Ώρες ώρες φαντάζομαι τη ζωή σαν ένα κάδρο. Υπάρχουν άνθρωποι που σε περικυκλώνουν και ισχυρίζονται ότι αποτελούν το πλαίσιο σου. Είναι η κορνίζα της καθημερινότητας σου. Σε πρώτο πλάνο φιγουράρεις εσύ. Αυτοί γύρω σου νομίζουν πως σε καθορίζουν. Και έρχεται μια μέρα, μια ώρα, μια στιγμή και ανατρέπει τα πάντα. Η κορνίζα σπάει και το είδωλο σου ξεφτίζει. Και αντιλαμβάνεσαι πόσο ψεύτης είναι ο Χρόνος. Τρομακτική η συνειδητοποίηση της αλήθειας πως ο χρόνος δεν υπάρχει, ή τουλάχιστον δεν είναι αυτό που φανταζόσουν.
Συνειρμικά στο νου μου έρχεται ο πατέρας μου. Ξέρετε οι γονείς είναι μέρος του κάδρου μας, μέρος του χρόνου μας, το παρελθόν , το παρόν και το μέλλον μας. Ο πατέρας μου , λοιπόν, για όλα έχει λύση. Και την διατυπώνει κάθε φορά τόσο απλά. Κάθε περίσταση βρίσκει διέξοδο στα λόγια των σοφών. Λέω : «Πατέρα, δεν είμαι καλά!»
«Ο Χρόνος είναι γιατρός», απαντάει με στόμφο.
-Τι γιατρός … Τώρα; Τι γίνεται τώρα;
-Τώρα; Δεν υπάρχει το «Τώρα». Ξέρεις τι έλεγε ο Αϊνστάιν; «Ακούμπα τα χέρια σου σε μια ζεστή θερμάστρα για ένα λεπτό και θα σου φανεί σαν αιώνας. Κάτσε δίπλα σε ένα ωραίο κορίτσι για μια ώρα και θα σου φανεί ότι πέρασε μόνο ένα λεπτό. Αυτό είναι η σχετικότητα.» Δεν υπάρχει «τώρα». Η στιγμή που μιλάμε ήδη πέρασε. Και συ κι εγώ δεν είμαστε ίδιοι πια…
Τι ήταν να μιλήσω; Μπελά βρήκα… Θυμάμαι αυτό που έλεγε ο Αριστοτέλης για την ύπαρξη του χρόνου. «Ο χρόνος δεν μπορεί να υπάρχει, γιατί δεν υπάρχει κανένα από τα επί μέρους τμήματά του. Αν πάλι αναρωτηθούμε πότε παύει να υπάρχει η παρούσα στιγμή, οποιαδήποτε πιθανή απάντηση εμπεριέχει αντίφαση: όχι στο παρόν, γιατί όσο υπάρχει υπάρχει. Ούτε στο μέλλον, στην επόμενη στιγμή, γιατί στο συνεχές δεν υπάρχει επόμενη στιγμή.»
Ανοίγω υπολογιστή και ψάχνω. Βρε πως περνά η ώρα… για πέντε λεπτά υπολόγιζα και ήδη πέρασε μισάωρο. Διαβάζω πως ο Άγιος Αυγουστίνος έλεγε: «Τι είναι, λοιπόν, ο χρόνος: Πώς είναι δυνατόν να υπάρχει το παρελθόν και το μέλλον, αφού τo παρελθόν πέρασε και το μέλλον δεν έχει έρθει ακόμη; Από την άλλη, αν το παρόν ήταν πάντα παρόν και δεν κυλούσε, το παρελθόν δε θα ήταν χρόνος αλλά αιωνιότητα Αλλά, αν ήταν το παρόν μόνο χρόνος, γιατί κυλά στο παρελθόν, πώς μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει;»
Τελικά αδίκως σκοτιζόμαστε με τα απλά και καθημερινά. Η ζωή ένα κάδρο είναι. Εμείς επιλέγουμε ποιους θα χωράει. Το αληθινό πρόβλημα είναι ότι νομίζουμε πως έχουμε χρόνο. Ε λοιπόν δεν έχουμε! . Ούτε μια στιγμή δεν μπορούμε να ξανακερδίσουμε απ' τη ζωή μας, για όλο το χρυσάφι του κόσμου. Ποια ζημιά επομένως είναι μεγαλύτερη απ' το χρόνο που άσκοπα έχουμε σπαταλήσει; Ας μην προβληματιζόμαστε με τα μικρά και τα ανούσια, με τα πλαίσια που δε μας ταιριάζουν. Ας ζούμε τη στιγμή σε όλο της το μεγαλείο. Ας ζούμε για να μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Ας ζούμε με τις σκέψεις πλατείες και τα γέλια θάλασσες.
-mips-
Δημοσιευμένο στο λογοτεχνικό περιοδικό "ΑντιΕπιΛόγου"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου