: Απεικάσματα σκέψης: Νοεμβρίου 2011
Yπάρχει μια πικρή αλήθεια στη ζωή, που ανακάλυψα ταξιδεύοντας ανατολικά και δυτικά.

Οι μόνοι που πραγματικά πληγώνουμε είναι αυτοί που αγαπάμε περισσότερο. Κολακεύουμε όσους γνωρίζουμε ελάχιστα. Ευχαριστούμε τον περαστικό επισκέπτη. Ενώ χτυπάμε απερίσκεπτα όσους μας αγαπούν περισσότερο. 

Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2011

As I Began To Love Myself




Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά,
μπόρεσα να καταλάβω ότι ο συναισθηματικός μου πόνος και η θλίψη,
απλώς με προειδοποιούσαν να μη ζω κόντρα στην αλήθεια μου.

Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΤΗΤΑ. 


Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, 
κατάλαβα σε πόσο δύσκολη θέση ερχόταν κάποιος 
με το να του επιβάλλω τις επιθυμίες μου, παρότι ήξερα ότι 
ούτε ήταν κατάλληλη η στιγμή ούτε ο άνθρωπος ήταν έτοιμος, 
ακόμα κι αν αυτός ο άνθρωπος ήμουν εγώ. 

Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ. 


Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, 
έπαψα να λαχταρώ μια άλλη ζωή και μπόρεσα να δω 
ότι τα πάντα γύρω μου με προκαλούσαν να μεγαλώσω. 

Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ. 


Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, 
κατάλαβα ότι βρίσκομαι πάντα και σε όλες τις περιστάσεις, 
την κατάλληλη στιγμή και στο σωστό μέρος και ότι όλα όσα γίνονται 
είναι σωστά. Από τότε κατάφερα να γαληνέψω. 

Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΑΠΟΔΟΧΗ. 


Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, 
έπαψα να στερούμαι τον ελεύθερο χρόνο μου 
και σταμάτησα να κάνω μεγαλόπνοα σχέδια για το μέλλον. 
Σήμερα κάνω μόνο ό,τι με ευχαριστεί και με γεμίζει χαρά, 
ό,τι αγαπώ και κάνει την καρδιά μου να γελά, 
με τον δικό μου τρόπο και στους δικούς μου ρυθμούς. 

Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ. 


Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, 
απελευθερώθηκα από ό,τι δεν ήταν υγιές για μένα. 
Από φαγητά, άτομα, πράγματα, καταστάσεις και από ό,τι 
με τραβούσε συνεχώς μακριά από τον ίδιο μου τον εαυτό. 
Στην αρχή το ονόμαζα “υγιή εγωισμό”. 

Αλλά σήμερα ξέρω ότι είναι ΑΥΤΑΓΑΠΗ. 


Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, 
έπαψα να θέλω να έχω πάντα δίκιο. Έτσι έσφαλλα πολύ λιγότερο. 

Σήμερα κατάλαβα ότι αυτό το λέμε ΑΠΛΟΤΗΤΑ. 


Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, 
αρνήθηκα να συνεχίσω να ζώ στο παρελθόν και να ανησηχώ για το μέλλον μου. 
Τώρα ζώ περισσότερο τη στιγμή όπου ΟΛΑ συμβαίνουν. 

Έτσι σήμερα, ζώ την κάθε μέρα και αυτό το λέω ΠΛΗΡΟΤΗΤΑ. 


Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, 
συνειδητοποίησα ότι η σκέψη μου μπορεί να με κάνει μίζερο και άρρωστο. 
Όταν όμως επικαλέστηκα τις δυνάμεις της καρδιάς μου, 
η λογική απέκτησε έναν πολύτιμο σύντροφο. 

Αυτή τη σχέση την ονομάζω σήμερα ΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ. 


Δεν υπάρχει λόγος να φοβόμαστε τις αντιπαραθέσεις, τις συγκρούσεις 
και τα προβλήματα με τον εαυτό μας και τους άλλους γιατί καμιά φορά, 
ακόμα και τα άστρα εκρήγνυνται και δημιουργούνται νέοι Γαλαξίες. 

Σήμερα ξέρω ότι ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ ! 

Τσάρλι Τσάπλιν 

Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2011

«Έρωτας είναι η τέχνη του να φεύγεις»


Να φεύγεις, αλλά πώς να φεύγεις! Το πράμα θέλει μεγάλη προσοχή.
Γιατί ο ορισμός είναι τορπίλη που το παίζει στα χέρια του μικρό παιδί. Το παίζει στα χέρια του και δεν ξέρει τι είναι ...;.
Έρωτας είναι η τέχνη του να φεύγεις έτσι, που η σφαγή που θα νιώθεις να είναι πιο σφαγερή από τη σφαγή που νιώθει ο σύντροφος που αφήνεις. Αν εκείνος πονάει τρείς, εσύ να πονέσεις εννιά.
Εδώ σε θέλω κάβουρα, που λένε, να περπατάς στα κάρβουνα. Χόρεψες ποτέ σου το χορό του αναστενάρη , χωρίς να σαι αναστενάρης;

Κάθε φορά που ερωτεύονται δύο άνθρωποι, γεννιέται το σύμπαν. Η, για να μικρύνω το βεληνεκές, κάθε φορά που ερωτεύουνται δύο άνθρωποι γεννιέται ένας αστέρας με όλους τους πρωτοπλανήτες του.
Και κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος, πεθαίνει το σύμπαν. Η, για να μικρύνω το βεληνεκές, κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος στη γη, στον ουρανό εκρήγνυται ένας αστέρας supernova.
Έτσι , από την άποψη της ουσίας ο έρωτας και ο θάνατος δεν είναι απλώς στοιχεία υποβάθρου. Δεν είναι δύο απλές καταθέσεις της ενόργανης ζωής.
Πιο πλατιά, και πιο μακρυά, και πιο βαθιά, ο έρωτας και ο θάνατος είναι δύο πανεπίσκοποι νόμοι ανάμεσα στους οποίους ξεδιπλώνεται η διαλεκτική του σύμπαντος. Το δραστικό προτσές δηλαδή ολόκληρης της ανόργανης και της ενόργανης ύλης. Είναι το Α και το ω του σύμπαντος κόσμου και του σύμπαντος θεού. Είναι το είναι και το μηδέν του όντος. Τα δύο μισά και αδελφά συστατικά του.
Έξω από τον έρωτα και το θάνατο πρωταρχικό δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Αλλά ούτε είναι και νοητό να υπάρχει. Τα ενενήντα δύο στοιχεία της ύλης εγίνανε, για να υπηρετήσουν τον έρωτα και το θάνατο. Και οι τέσσερες θεμελιώδεις δυνάμεις της φύσης, ηλεκτρομαγνητική, ασθενής, ισχυρή, βαρυτική, λειτουργούν για να υπηρετήσουν τον έρωτα και το θάνατο.
Όλα τα όντα, τα φαινόμενα, και οι δράσεις του κόσμου είναι εκφράσεις, σαρκώσεις, μερικότητες, συντελεσμοί, εντελέχειες του έρωτα και του θανάτου.
Γι αυτό ο έρωτας και ο θάνατος είναι αδελφοί κα ομοιότητες, είναι συμπληρώματα, και οι δύο όψεις του ιδίου προσώπου.

Δ.ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ

Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2011

Αποχαιρετιστήρια επιστολή


Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια
 και μουχάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δε θα έλεγα όλααυτά που σκέφτομαι, 
αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ..
Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι’αυτό που αξίζουν, αλλά γι’αυτό που σημαίνουν..        
Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε 
τα μάτια χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως.. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, 
θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόνταν.. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και 
πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!
Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα 
στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου..
Θεέ μου, αν μπορούσα θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να 
βγει ο ήλιος.. Θα ζωγράφιζα μ’ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα
του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σεράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη.. 
Θα πότιζα με τα δάκρυα μου τα τριαντάφυλλα, για να νιώσω τον πόνο από τ’αγκάθια τους 
και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους…
Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωής… Δε θα άφηνα να περάσει ούτε μια μέρα χωρίς 
να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ.. Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα 
να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα..
Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται 
όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται! 
Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει.. 
Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν το φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη.. 
Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους ανθρώπους… 
Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν 
ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο με τον οποίο κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά.. 
Έμαθα πως, όταν το νεογέννητο σφίγγει στην μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, 
το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα…
Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν 
πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα 
να μάθω από σας, αλλά δε θα χρησιμεύσουν , αλήθεια, πολύ, γιατί, όταν θα με 
κρατούν κλεισμένο μέσα σ’αυτην τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθαίνω.
Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. 
Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’έβλεπα να κοιμάσαι, 
θα σ’αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο, για να μπορέσω να γίνω 
ο φύλακας της ψυχής σου. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’εβλεπα 
να βγαίνεις απ’την πόρτα, θα σ’αγκάλιαζα και θα σου’δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά, 
για να σου δώσω κι άλλα. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα 
την φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη, για να μπορώ να τις ακούσω ξανά και ξανά. 
Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ’έβλεπα, θα έλεγα σ’αγαπώ και δε θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη.
Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε 
τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα’θελα να σου πω πόσο σ’αγαπώ κι ότι ποτέ δε θα σε ξεχάσω…
Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος. Σήμερα μπορεί να είναι 
η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι’αυτό μην περιμένεις άλλο, 
καν’το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα το μετανιώσεις σίγουρα για την μέρα 
που δε βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος 
για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία.
Κράτα αυτούς αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, 
αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις «συγγνώμη», «συγχώρεσέ με», 
«σε παρακαλώ», «ευχαριστώ»κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.
Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις.. Ζήτα απ’τον Κύριο τη δύναμη 
και τη σοφία για να τις εκφράσεις.. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα..

Αν δεν το κάνεις σήμερα, θα είναι όπως χθες και αν δεν το κάνεις ποτέ δεν πειράζει.
Ξεκίνα να κάνεις πράξη τα όνειρά σου. Τώρα είναι η ώρα…

Γκάμπριελ Γκαρσία Μάρκες 

Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2011

Οι Αόρατες Πόλεις


του Ίταλο Καλβίνο 

Διάβασα πρόσφατα αυτό το μικρό ,σε αριθμό σελίδων , βιβλίο , και βρήκα μέσα του πόλεις πανέμορφες... Θα θελα να μοιραστώ μαζί σας κάποια αποσπάσματά του.. 


…εγώ μιλάω και μιλάω..όμως ακροατής συγκρατεί μόνο τις λέξεις που περιμένει… 
Αυτό που κυβερνάει την αφήγηση δεν είναι η φωνή : είναι το αυτί

…αναρωτιέσαι μήπως το πραγματικό πάθος της πόλης Λεονίας δεν είναι στ’ αλήθεια, όπως λένε, η απόλαυση των καινούριων και διαφορετικών πραγμάτων ,αλλά η χαρά του να αποβάλλει! 
Να βγάζει από πάνω της, να καθαρίζει από την καθημερινή ρύπανση...

…η κόλαση των ζωντανών δεν είναι κάτι που ΘΑ υπάρξει. 
ΑΝ υπάρχει.. είναι αυτή που βρίσκεται ήδη εδώ , 
η κόλαση που κατοικούμε κάθε μέρα , που φτιάχνουμε με το να ζούμε μαζί. Δύο τρόποι υπάρχουν για  να γλιτώσεις από το μαρτύριό της. 
Ο πρώτος είναι εύκολος σε πολλούς : δέξου την κόλαση και γίνει μέρος της έτσι που να μην την βλέπεις πια. Ο δεύτερος  είναι επικίνδυνος και απαιτεί συνεχή επαγρύπνηση και γνώση : ψάξε και μάθε ποιος και τι ,στη μέση της κόλασης, δεν είναι κόλαση ,κι αυτά κάνε να διαρκέσουν ,δωσ’ τους  χώρο’’

Κάθε πόλη που περιγράφεται είναι στην ουσία η ίδια πόλη κάτω από ένα άλλο πρίσμα. Είναι η χαρά μας ή η λύπη μας όπως την βλέπουμε στο χώρο, τα συναισθήματά μας που γιγαντώνονται καταλαμβάνοντας τις τρεις διαστάσεις. Η διάθεση μας αλλάζει τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα. Κι έτσι, τις ίδιες παραστάσεις μπορεί να τις βλέπουμε με άλλο τρόπο ή ακόμα να ανακαλύπτουμε νέες που ποτέ ως τώρα δεν είχαμε δει. Ο κόσμος μας δεν είναι ποτέ βαρετός... 

