότι χάριν των παιδιών ήταν γι’ αυτόν δυνατόν να υπάρχει στο εδώ και το τώρα» θα πει κάποια στιγμή στο βιβλίο η αφηγήτρια.

Μεταξύ των τριών αυτών προσώπων δημιουργούνται τρυφεροί δεσμοί. Με κάθε νέα εξίσωση, οι τρεις χαμένες ψυχές σφυρηλατούν μια στοργή πιο μυστήρια από τους νοητούς αριθμούς και ένα δεσμό που διατρέχει βαθύτερα τη μνήμη..
Θα περάσουν τα δύσκολα, τα όμορφα, θα γιορτάσουν γενέθλια, θα τρομάξουν σε ασθένειες, θα χωρίσουν και θα ξαναβρεθούν, θα μεγαλώσουν, κι ο Ρουτ θα σπουδάσει καθηγητής μαθηματικών, θα αποκτήσει νόημα η ζωή, διότι θα έχει νόημα ο ένας για τον άλλον...

Μοναδική στο να αντλεί ποίηση από την καθημερινότητα και να αναδεικνύει το θαυμαστό και το αλλόκοτο ακόμα και στο ελάχιστο, η Γιαπωνέζα Γιόκο Ογκάουα ανακαλύπτει με άλλα μάτια, και λέξεις, και διάθεση τη θεϊκή και ποιητική προέλευση των Μαθηματικών στο μυθιστόρημά της. Αγάπη για τους ανθρώπους, ποιητική, σε μελαγχολικούς συνήθως τόνους, διάθεση, χιούμορ, και πολλά μαθηματικά προβλήματα περιέχει ο «Αγαπημένος τύπος.»  Από τις πιο ευαίσθητες ιστορίες, με όλες αυτές τις λεπτές χειρονομίες, τους ήχους, την αυτοσυγκράτηση των αισθημάτων, τα βλέμματα, τις ήσυχες σκέψεις των ηρώων, τον υποβόσκοντα ερωτισμό… Μοιάζει με μαθηματική εξίσωση ζωγραφισμένη από έναν ιμπρεσιονιστή.


"Όσο αδύνατο είναι να εξηγήσει κανείς γιατί τα αστέρια είναι όμορφα, άλλο τόσο είναι και να εκφράσει την ομορφιά των μαθηματικών". Μια φράση από το βιβλίο της Γιαπωνέζας Γιόκο Ογκάουα...
By MIPS

Η μοναξιά κι ο έρωτας ζουν στο πλήθος…



Μισώ τους ναούς του χρήματος. Αγαπώ τους ναούς του πνεύματος. Στις γιορτές πήγα σε άπειρους. Μπήκα σε απίθανα βιβλιοπωλεία πλημμυρισμένα  από τη μυρωδιά του ανθρώπινου νου. Είδα ένα περιέργως χαρούμενο βιβλίο, παρατημένο (μ’ αρέσουν τα παρατημένα, μ’ αρέσουν τα ελαττωματικά, γιατί είναι μοναδικά) Το πήρα στα χέρια μου. Το άνοιξα. Το μύρισα . Ήταν πολύχρωμο, μέσα έξω. Πολύχρωμα χαρούμενο και τόσο διαφορετικό. Το πήρα μαζί μου επί πληρωμή , αν και αυτή εξευτελίζει, δεν το άγγιξε. Το κάρφωσα πάνω στο γραφείο μου. Κάθε πρωί το κοιτούσα, εδώ και μέρες. Δεν το άγγιζα. Δεν το άνοιγα. Δεν το μύριζα. Κι αυτό περίμενε εκεί βουβά. Ξημερώματα Δευτέρας, μετά από πολλές μέρες  προδοσίας το άγγιξα, το άνοιξα, το μύρισα, το φίλησα…

