: Απεικάσματα σκέψης: Από το βιβλίο '' Όπου σε πάει η καρδιά '' της Susanna Tamaro
Yπάρχει μια πικρή αλήθεια στη ζωή, που ανακάλυψα ταξιδεύοντας ανατολικά και δυτικά.

Οι μόνοι που πραγματικά πληγώνουμε είναι αυτοί που αγαπάμε περισσότερο. Κολακεύουμε όσους γνωρίζουμε ελάχιστα. Ευχαριστούμε τον περαστικό επισκέπτη. Ενώ χτυπάμε απερίσκεπτα όσους μας αγαπούν περισσότερο. 

Τρίτη 7 Φεβρουαρίου 2012

Από το βιβλίο '' Όπου σε πάει η καρδιά '' της Susanna Tamaro




'' Καθένας αντλεί την έμπνευση από τον κόσμο που γνωρίζει καλύτερα ''


'' Τα δάκρυα που δεν αναβλύζουν σωρεύονται πάνω στην καρδιά και με τα χρόνια τη σκουριάζουν και την παραλύουν...''



'' Η παραίτηση από τον εαυτό σου οδηγεί στην περιφρόνηση. Και από την περιφρόνηση στην οργή, το βήμα είναι μικρό ''



'' Η ζωή δεν είναι αγώνας δρόμου, αλλά σκοποβολή: δε μετράει η οικονομία χρόνου, αλλά η ικανότητα να βρεις ένα κέντρο...''



'' Η καρδιά του ανθρώπου είναι σαν τη γη, η μισή φωτισμένη από τον ήλιο, η μισή στη σκιά...''


'' Να κάνουμε λάθη είναι φυσικό, να φεύγουμε όμως δίχως να τα έχουμε καταλάβει είναι σαν ν’ ανατρέπεται το νόημα μιας ζωής ''


'' Η ευτυχία έχει πάντα ένα αντικείμενο, είμαστε ευτυχισμένοι για κάτι, είναι ένα συναίσθημα που η ύπαρξή του εξαρτάται από εξωτερικούς παράγοντες. Αντίθετα, η χαρά δεν έχει αντικείμενο. Σε κυριεύει κυρίως για φαινομενική αιτία, στην υπόστασή της μοιάζει με τον ήλιο, καίει χάρη στην καύση του ίδιου της του πυρήνα...''



Η γιαγια συμβουλεύει την εγγονή της:


"...Κάθε φορά που θα νιώθεις χαμένη, μπερδεμένη, να σκέφτεσαι τα δέντρα, να θυμάσαι τον τρόπο με τον οποίο μεγαλώνουν. Να θυμάσαι ότι ένα δέντρο με πλούσια φυλλώματα και λίγες ρίζες ξεριζώνεται με το πρώτο φύσημα του αέρα, και σ' ένα δέντρο με πολλές ρίζες και ισχνά φυλλώματα η λέμφος κυλάει με δυσκολία. Ρίζα και φυλλώματα πρέπει ν' αναπτύσσονται με το ίδιο μέτρο, πρέπει να μένεις μέσα στα πράγματα και πάνω από αυτά, μόνο έτσι  θα μπορέσεις να προσφέρεις σκιά και καταφύγιο, μόνο έτσι θα μπορέσεις να γεμίσεις με λουλούδια και καρπούς τη κατάλληλη εποχή.
     Κι όταν θ' ανοιχτούν μπροστά σου τόσοι δρόμοι και δεν θα ξέρεις ποιον να διαλέξεις, μην ακολουθήσεις ένα στη τύχη, αλλά κάθησε και περίμενε. Πάρε βαθιές, γεμάτες εμπιστοσύνη ανάσες, όπως τη μέρα που ήρθες στον κόσμο, χωρίς ν' αφήσεις τίποτα ν' αποσπάσει την προσοχή σου. Περίμενε, περίμενε κι άλλο. Μέινε ασάλευτη, σιωπηλή κι άκουσε την καρδιά σου. Κι όταν σου μιλήσει, πήγαινε όπου σε πάει εκείνη..."



2 σχόλια:

ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΥΠΑΡΞΗ είπε...

Για να ακούσεις την φωνή της καρδιάς πρέπει να μάθεις πρώτα να πειθαρχείς το μυαλό. Να το κάνεις να σωπαίνει όταν χρειάζεται και να μάθεις πότε χρειάζεται . Έτσι θα ακούς δίχως παράσιτα ,παρεμβολές σκεπτομορφών το κέντρο της καρδιάς σου ,που δεν είναι τίποτα παραπάνω από μία ανώτερη διάνοια ,πολύ ανώτερη από την κοινή λογική του κόσμου .

Ioanna Samara είπε...

Προσπαθώ μονίμως για το άγγιγμα έστω στην αυτογνωσία.. σε ευχαριστώ απείρως για το όμορφο σχόλιο σου και σου εύχομαι και σε μια διάνοια χωρίς παράσιτα...