…Aλλά και το πιο απροσδόκητο όνειρο είναι ένας οιωνός που κρύβει έναν πόθο ή το αντίθετό του ..ένα φόβο. Οι πόλεις , όπως και τα όνειρα ,είναι καμωμένες από πόθους και φόβους ,ακόμα κι αν το νήμα της συνδιαλλαγής τους είναι μυστικό ,οι κανόνες τους παράλογοι ,οι προοπτικές τους απατηλές, το κάθε τι σ’ αυτές , κρύβει κάτι άλλο….’ 

‘Eγώ δεν έχω επιθυμίες ούτε φόβους ΄   δήλωσε ο Χαν ‘και τα όνειρα μου είναι φτιαγμένα ή με το μυαλό ή την τύχη!’ 

‘Oι πόλεις επίσης πιστεύουν πως είναι έργο του μυαλού ή της τύχης ,αλλά ούτε το ένα , ούτε το άλλο φτάνουν για να κρατήσουν όρθια την τύχη τους. Αυτό που χαίρεσαι  σε μια πόλη , δεν είναι τα εφτά ή εβδομήντα εφτά θαύματά της , αλλά η απάντηση που δίνει σε ένα σου ερώτημα..’ 

Εκείνη είναι αόρατη ή εγώ στραβώθηκα..; 

αν και κάτι βράδια ξαναβρίσκω το φως μου... 
όπως και σε κάθε ευκαιρία που αδειάζει από ιχ 

θέλει αγάπη για να δεις αυτό που βρίσκεται πίσω απ’το προσωρινά άσχημο. 
κι αν το άγνωστο δεν είναι οφθαλμοφανές, 
θέλει προσπάθεια πρώτα να το γνωρίσεις..

…δεν έχει νόημα να χωρίζεις τις πόλεις σε ευτυχισμένες και δυστυχισμένες …  αλλά μάλλον σε δύο άλλες κατηγορίες : αυτές που συνεχίζουν μέσα από χρόνια να δίνουν τη μορφή τους στις επιθυμίες , κι εκείνες που οι επιθυμίες , ή καταφέρνουν να σβήσουν την πόλη , ή σβήνουν απ’ αυτήν…

Ειρήνη είναι το όνομα μιας πόλης ιδωμένης από μακριά ,που όταν την πλησιάζεις αλλάζει. 
…άλλη είναι η πόλη όπου φτάνεις την πρώτη φορά , άλλη εκείνη που αφήνεις για να μην ξαναγυρίσεις . Μπορεί  για την Ειρήνη να έχω ήδη  μιλήσει με άλλα ονόματα… 
Μπορεί να μην έχω μιλήσει παρά μόνο για την Ειρήνη..


Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2011

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΓΑΠΗ - ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ!!!!



Τόνια 6 ετών
Όταν η γιαγιά μου έπαθε αρθρίτιδα δεν μπορούσε να βάψει τα νύχια των ποδιών της γιατί δεν μπορούσε να σκύψει. Έτσι της τα έβαφε ο παπούς μου παρότι και αυτός είχε αρθρίτιδα στα χέρια του»

Ρεββέκα 8 ετών
Όταν κάποιος σε αγαπά ο τρόπος πού προφέρει το όνομά σου είναι διαφορετικός. Ξέρεις ότι το όνομά σου είναι ασφαλές στο στόμα του .

Βασίλης 4 ετών
Αγάπη είναι όταν ένα κορίτσι βάζει άρωμα κι ένα αγόρι after shave και μετά βγαίνουν έξω μαζί και μυρίζουν ο ένας τον άλλο .

Κάρολος 5 ετών
Αγάπη είναι όταν βγαίνεις για φαγητό και δίνεις στον άλλο τις μισές τηγανιτές σου πατάτες χωρίς να του ζητήσεις να σου δώσει κι αυτός από τις δικές του .

Χριστίνα 6 ετών
Αγάπη είναι αυτό πού σε κάνει να χαμογελάς όταν είσαι κουρασμένη .

Λευτέρης 4 ετών
Αγάπη είναι όταν η μαμά φτιάχνει καφέ γιά τον μπαμπά και πίνει πρώτα μιά γουλιά εκείνη γιά να δει αν τον πέτυχε .

Δανιήλ 7 ετών
Αγάπη είναι όταν φιλιέσαι όλη την ώρα. Μετά βαριέσαι να φιλιέσαι αλλά θέλεις συνέχεια να είσαι μαζί με τον άλλο και να μιλάτε. Η μαμά μου κι ο μπαμπάς μου έτσι κάνουν. Κι όταν φιλιούνται εμένα μου φαίνεται αηδία .

Αιμιλία 8 ετών
Η αγάπη είναι όταν είσαι στο δωμάτιό σου τα Χριστούγεννα κι ανοίγεις τα δώρα, αν σταματήσεις το άνοιγμα θα ακούσεις την αγάπη .

Πάνος 7 ετών
Αν θέλεις να μάθεις ν 'αγαπάς καλύτερα πρέπει να ξεκινήσεις από ένα φίλο πού μισείς .

Νίκη 6 ετών
Υπάρχουν δύο είδη αγάπης. Η αγάπη των ανθρώπων και η αγάπη του Θεού. Αλλά ο Θεός τα έχει φιάξει και τα δύο .

Τζένη 8 ετών
Η αγάπη είναι όταν λες σε ένα αγόρι ότι σου αρέσει το πουκάμισό του κι αυτός το φοράει μετά κάθε μέρα .