Ξέρεις γιατί;
Γιατί  συνειδητοποίησα ότι ήδη το αγαπούσα!
Ότι το αγάπησα μόλις το είδα! Και όταν το διάβασα το λάτρεψα! Τώρα πια η ανάγνωση του αποτελεί για μένα ιεροτελεστία. Μου χαρίζει ελπίδα …πολύ σημαντική για μένα η ελπίδα και για κάθε απελπισμένο της υφηλίου επίσης.
Γραμμένο από έναν συγγραφέα γεννημένο στην Ταϊβάν, το 1958, έναν πραγματικό καλλιτέχνη. Ο ίδιος έχει κάνει και την απίστευτη εικονογράφηση. Ακόμα ένας λόγος θαυμασμού για τον ολοκληρωμένο δημιουργό! «Εκείνη κι Εκείνος»… τι τίτλος! Τόσο λιτός, μα τόσο καθοριστικός για την ζωή όλων μας. Πόσοι από εμάς δεν ήταν κάποια στιγμή στη ζωή τους «Εκείνοι» ή «Εκείνες»; Πόσοι από εμάς δεν ένιωσαν το ξαφνικό πάθος που συνταράζει και ενώνει; Και πόσοι δεν αμφέβαλαν για την αλήθεια του; Οι ήρωες του βιβλίου ήξεραν πως ήταν το ξαφνικό πάθος που τους ένωσε. Όμως, παρόλο που μια τέτοια αβεβαιότητα σε κάνει να νιώθεις όμορφα, η αβεβαιότητα είναι που σε συνταράζει… όπως υπογραμμίζει και ο Βισουάβα Σιμπόρσκα (Νόμπελ Λογοτεχνίας, 1996)
Κεντρικά θέματα η μοναξιά και ο έρωτας. Η ιστορία απλή, μα γραμμένη με τρόπο ποιητικό. Δυο άγνωστοι εν δυνάμει ερωτεύσιμοι. Ζουν τις εποχές μέσα στο πλήθος. Χειμώνας μοναξιάς. Άνθρωποι σκυθρωποί στους απέραντους δρόμους και αυτοί δυο παράλληλες ευθείες , χωρίς καμία ελπίδα συνάντησης …εκτός αν…
Τόπος, μια παλιά συνοικιακή πολυκατοικία Εκείνη βγαίνοντας έξω, στρίβει πάντα αριστερά. Εκείνος βγαίνοντας έξω, στρίβει πάντα δεξιά. Εγκατάλειψη και μοναξιά με πιθανότητες ασθενικού ήλιου. Εκείνος ζει χωρίς σκοπό. Εκείνη ζει την τραγική μοίρα των ανθρώπων. Η ειρωνεία; Ζουν στην ίδια πολυκατοικία… δυο παράλληλες ευθείες  που, αν και μαθηματικά δεν τέμνονται, στη ζωή τελικά συναντιούνται μια μέρα ηλιόλουστη, στο συντριβάνι του πάρκου… κυκλικό συντριβάνι… όπως και τα παιχνίδια της ζωής. Και είναι σαν να γνωρίζονται χρόνια. Πλημμυρίζουν ευτυχία… όμως ο ήλιος χάνεται. Το μελαγχολικό, μουντό τοπίο θα τους ενώσει, αλλά θα τους χωρίσει σχεδόν αμέσως. Ο αριθμός τηλεφώνου που έδωσαν, ξεθώριασε από τη βροχή και χάθηκε. Απελπισμένοι. Η βροχή εξακολουθεί να πέφτει ασταμάτητα… αυτή τη φορά στις καρδιές τους. Απέλπιδα και η αναζήτηση των ψυχών.