Ελλη 7 ετών
Η αγάπη είναι σαν το γέρο και τη γριά πού μετά από τόσα χρόνια πού γνωρίζονται είναι ακόμα φίλοι .

Θωμάς 6 ετών
Κατά τη διάρκεια του ρεσιτάλ πιάνου μου μ΄έπιασε φόβος πάνω στη σκηνή. Τότε κοίταξα κάτω και είδα τον μπαμπά μου να με χαιρετάει χαμογελώντας . Ηταν ο μόνος που το έκανε αυτό . Τότε μου πέρασε ο φόβος .

Μαρία 8 ετών
Η μαμά μου με αγαπάει πιο πολύ απ' όλους . Κανένας άλλος δεν έρχεται να με φιλήσει όταν πέφτω γιά ύπνο .

Κλαίρη 6 ετών
Η αγάπη είναι όταν η μαμά δίνει στο μπαμπά την καλύτερη μερίδα φαί .

Ελένη 5 ετών
Η αγάπη είναι όταν η μαμά βλέπει τον μπαμπά αξύριστο και βρώμικο και πάλι πιστεύει ότι είναι ωραιότερος κι απ' τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ .

Χρήστος 7 ετών
Αγάπη είναι όταν το σκυλάκι σου , σου γλύφει το πρόσωπο ακόμα κι αφού το άφησες μόνο του όλη μέρα .

Μαριάννα 4 ετών
Ξέρω ότι η αδελφή μου μ' αγαπά γιατί μου δίνει όλα τα ρούχα της ακόμα κι αν πρέπει να βγει έξω και να αγοράσει άλλα .

Λάμπρος 4 ετών
Αφήνω την μεγαλύτερη αδελφή μου να με πειράζει γιατί η μαμά λέει ότι με πειράζει επειδή μ' αγαπάει . Κι μετά εγώ πειράζω την μπέιμπι σίτερ γιατί την αγαπάω .

Αλεξάνδρα 4 ετών
Όταν αγαπάς κάποιον οι βλεφαρίδες σου ανοιγοκλείνουν και βγάζουν αστεράκια .

Κατερίνα 7 ετών
Αγάπη είναι όταν η μαμά βλέπει το μπαμπά στην τουαλέτα και δεν σιχαίνεται .

Μάρκος 6 ετών
Δεν πρέπει να λες σ' αγαπώ αν δεν το εννοείς. Αλλά αν το εννοείς πρέπει να το λες συνέχεια γιατί οι άνθρωποι ξεχνάνε .

Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2011

Μάθε να ακούς




Ένας καθηγητής μπαίνει στην αίθουσα του μουσικού ωδείου. 
Στη μέση της αίθουσας ένα πιάνο. Γυρίζει προς του μαθητές του 
και αφού τους καλημερίζει, κάθετε στο σκαμπό μπροστά από αυτό. 
Αγγίζει τα πλήκτρα με τα δάχτυλά του αλλά δεν τα πατάει. 
Ξεκινάει να παίζει με τα δαχτυλά του να συνεχίζουν να μην αγγίζουν τα πλήκτρα....όμως εκείνος νοητά "έπαιζε" τη μουσική του. 
Έκλεινε τα μάτια του και τα χέρια του πήγαιναν από τη μια άκρη 
του πιάνου στην άλλη...χωρίς να αγγίζει τα πλήκτρα. 


Οι μαθητές εμφανώς σαστισμένοι, κοίταζαν ο ένας τον άλλο με απορία ! 
Η γαλαρία άρχιζε να γελάει...οι μαθητές των μπροστινών θρανίων 
γυρίζουν τα κεφάλια τους στους συμμαθητές τους 
προσπαθώντας να συγκρατήσουν τα γέλια τους.



Ο καθηγητής συνέχιζε να "παίζει" με το ίδιο πάθος, 
με την μουσική να μην ακούγετε καθόλου απο το πιάνο. 
Ήταν λες και δεν έδινε σημασία στα σχόλια των μαθητών του. 
Σε μια στιγμή...σταματά. Σκύβει το κεφάλι...
γυρίζει προς τους μαθητές, σηκώνετε και ρωτάει:
"Πες μου Κώστα. Τι έπαιξα πριν απο λίγο ? " 
Ο Κώστας - και όχι μόνο αυτός - σάστισε. Δεν ήξερε τι να απαντήσει. 
"Πες μου εσύ Λίνα ! Ποιο κομμάτι είναι αυτό που έπαιξα" ? 
Καμία απάντηση ! Άπο κανέναν. 



Ένας μαθητής πετάγετε...
"Μααα κύριε καθηγητά ! Με όλο το σεβασμό...δεν ακούσαμε τίποτα ! 
Δεν παίξατε κάτι". Και με το που ξεστόμισε αυτές τις λέξεις δαγκώθηκε, 
κοίταξε τον καθηγητή πάνω απο τα μυωπικά του γυαλιά, 
το βλέμμα του έμοιαζε με αυτο ενός κουταβιού ! 



"Σοβαρά Γιάννη ? Δεν έπαιξα τίποτα ? Δεεεεν ΑΚΟΥΣΑΤΕ τίποτα ? 
Oι μαθητες έμειναν στήλη αλατος ! Δεν ήξεραν ούτε τι να πούν...
ούτε πως να αντιδράσουν ! 



"Ο Μπετόβεν"...συνέχισε ο καθηγήτης, φανερά ενοχλημένος 
απο τη μη ανταπόκριση των μαθητών του, 
"έχασε την ακοή του στην ηλικία των 26 περίπου. 
Αλλά εξακολουθούσε να γράφει αυτή την ονειρεμένη μουσική. 
Ξέρετε πως ? Αφήστε...θα απαντήσω εγω στο ερώτημά ! 
Άκουγε...στην πραγματικότητα ακουγε με την καρδιά του. 
Φυσικά ο Μπετόβεν δεν γεννήθηκε κουφός 
αλλα έγινε στην πορεία της ζωής του. Πράγμα που σημαίνει 
οτι γνώριζε και ακουγε μουσική πριν την ασθένειά του. 
Όμως ακόμα και τότε...συνέχιζε να..."ακούει". 
Να ακούει τη μουσική του, να την μεταφέρει σε χαρτί και να παίζει με πάθος. 
Θέλετε να μου πειτε τώρα...αναλογιζόμενοι αυτά που σας είπα....
ποιο κομμάτι ακούσατε πριν που έπαιζα ? 
Καθίστε λιγο και σκεφτείτε...κλείστε τα μάτια και ακούστε...τι ακούτε " ? 
Μετα απο 2 λεπτα ησυχίας, ενας ένας οι μαθητές πετάγονται:
Μαθητης 1ος: Εεεε...εγώ...Rachmaninoff
Mαθητής 2ος: Chopin
Μαθήτρια 3η: Liszt
Mαθήτρια 4η: Satie
Mαθητής 5ος:.......6ος....7ος....




Μετά απο αρκετά λεπτά ...
"Είδατε που τελικά ΤΟ ΝΑ ΑΚΟΥΜΕ δεν ήταν και τόσο δύσκολο ! 
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεν έχει σημασία ποιο κομμάτι έπαιξα εγώ. 
Αλλά ποιό κομμάτι ακούσατε εσείς. 
Ακόμα και στην ησυχία, υπάρχει η μουσική ! 
Αλλα κι αυτή να μην είναι, μας διδάσκει το ποσο σημαντικό ειναι να ακούμε. 
Γενικά ! 



Μπορεί να κλείνουμε τα αυτιά μας σε θέματα που δεν μας αφορούν, 
να μας ενοχλεί ο θόρυβος απο τα συνεχόμενα κορναρίσματα των αυτοκινήτων 
ή το γκάζι της μοτοσυκλέτας....αλλά πρέπει να μάθουμε να απομονώνουμε 
την οχλοβοή και τέτοιου είδους ήχους και να επικεντρωνόμαστε 
στους ήχους που μας αφορούν. 



Το ίδιο ισχύει και με τους συνανθρώπους μας. 
Έχουμε σταματήσει να ακούμε τον διπλανό μας. 
Ξεκινώντας απο την πιο απλή συζήτηση τύπου "τι καιρό έχει σήμερα" 
και την ανάλυσή του - έστω κι αν δεν μας ενδιαφέρει τόσο το θέμα 
- μέχρι το "ασε, τα οικονομικά μου είναι χάλια ! Δεν ξέρω τι να κάνω" 
κάτι το οποιο αφορά πλέον όλους μας ! 
Σε αυτή τη περίπτωση βέβαια, σημασία έχει να κατανοούμε αυτό που ακούμε. 



Η σιωπή δε...είναι αλλο θέμα. Θα δανειστώ κατι που είπε 
ο συγγραφέας Έλμπερτ Χούμπαρντ (Elbert Hubbard) το οποίο πιστεύω ότι τα συνοψίζει όλα: "Αυτός που δεν θα καταλαβαίνει την σιωπή σου, 
πιθανότατα δεν θα κατανοήσει και τα λόγια σου". 



Θα μου πειτε τώρα "μα κύριε καθηγητα, καθημερινά κατακλυζόμαστε 
απο άπειρες πληροφορίες, ουσιώδεις και ανούσιες.
 Η πληροφορίες που φτάνουν στα αυτιά μας είναι άπειρες, οπότε, 
κάπου βαριόμαστε να ακούσουμε ακόμα και τον διπλανό μας. 
Πόσο μάλλον την μουσική που δεν παίξατε !"
Και θα είχατε δίκιο! Άς κάνουμε ένα πείραμα: Για πέντε λεπτά την ημέρα
καθίστε κάπου αναπαυτικά. 
Κλείστε τα μάτια και προσπαθείστε να μπλοκάρετε 
τους ήχους γύρω σας. Κάτι σαν "επιλεκτική κώφωση". 
Κάποιοι μπορεί να θέλουν περισσότερη ή λιγότερη ώρα για αυτο. 
Δεν πειράζει. Όση ώρα μπορείτε. Μη κοιμηθείτε όμως έ ? 
Δεν είναι αυτός ο σκοπός ! 



Οι μάθητές βάλανε τα γέλια.



“Σκεφτείτε λίγο” συνέχισε ο καθηγητής “πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος μας, 
εαν αφιερώναμε μόνο λίγα λεπτά της ημέρας σε κάτι τέτοιο 
και αργότερα ξεκινούσαμε μια συζήτηση με τον διπλανό μας 
ή προσπαθούσαμε να ακούσουμε τη μουσική ενώ έχουμε χαμηλωμένα 
τα ηχεία του ηλεκτρονικού υπολογιστή. 
Κοινώς: μάθετε να ακούτε ! Και να ακούγεστε φυσικά ! 
Αλλά εαν κάνετε εσείς την αρχή...οι υπόλοιποι θα ακολουθήσουν. 
Τέλος για σήμερα ! Ευχαριστώ “ !