Γιορτή έρωτα και τα πάντα ξεσπούν σε λυγμούς. Μέρες χωρίς νόημα. Μέρες χωρίς ζωή. Όσο και αν επιμένουν δεν καταφέρνουν να συναντηθούν.
Όμως έρχεται η άνοιξη…
Ο Λιάο θέλει την άνοιξη… και τη δίνει… αργά και βασανιστικά. Αναπόληση και από τους δυο της μοναδικής μέρας που πραγματικά έζησαν. Μοναξιά αβάσταχτη πια. Μην ξεχνάμε ότι γνώρισαν την ευτυχία έστω και για μια μέρα. Στον λαβύρινθο της πόλης δεν αντέχουν τις φωνές  , ούτε τις σιωπές.
Θέρος... κι αυτό αβάσταχτο.
Το φθινόπωρο τους κουράζει, τους απελπίζει. Ομίχλη παντού. Οι ψυχές παραμένουν στο σκοτάδι. Ζουν τόσο κοντά , μα τόσο μακριά. Ασφυξία και θλίψη παντού.
Όμως οι κύκλοι της ζωής...
Χειμώνας και πάλι! Κρύο δυνατό, χιόνι πυκνό. Μέσα στην αγνότητα του λευκού θα συναντηθούν και πάλι...
Η Άνοιξη τους χαρίστηκε. Από δω και πέρα οι ομπρέλες τους θα μείνουν δίπλα δίπλα για πάντα!
Η μαγεία του βιβλίου είναι η αλληγορία, το υπονοούμενο. Καθώς το διάβαζα έκανα εκατοντάδες συνειρμούς. Και κάθε φορά που το διαβάζω ανακαλύπτω καινούριους δρόμους. Μου υπενθυμίζει την αλλοτρίωση των σύγχρονων πόλεων, την καταφυγή στα κοινωνικά δίκτυα, μπας και καλυφθούν τα κενά επικοινωνίας. Και εκεί συναντιούνται επίσης, ευθείες παράλληλες. Άνθρωποι άγνωστοι, μα τόσο γνώριμοι. Γιατί η μοναξιά, όταν δεν είναι ηθελημένη, φθείρει. Όλοι προσπαθούν να την καταπολεμήσουν ακόμα και με ασπιρίνες για καρκίνους.  Και ναι… υπάρχει ελπίδα ακόμα και εκεί . Σε κόσμους εικονικούς, σχεδόν ουτοπικούς. Γιατί και σ’ αυτούς τους κόσμους, όπως και στον αληθινό, ό, τι δίνεις παίρνεις. Και αν είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου βρίσκεις τελικά την άνοιξη σου, όπως και οι ήρωες του βιβλίου.
Παρόλα αυτά είναι δύσκολο να αφήνεις πίσω το παρελθόν σου.....