Άννα Μανουηλίδου
Πηγή : http://www.ebooks4greeks.blogspot.com/

Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2011

Το αβέβαιο-βέβαιο μέλλον

Οι εντολές του Τζέφρυ / Οι εντολές ΜΑΣ δια στόματος Σκοπελίτη

     Εύχομαι, κάποια στιγμή η ανθρωπότητα να χαράξει τον δρόμο της ουσιαστικής ελπίδας και έναν κόσμο ειρηνικό και παθιασμένο για πολιτισμό και ηθική.
     Ελπίδα και πολιτισμό με αρχή τον άνθρωπο, δίχως όρους και κούφιες έννοιες.
     Να χαραχτεί ο δρόμος που θα τον διαβαίνει ο καθείς.
     Να γινόταν να σταματούσε η ανθρωπότητα, έτσι στα ξαφνικά, να τρέχει για την κατάκτηση του μέλλοντος, καθώς όσο τρέχει να κατακτήσει το μέλλον, στην πραγματικότητα το μακραίνει.
     Η τρεχάλα όλων μας το απομακρύνει και στο τέλος το χάνουμε από τα μάτια μας και τότε ανακαλύπτουμε πως βιώσαμε ένα κενό, πως βιώσαμε έναν παρόντα χρόνο απόγυμνο από παρελθόν.
     Ας αφουγκραστούμε τι ψιθυρίζει από μόνο του το παρελθόν.
     Ας σταματήσουμε να τρέχουμε πίσω από τις σκιές του μέλλοντος και ας το ακούσουμε, με όσες ψυχικές δυνάμεις μάς απέμειναν, καθώς ποιος μπορεί να μας πει για ποιο μέλλον τρέχουμε, ποιο μέλλον αναζητούμε.
     Ας μπορούσαμε να κάναμε το αντίστροφο άλμα και να βρισκόμασταν μπροστά στις ανοιχτές πύλες του παρελθόντος και όχι πίσω από την ογκώδη και σκοτεινή ράχη του μέλλοντος.
     Ποια κατάκτηση και ποιο κατακτημένο;
     Μας χρειάζεται μια δεύτερη Αναγέννηση, άλλης μορφής Αναγέννηση ­ όπου η επιστήμη και η τεχνολογία θα νοιάζονταν για την ουσία του ανθρώπου και το οργανωμένο κράτος να ήλεγχε την άναρχη οικονομία, όχι με νόμους, αλλά εν ονόματι του ήθους και του στοχασμού, πέρα από ιδεολογίες και πολιτικές και σκοπιμότητες κομμάτων.
     Κοιτώ τη ράχη μου να ξεμακραίνει μέσα στον ορίζοντα του πανικόβλητου, νευρωτικού ανθρώπου.
     Πλησιάζω τη ράχη μου και λέω στον εαυτό μου να σταματήσει να τρέχει, καθώς το νόημα βρίσκεται στις αξίες εκείνων που, σε κάποια στιγμή στη ζωής τους, σταμάτησαν και ταίριαξαν, όσο μπορούσαν, τις αξίες του παρελθόντος με την εντιμότητα και την ταπεινότητα της καρδιάς τους.
     ΥΓ.: Τελικά, θα φτιάχνουμε παρτέρια και θα φυτεύουμε δενδρύλλια και παράλληλα θα καίμε απαλλοτριώνοντας τα δάση.
Θα επεκταθεί η πόλη και θα στρωθεί με τσιμέντο και κλιματιστικά το αττικό τοπίο, το οξυγόνο δεν να φτάνει στα πνευμόνια μας.
     Κλέβουν τους μοναδικούς μας κήπους, τα δάση, τις πηγές μας, τα ρέματα.
     Οι ρημαγμένοι όλα τα ρημάζουν.
     Όσοι σέβονται το παρελθόν και δεν είναι οι αμνοί, που έχουν καρδιά ακόμα, αυτοί πρώτα θα πάνε του χαμού, καθώς, ως φαίνεται, δεν έχουν τη δύναμη να αντιμετωπίσουν την αμετροέπεια, την ύβρι και την παγερή αδιαφορία πολιτικών και εγκληματιών κατοίκων.
Σ. Β. ΣΚΟΠΕΛΙΤΗΣ

Πέμπτη 3 Νοεμβρίου 2011

Κώστας Βάρναλης, , "Το φως που καίει"

- Ελα δω, ραγιά, που σε διατάζω.
- Και ποιος είσαι του λόγου σου, που λες ραγιά. Ελα συ εδώ.
- Κύριός σου είμαι. Ομολογιούχος. Πέσε!
- Και για ποιόνε με πήρες; Για Ελληνικό Κράτος;
- Πού το βρήκες το Ελληνικό Κράτος; Εμείς οι ξένοι είμαστε κράτος.
Κράτη εν κράτει, ομολογιούχοι, Ούλεν, Πάουερ, διομολογήσεις, ετεροδικίες, "σύμβουλοι"...
- Κι από μένα τι ζητάς;
- Να πλερώσεις!
- Τι να πλερώσω; Δεν ξέρω τίποτα.
- Ξέραν οι πρόγονοί σου πριν από εκατόν τριάντα χρόνια... Εθνικοί άνδρες ήσαν, εθνικά δάνεια κάνανε χάρις σ' εμάς τους... φιλέλληνες!
- Ποια δάνεια; Τα πλερώσαμε δέκα φορές ως τώρα. Μας χρεώνατε χίλιες λίρες και μας δίνατε στο χέρι εκατό. Οχι μονάχα μια φορά. Πάντα! Τρεις το λάδι τρεις το ξύδι κι έξι το λαδόξυδο. Η προμήθεια, τ' ασφάλιστρα, τα χρεώλυτρα, οι μεσιτείες, οι προκαταβολές των τόκων τρώγανε τη μάννα. Μ' αυτά τα πρώτα δυό "εθνικά δάνεια" φέρατε την Ελλάδα στα "πρόθυρα της καταστροφής".
- Δε σηκώνω κουβέντες. Πλέρω και βιάζομαι...
- Να κάνεις τι;
- Αμ' το ξέρεις από άλλοτες και συ κι οι όμοιοί σου... Η τιμή είναι ανώτερη από κάθε αδυναμία... Μπορείς δε μπορείς, πρέπει να μείνεις τίμιος... Υπόγραψες, νεαρέ μου, και θα τα "κυλίσεις"!
- Και το αίμα που εμείς χύσαμε για σας; Είναι φτηνότερο από το δικό σας το χρυσάφι, που δε μας το δίνατε κιόλας; Για τη δικιά σας την αυτοκρατορία και τα δικά σας τα πετρέλαια και για τα δικά σας τα κεφάλαια χύσαμε το αίμα μας, στην Ουκρανία, στη Μικρά Ασία, στην Αφρική... Και στον τόπο μας! Τι ζητάτε τώρα από τους πεθαμένους;
- Πλέρω!
- Δεν έχω!
- Εχεις και παραέχεις. Οταν μπορείς να πετάς τα λεφτά σου από το παράθυρο, θα πει πως έχεις!
- Δε μούμεινε λάδι.
- Θα σφίξουμε λιγάκι το μάγγανο και θα βγάλεις. Θα βγάζεις, όσο και να σε στίβουμε. Κι όσο περισσότερο σε στίβουμε και βγάζεις, τόσο περισσότερο γίνεσαι άγγελος της ελευθερίας, διότι δεν σου μένει... κουκούτσι να νογάς τι σου γίνεται και τι σου μέλλεται...
- "Ουκ, αν λάβεις παρά του μη έχοντος".
- Θ' αγοράζεις ψωμί και θα το τρώω εγώ με τους εμμέσους φόρους. Πού θα μου πας; Και άκουσ' εδώ ένα πράγμα. Αν δεν βάζαμ' εμείς όλα μας τα δυνατά η δικιά σας η ολιγαρχία θα είχε εξαφανιστεί. Αυτή μας χρωστάει και την ύπαρξή σου!
- Τη δικιά μου;
- Και βέβαια! Από σένα θα πάρει για να δώσει σ' εμάς. Η μια ολιγαρχία στην άλλη... Ετσι γίνεται πάντα. Οι λαοί δίνουν και το αίμα και το χρήμα κι οι ολιγαρχίες παχαίνουν...
- Φεύγεις ή δε φεύγεις;
- Κουτέ. Οσο μακρύτερα φύγω, τόσο περισσότερο θα τρέχεις για να με πλερώσεις. Δούλε!...

Τρίτη 1 Νοεμβρίου 2011

Το σχετικό και το απόλυτο


     Η σκηνή στο λεωφορείο, μια πρωινή ώρα, όταν το όχημα πηγαίνει προς το τέρμα της διαδρομής με λιγοστούς επιβάτες. Κοντά στον εισπράκτορα κάθεται μια εύσωμη, μεσόκοπη γυναίκα συνοφρυωμένη, που αδημονεί να μιλήσει. Η συζήτηση με τον παρακαθήμενο δεν αργεί ν' αρχίσει. Η γυναίκα διηγείται ζωηρά, και έτσι ώστε να ακούγεται απ' όλους, πως την προηγούμενη βραδιά την «έκλεψε» ένας οδηγός ταξί. Την ώρα που αποβιβαζότανε, του έδωσε ένα χαρτονόμισμα των πενήντα δραχμών, για να κρατήσει την αμοιβή του, κι εκείνος της επέστρεψε δύο κέρματα των είκοσι για ρέστα. Τα κοίταξε στα σκοτεινά, και ήσαν ίδια. Στην αφή, στο βάρος όμοια. Σήμερα, όμως, το πρωί ανακάλυψε ότι μόνο το ένα ήταν γνήσιο. Και εξαγριώθηκε. Θα πάει στην αστυνομία κλπ. κλπ. Ο παρακαθήμενος ακούει απαθής τη δραματική αφήγηση της κυρίας, φαίνεται απορροφημένος από τις δικές του έγνοιες και δε δίνει μεγάλη σημασία στο γεγονός.