Αν η ζωή ήταν χρώμα θα ήταν γκρι.
Όλοι έχουμε παρελθόν, κάτι μαύρο που θέλουμε να ξεχάσουμε ή κάτι λευκό που αναπολούμε.
Αλλά η μαγκιά είναι αλλού, να κυνηγάμε πάντα το λευκό που μας επιφυλάσσει το μέλλον , γιατί εμείς φτιάχνουμε το μέλλον μας....
Η ζωή είναι γκρι. Να κυνηγάς πάντα το λευκό σου. Αν δεν κυνηγήσεις εσύ το λευκό που σου ανήκει, στο μέλλον όλα μαύρα θα είναι.

Βy MIPS

Δευτέρα 18 Ιουλίου 2011

Ήρθε η ώρα λοιπόν...


          Ναι...αλλιώς είναι να έχεις μια ιδέα και αλλιώς να την πραγματοποιείς. Και είπα λοιπόν...έτσι κι αλλιώς  μόνη σου κάθεσαι και κλαις την μοίρα σου... Να την αποδεχτείς δεν μπορείς! Να την  επεξεργαστείς, δε μπορείς! Για να τη διαγράψεις ούτε λόγος! Ε, κάνε κάτι επιτέλους μαζί της! Και τι να κάνω, δηλαδή; Ας την περιγράψω τουλάχιστον μπας και βγάλω καμιά άκρη. Και επειδή δε νομίζω έτσι κι αλλιώς, πως η δική μου μοίρα έχει και μεγάλη σημασία, δεν περιγράφω λέω μαζί και τις μοίρες των άλλων ανθρώπων;
Άλλωστε υπάρχουν στον κόσμο πολύ σοβαρότερα προβλήματα από τα δικά μου… όπως…
          Οι Έλληνες θρηνούν την ανεργία τους. Κάποτε τους κατηγορούσαν ως άεργους... Ποιοι; Μα αυτοί που δεν γνωρίζουν πως η αεργία είναι αγαθό. Ναι ...φυσικά και είναι αγαθό! Άεργος είναι αυτός που δεν εργάζεται! Οποία ευτυχία...Αυτή μάλιστα! Αυτή είναι ευτυχία. Να μην έχεις ανάγκη από εργασία. Να έχεις ανάγκη για δημιουργία. Δημιουργία κάθε είδους, κυρίως αυτού που αγαπάς. Πόσο άδικοι υπήρξαν με τους Έλληνες. Είναι λαός που εργάζεται περισσότερο από άλλους και αμείβεται λιγότερο από τους κατακριτές του.   Ας έρθουν αυτοί να εργαστούν μέσα στο κατακαλόκαιρο, σε μια Ελλάδα πλημμυρισμένη από ήλιο, στο γιαπί με τον αφέντη- εργολάβο πάνω από το κεφάλι για φραγκοδίφραγκα, χωρίς ασφάλιση και ας μιλήσουν μετά για τεμπελιά. Βέβαια δε λέω... υπάρχουν και οι άλλοι… αυτοί με τις γραβάτες... οι κουστουμάτοι... οι αεριτζήδες που μέχρι τα 38 τους σπούδαζαν με τα λεφτά του μπαμπά. Και μετά τα 38 τους πουλάν φύκια για μεταξωτές κορδέλες... αλλά ποιος ασχολείται μ' αυτούς; Ανάξιοι λόγου! Εδώ μιλάμε για προβλήματα...όπως...
       Οι άνθρωποι που ξενυχτάνε στα ελληνικά "νοσοκομεία". Μα ναι σε εισαγωγικά! Έτσι τους αξίζει! Πήγα προχθές σε ένα τέτοιο..εφημέρευε ... Ξέρετε τι αντίκρισα; Μα ξέρετε ..τι λέω! Έλληνες είστε και σεις! Άνθρωποι να πονούν και οι γιατροί να πηγαίνουν περίπατο! Κατάσταση στην είσοδο. Εφημερεύοντες ιατροί: Δεκαπέντε ...ονόματα δε λέμε. Στο ιατρείο; Ένας! Ένας! Αν είναι δυνατόν! Αυτός ήρωας! Να τρέχει ο άνθρωπος να προλάβει... μα τι να σου κάνει κι αυτός; Εγώ πάντως πολύ τον εκτίμησα! Και με το χαμόγελο στα χείλη ο άνθρωπος… πικρό, αλλά χαμόγελο.  (Έλληνας κι αυτός...ξέρει!)                                                               Πλησιάζω διακριτικά μια νοσοκόμα. Έχω περίεργο βλέμμα συνήθως , αλλά προσπαθώ να το τιθασεύσω προς στιγμήν. Μη τη θυμώσω κιόλας...τα βάζει κανείς με δημόσιο υπάλληλο; Απαπα! Συγνώμη της λέω...Η κατάσταση σας λέει πως εφημερεύουν δεκαπέντε γιατροί...πού ακριβώς είναι όλοι αυτοί; Και κάνει το φάουλ! Α..σοβαρά μου απαντάει..για να δω...και αν είναι δυνατόν! Πάει και κοιτάζει την κατάσταση! Ήμαρτον δηλαδή! Ε, δεν άντεξα! Ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε! Όχι ...δεν φώναξα! Πνίγηκα από τον λυγμό που ανέβηκε στο στόμα μου! Και περίμενα για την τραγελαφική συνέχεια... Αυτοί μου λέει είναι πάνω στα δωμάτια των ασθενών. Σοβαρά; Μη μου πείτε...Και γιατί παρακαλώ δεν κατεβαίνει ένας...ένας ακόμη, έτσι για τα μάτια του κόσμου, για τον άμοιρο τον συνάδελφο του ρε ...(Όχι δε βρίζω! Σιγά μη βρίσω για σας ανεγκέφαλοι υπαλληλίσκοι που έχετε κάνει το κράτος κτήμα σας!) Οχτώ ώρες ήμουν εκεί! Το ακούτε; Οχτώ! Άμα την είδατε εσείς , άλλο τόσο την είδα και εγώ! Όσο για τον γιατρό...μη το συζητήσουμε καλύτερα! Υπάρχουν και άλλα προβλήματα όμως… όπως….
            Τα παιδιά... οι μαθητές της Ελλάδας. Οι μαθητές μου, οι μαθητές τους, τα παιδιά σας. Ανακοινώθηκαν επιτέλους οι βάσεις. Χιλιάδες πασχίζουν για μια θέση στον ήλιο...στα ελληνικά πανεπιστήμια...(συγνώμη...διακοπή...οφείλω να γελάσω τώρα!) Για να καταλήξουν που; Στην ανεργία με βούλα; Φαύλος κύκλος δηλαδή...παραγωγή κι άλλων δυστυχισμένων Ελλήνων! Προσπαθώ να παρηγορήσω τους μαθητές μου , όταν με ρωτούν «Γιατί; Γιατί να σπουδάσω;» Τι να τους απαντήσω; Μου λέτε; Βαυκαλίζομαι και εγώ..και τους εξηγώ. «Μα οι σπουδές είναι ανεκτίμητες, η γνώση είναι θησαυρός! Δεν σπουδάζετε για το πτυχίο, ούτε για επαγγελματική αποκατάσταση. Αυτό πρέπει να το πάρετε απόφαση! Σπουδάζετε για σας! Για να ανοίξετε το μυαλό σας. Για να μην καταντήσετε υποχείρια κανενός. Για να μάθετε να φωνάζετε την γνώμη σας. Για να αντιστέκεστε στους πειρασμούς. Για να δικαιολογήσετε το προνόμιο να λέγεστε άνθρωποι». Και ύστερα βλέπω μάτια θλιμμένα, ψυχές κουρασμένες ,χέρια να αγκαλιάζουν σώματα. Και κλαίω...μέσα μου πάλι ως συνήθως! Και μετά χαμογελάω, γιατί βλέπω ελπίδες και αυτό είναι πολύτιμο!
Οπότε… τι να λέμε για μένα... δεν έχω προβλήματα εγώ...
            Και ναι αυτό ήταν πίκρα!