-Η ζημιά είναι μικρή, της λέει. Πάλι καλά που το άλλο εικοσάδραχμο είναι γνήσιο.
Θα μπορούσε να ήταν κι αυτό ψεύτικο. Ο σοφέρ έδειξε ασφαλώς κάποιαν ευγένεια….
Η γυναίκα εξάπτεται περισσότερο.
-Είκοσι δραχμές ζημιά τη θεωρείτε ασήμαντη; Εμείς είμαστε επαρχιώτες και ζούμε από ένα μικρό κατάστημα ψιλικών. Λιανική πούληση. Το κέρδος μας κάθε φορά είναι μια -δυο δεκάρες. Δεν είμαστε βέβαια άνθρωποι της ανάγκης και ξοδεύομε πολλά για το κέφι μας. Να χάσω, όμως, είκοσι δραχμές, και με αυτόν τον τρόπο, δεν το υποφέρω.
     Το επιχείρημα συγκίνησε έναν τρίτο επιβάτη, και η συζήτηση γενικεύεται.
-Τι θα πει: το ποσό είναι μικρό; Είκοσι δραχμές είναι είκοσι δραχμές. Δεν τα βρίσκει κανείς τα χρήματα στο δρόμο. Να πάτε στην Αστυνομία, να πιάσει τον κακοποιό.
     Εδώ παρεμβαίνει ο εισπράκτωρ:
-Γιατί να πάρετε στο λαιμό σας τον άνθρωπο; Μπορεί να μη φταίει. Κάποιος άλλος επιβάτης θα του έδωσε το ψεύτικο εικοσάδραχμο, και θα το πήρε χωρίς να το καταλάβει. Με την ίδια απροσεξία το έδωσε και σε σας. Αυτός δεν έχει Τράπεζα να «κόβει» νομίσματα.. ..
      Ένας τέταρτος μπαίνει στη συζήτηση:
-Εγώ σου λέω ότι ο σοφέρ αργότερα ανακάλυψε πως το νόμισμα που του έδωσαν ήταν πλαστό. Τι ήθελες όμως να κάμει; Να το κρατήσει ο ίδιος και να χάσει το μισό μεροκάματο; Τόσα στόματα περίμεναν στο σπίτι. ..
     Αυτή, όμως, η τολμηρή υπεράσπιση εξοργίζει έναν πιο απομακρυσμένο επιβάτη.
-Τι κουβέντες είναι αυτές; φώναξε. Η απάτη είναι απάτη και η κλεψιά κλεψιά. Πρέπει οι κακοποιοί να τιμωρούνται, γιατί αλλιώς πάει, θα διαλυθεί η κοινωνία.
    Την ώρα εκείνη η περιέργεια ενός σιωπηλού έως τότε κυρίου έδωσε απροσδόκητη τροπή στο επεισόδιο.
-Μπορώ να ιδώ, ρώτησε, το κίβδηλο εικοσάδραχμο; Το έχετε μαζί σας; Η γυναίκα το έβγαλε από το πoρτoφόλι της και το έδειξε.
-Αγγλικό σελίνι είναι, παρατήρησε με εμβρίθεια ο εισπράκτωρ. Κάνει 4 δραχμές. Η ζημιά σας, λοιπόν, περιορίζεται σε 16. Δώστε τόπο στο κακό. 
Κρατήσετε το νόμισμα για σουβενίρ. ..
-'Όχι, δεν είναι αγγλικό, διόρθωσε ένας άλλος επιβάτης που, όταν άκουσε να γίνεται λόγος για ξένο νόμισμα, σηκώθηκε από τη θέση του, πλησίασε και μελέτησε το κέρμα. Είναι φράγκο μιας νοτιοαμερικανικής πολιτείας. Εγώ, επειδή μαζεύω ξένα νομίσματα (λέγει στην κυρία), σας δίνω είκοσι δραχμές και το παίρνω, αν μου το δίνετε…
    Η γυναίκα πήρε τις είκοσι «γνήσιες» δραχμές χαρούμενη και ο συλλέκτης έβαλε στην τσέπη του το νόμισμα.
-Είναι παλαιό και αρκετά σπάνιο, μου είπε, καθώς διασταυρωθήκαμε στην έξοδο. Κάνει πολύ περισσότερα από είκοσι δραχμές….
    Οι αναγνώστες δεν είναι συνηθισμένοι να διαβάζουν εδώ ανέκδοτα και θα παραξενευτούν. Πρόθεσή μου, όμως, είναι όχι να τους ψυχαγωγήσω μ' ένα διήγημα, αλλά να τους κάνω να προσέξουν ένα φαινόμενο που έχει δώσει αφορμή σε πολλές και βαθυστόχαστες ψυχολογικές και κοινωνιολογικές παρατηρήσεις. Η σκηνή που ιστόρησα (εγγυώμαι ότι πρόκειται για πραγματικό περιστατικό) κάνει το πρόβλημά μας συγκεκριμένο και ξεκάθαρο: Το πώς κρίνομε και το κριτήριο που μεταχειριζόμαστε, όταν αποτιμούμε μια διάθεση ή μια πράξη των συνανθρώπων μας εξαρτάται από τον τρόπο με τον οποίο ( ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία, την ανατροφή και εκπαίδευση, τις επαγγελματικές ανάγκες και βλέψεις μας κ.ο.κ.) έχομε  τοποθετηθεί απέναντι στη ζωή και στα αγαθά της. Οχτώ άνθρωποι που «συναντώνται» για λίγη ώρα εντελώς τυχαία, κρίνουν ένα και το ίδιο γεγονός με οχτώ διαφορετικά πρίσματα. Ο «παθώv» υποφέρει από τη ζημιά, αλλά και από την προσβολή που έπαθε. Οι άλλοι βλέπουν το πάθημα από τη δική του ο καθένας «θέση». Ένας αδιαφορεί, άλλος υπερθεματίζει, ο τρίτος και ο τέταρτος δικαιολογούν τον υποτιθέμενο ένοχο, ενώ οι τρεις τελευταίοι παίρνουν άλλους δρόμους: το νόμο διαλαλεί ο πρώτος, την περιέργειά του ζητεί να ικανοποιήσει ο δεύτερος, και ο τελευταίος (πρακτικότερος απ' όλους) το συμφέρον του. Ανάλογα περιστατικά θα έχει να αφηγηθεί ο καθένας πολλά, από το άμεσο και έμμεσο περιβάλλον του. Στις ηθικές κρίσεις δε συμφωνούν όλοι. Ακόμη και εκείνοι που ζουν μέσα στο ίδιο ιστορικό κλίμα και είναι ενυφασμένοι στην ίδια κοινωνία. Άλλος είναι αυστηρότερος και άλλος επιεικέστερος στις
καταδίκες του. άλλος (ειλικρινά ή υποκριτικά) αναφέρεται σε γενικούς κανόνες και άλλος προσαρμόζει την ετυμηγορία του στα συγκεκριμένα γεγονότα, κρίνει «κατά περίπτωση». άλλος «βάζει» περισσότερο και άλλος λιγότερο τον εαυτό του (τις ανάγκες και τα συμφέροντά του) στο θέμα που εξετάζει κ.ο.κ. Αυτά για τον τρόπο της κρίσης. Ως προς τα μέτρα, η κλίμακα των ποικιλιών είναι εξίσου μεγάλη και πλούσια σε αποχρώσεις.
  Τι θα συμπεράνομε από το ασύμπτωτο τούτο; -Το ζήτημα έχει πολύ μεγάλη έκταση και φυσικά δεν είναι εδώ ο κατάλληλος τόπος ούτε για μια συνοπτική έκθεση των λύσεων που έχουν κατά καιρούς προταθεί. Ας περιοριστούμε, λοιπόν , σε μερικές πολύ γενικές και αδρές γραμμές.
    Και τούτο το πρόβλημα (όπως πολλά άλλα) με δύο μεθόδους μπορεί κανείς να το πλησιάσει και να επιχειρήσει να το λύσει. Η πρώτη είναι εύκολη: είτε να διακηρύξουμε απλοϊκά ότι ένα μόνο ηθικό μέτρο υπάρχει (το δικό μας), και κάθε εκτροπή απ' αυτό σημαίνει πλάνη ή διαστροφή, είτε από απογοητεύσεις να πέσομε στο άλλο άκρο, να παραδεχτούμε, δηλαδή, ότι στις αξιολογήσεις μας το «ορθό» είναι απλή φαντασίωση ή προσδοκία και όλες οι κρίσεις εξίσου αυθαίρετες. Η δεύτερη μέθοδος είναι δύσκολη, ακριβώς επειδή απαιτεί περισσότερη περίσκεψη και μετριοπάθεια. Την ακολουθούν όσοι βλέπουν στον άνθρωπο όχι μόνο την περατότητα, αλλά και την απεραντοσύνη. Με τη μία του ιδιότητα εγκλωβίζεται μέσα στη σχετικότητα, με την άλλη έχει τη λαχτάρα και τη γεύση του απόλυτου.
                                                  Eυ. Παπανούτσος, Πρακτική φιλοσοφία