Το νόημα της ζωής


          Από μικρή αγαπούσα την λογοτεχνία. Απίστευτη ήταν η χαρά μου όταν δίπλα στο σπίτι μας ξεπήδησε από το πουθενά η δημοτική βιβλιοθήκη. Κάθε δυο εβδομάδες δανειζόμουν τρία βιβλία τουλάχιστον. Εκεί γνώρισα πολλούς σημαντικούς ανθρώπους… πολλούς φιλοσόφους της ζωής. Και όλοι έθεταν πάντοτε το ίδιο ερώτημα: «Τι είναι η ευτυχία;»
          Αργότερα τους σπούδασα και προσπάθησα να εμβαθύνω στη σκέψη τους. Αδυνατώ  μέχρι και σήμερα να το κάνω… και ακόμα ψάχνω την ευτυχία…
          Πολυδιάστατη  η έννοια της ευτυχίας….
          Ο Μάρκος Τερέντιος Βάρρο και αργότερα ο Αυγουστίνος κατέγραψαν 289 απόψεις για το τι σημαίνει ευτυχία, αυτή η έννοια που αποτελεί την έγνοια όλων, ενώ παράλληλα γεννά απορίες και ερωτήματα ως προς τη φύση, τις ιδιότητες και κυρίως την επίτευξη ή απόκτησή της. Η ευτυχία είναι συναίσθημα, διάθεση ή βίωμα; Είναι στόχος, πορεία ή ουτοπία; Και τι καθορίζει την ευτυχία μας ή την έλλειψή της; Ποιες μορφές μπορεί να πάρει και σε ποιο βαθμό και με ποιο τρόπο επηρεάζει την επικοινωνία μας με τους άλλους;
         Είναι διαρκής ή εξαντλείται σε στιγμές;
         Στιγμές… μόνο στιγμές είναι η ευτυχία… όπως…
         Να πέφτεις για ύπνο και να αγκαλιάζεις φρεσκοπλυμένα μυρωδάτα σεντόνια, να σε σκεπάζει κάποιος μέσα στη νύχτα… Να ξυπνάς το πρωί  δίπλα του… να τον αγγίζεις… να τον μυρίζεις και να σου ψιθυρίζει σ’ αγαπώ… Να μοσχοβολάει το σπίτι φρεσκοψημένο κέικ, να αγγίζεις μια ζεστή κούπα καφέ, όταν έξω χιονίζει. Να νιώθεις το νερό να πέφτει με δύναμη πάνω στο πρόσωπο σου και να μη φοβάσαι…
          Να νιώθεις τον ήλιο , καθώς ξεπηδά μέσα από τις φυλλωσιές των δέντρων. Να κόβεις ένα φρούτο από την αυλή, να μοσχοβολάει ο τόπος λεβάντα και βασιλικό,  να ακούς τα πουλιά ελεύθερα να πετούν  στον ουρανό και να φαντάζεσαι πως τα σύννεφα γίνονται δράκοι και πριγκίπισσες. Να νιώθεις το απαλό άγγιγμα μιας πεταλούδας πάνω στο χέρι σου και να πιστεύεις πως εξαιτίας της όλα θα πάνε καλά. Να ακούς το γέλιο ενός μικρού παιδιού , να σε κοιτά και να χαμογελά.
       Να νιώθεις στα χείλη σου την αλμύρα της θάλασσας και το νοτιά να σου στεγνώνει τα μαλλιά. Να αιωρείσαι στο νερό και να μη βουλιάζεις από τις σκέψεις σου...απλά  να νιώθεις ελεύθερος . Να παίζεις με τα κύματα και να κάνεις πράγματα που δεν ταιριάζουν στην ηλικία σου. Να χώνεις τα πόδια σου στην άμμο και να γίνεσαι ένα με τη γη που σε γέννησε. Να μαζεύεις βότσαλα και κοχύλια και να σκέφτεσαι με τις ώρες ποιο είναι πιο όμορφο.       
         Να είσαι στο χείλος του γκρεμού και να νιώθεις κυρίαρχος του κόσμου και νικητής. Να ανοίγεις τα χέρια και να αγκαλιάζεις τον ορίζοντα και εκεί ψηλά καθώς νυχτώνει, εσύ να μετράς τα αστέρια και να πιστεύεις πως αν πέσει ένα, τα όνειρα σου θα γίνουν πραγματικότητα… και να τα ζεις όλα αυτά..ακόμα κι αν δεν έχεις το φως σου, για να τα δεις.
Στιγμές είναι η ευτυχία… μικρές στιγμές….
Σκεφτείτε πόσο ευτυχισμένοι είμαστε κάθε μέρα, χωρίς να το καταλαβαίνουμε…        

Παρασκευή 1 Ιουλίου 2011

Μήνυμα στο πρωθυπουργό από μια 15χρονη


Α(γαπ)ητέ μου πρωθυπουργέ,

Ότι έγινε σήμερα γράφτηκε με κόκκινα από αίμα γράμματα 
στις σελίδες της ιστορίας. 

Σήμερα ψηφίστηκε το Μεσοπρόθεσμο, σήμερα υποθηκεύσατε 
το μέλλον μας και με....τη βούλα αλλά ξέρετε τι έμεινε χαραγμένο 
στο μυαλό μου ; Οι εικόνες της Πλατείας Συντάγματος. 
Δεν έχεις ίχνος τσίπας πρωθυπουργέ; Δεν έχεις ούτε ιερό ούτε όσιο; 
Και εάν τα παιδιά που έδειραν τα ρόμποκοπ που έβαλες 
ήταν παιδιά σου, 
εάν οι μεγάλοι άνθρωποι που λιποθύμησαν ήταν οι γονείς σου, 
εάν ήσουν εσύ αυτός που πεινάει κάθε μέρα δεν θα διαμαρτυρόσουν ; 
Ξυπνήσαμε , για κακή σου τύχη. Και τώρα με την βία και 
τα προβοκατόρικα κόλπα σου προσπαθείς να αφανίσεις οποιοδήποτε 
αίσθημα ελευθερίας και ηθικής υποχρέωσης που έχουμε.

Δεν θα έπρεπε να ντρέπεσαι; Βγες έξω εάν μπορείς και δες 
αγαπητέ πρωθυπουργέ μου, δες γιαγιούλες με σπασμένα πόδια 
να πεινάνε επειδή τους έκλεψαν την σύνταξη, 
δες παππούδες στα καφενεία να πονοκεφαλιάζουν 
για το πώς θα πάρουν ένα δωράκι στο εγγονάκι τους, 
δες τον 35χρονο άνεργο να χάνει κάθε ελπίδα και νόημα, 
δες τον 25χρονο νέο με τα πτυχία να μην έχει να φάει. 
Αλλά περισσότερο ΔΕΣ ΕΜΕΝΑ, την 15χρονη μαθήτρια 
που δεν έχει ελπίδα, όνειρα και σχεδιάζει να φύγει από τη χώρα , 
δες εμένα που ξέρω ότι οι αξίες σε αυτή τη χώρα βεβηλώνονται, 
οι ψυχές χάνονται και τα όνειρά μας σκοτώνονται.

Απορώ πως ζεις, έχεις κουφαθεί εδώ και 36 μέρες, 
γιατί οι Αγανακτισμένοι ακούστηκαν μέχρι την άλλη άκρη 
του κόσμου αλλά στα αυτάκια σου τίποτα. 
Εδώ και 36 μέρες όλη η Ελλάδα ακούγεται 
και το μόνο που κάνεις είναι να ζητάς να αδειάσει η πλατεία 
γιατί πολύ κράτησε αυτό το πανηγυράκι. 
Σε διαβεβαιώνω ότι η πλατεία θα αδειάσει 
όταν θα αδειάσει και η Βουλή από κάτι βρωμιάρηδες 
σαν και σένα.

Είσαι ένας προδότης της Ελλάδας, έχεις πουλήσει 
όλο σου το είναι στους ξένους 
(και για το είναι σου χεστήκαμε κιόλας, πουλάς και εμάς). 
Βυθίζεις την Ελλάδα στη φτώχεια! 
Που καταντήσαμε, η χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία 
να σκοτώνει την ελευθερία της έκφρασης 
και να έχει ΧΟΥΝΤΑ καλυμμένη μεν. 
Τι θες ρε φίλε; Να διαλύσεις το έθνος, 
εε όχι βρε πρωθυπουργέ μου ξέρεις τι θα διαλύσεις ; 
το κόμμα σου, υπόγραψες την διάλυση της παράταξής σου. 
Δες τα συνθήματα λίγο, νύχτα θα φύγεις με ελικόπτερο! 
Και θα αφήσεις την Ελλάδα σε εμάς 
που την αγαπάμε Jeffrey ! 
Δεν μπορείς να βγεις έξω φιλαράκο, 
τα αστεία κόπηκαν, παραιτήσου!

Η οικογένειά σου έχει συγγένεια 
με τον Εφιάλτη των Θερμοπυλών ; 
Και να μην έχει συγγένεια έχει τουλάχιστον κοινά. 
Η ελληνική ψυχή υπομένει τα πάντα 
και θα αγωνιστεί για αξίες και αγαθά 
που είχε πολύ πριν έρθεις 
εσύ κύριε πουλημένε.

Εάν νομίζεις ότι σε βρίζω, συκοφαντώ απειλώ 
ξέρεις πόσο γουστάρω να σε δω στο δικαστήριο ; 
Ο έσχατος προδότης και αυτή αθώα που εκφράζει 
τη δυσαρέσκεια της. 

155 να είναι οι ώρες σου και αυτές με δακρυγόνα και ασφυξιογόνα.
Πηγή: http://pinnokio.blogspot.com