: Απεικάσματα σκέψης: Νοεμβρίου 2012
Yπάρχει μια πικρή αλήθεια στη ζωή, που ανακάλυψα ταξιδεύοντας ανατολικά και δυτικά.

Οι μόνοι που πραγματικά πληγώνουμε είναι αυτοί που αγαπάμε περισσότερο. Κολακεύουμε όσους γνωρίζουμε ελάχιστα. Ευχαριστούμε τον περαστικό επισκέπτη. Ενώ χτυπάμε απερίσκεπτα όσους μας αγαπούν περισσότερο. 

Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2012

ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ ΚΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ



Να η Αλήθεια μπροστά μου! Γιατί κάνω πως δεν τη βλέπω; Μου γνέφει με τα τρελοκοτσιδάκια της!
-                      -  Κοριτσάκι; Έλα! Έλα να παίξουμε!
Κι εγώ κρύβομαι… Αγκαλιάζω σφιχτά το δέντρο μου και τρέμω από φόβο. Αχ Θεέ μου κάνε να μη μιλάει σε μένα! Κάνε να μη με βλέπει…
-                    -  Έλα! Μη μου κρύβεσαι! Σε βλέπω… μου λέει τραγουδιστά! Ξέρω ποιος είσαι! Σε ξέρω! Είσαι το Θάρρος!
-           -  Εγώ; Εγώ το Θάρρος; Θα με μπερδεύεις με κάποιον άλλο! Δε βλέπεις; Δε βλέπεις που είμαι κορίτσι; Η Δειλία είμαι.. . Αν ήμουν το Θάρρος , θα σου κρυβόμουν; Όχι βέβαια! Θα σε αγκάλιαζα… Θα σε φιλούσα! Όμως δες; Δες; Τα πόδια μου τρέμουν. Φοβάμαι να σε κοιτάξω στα μάτια. Σκύβω υποτακτικά το κεφάλι και θέλω να το βάλω στα πόδια!"
-                         -  Μα γιατί… Γιατί! Τι σου έχω κάνει; Σε πείραξα ποτέ; Σου έκανα κάτι; Γιατί με φοβάσαι;
-                   -  Πάντα σε φοβόμουν. Από μικρό παιδί που η μάνα μου μου έλεγε πως ο πατέρας μου δε με ήθελε. Φοβόμουν να πιστέψω την Αλήθεια. Και μετά; Και μετά το ίδιο… Όταν συνάντησα τον Έρωτα; Εσύ τι έκανες; Μου κρύφτηκες…
Η Αλήθεια έσκυψε ντροπιασμένη το κεφάλι…
-          Δεν ήμουν εγώ…  Σου το ορκίζομαι! Δε θα σου κρυβόμουν ποτέ… Ο αδερφός μου θα ήταν… Ο δίδυμος αδερφός μου… Το Ψέμα… Θα ήταν τη μέρα που μου έκλεψε τα ρούχα … Τη θυμάμαι εκείνη τη μέρα!  Ο κόσμος όλος αναστατώθηκε. Ξεγέλασε την Αγάπη. Της είπε  πως οι άνθρωποι δεν τη θέλουν πια. Πως διάλεξαν τον Έρωτα, αντί γι’ αυτή. Θυμάμαι ακόμη πως πικράθηκε τόσο πολύ, που αποφάσισε να εγκαταλείψει τον κόσμο. Να φύγει στη χώρα της Αυταπάτης. Εκεί κανείς δε θα την έβρισκε. Τότε φαίνεται. Εκείνη τη μέρα θα συνάντησες τον Έρωτα. Χαρούμενος αυτός, έγινε ο καλύτερος φίλος του αδερφού μου. Τώρα τίποτα δε θα τον εμπόδιζε να παίρνει το μυαλό των ανθρώπων. Να τους κάνει δούλους του. Υποτακτικούς του. Τρελούς… Συγνώμη Δειλία μου, μα δεν ήμουν εγώ!
Η Δειλία χαμήλωσε κι άλλο το κεφάλι. Ένιωσε να μεγαλώνει. Να θεριεύει με τα λόγια της Αλήθειας.
-            - Ό, τι και να λες, δε θέλεις το καλό μου. Με πρόδωσες. Και συ, και ο Έρωτας και η Αγάπη. Εσύ άφησες αφύλαχτα τα ρούχα σου. Εξαιτίας σου το Ψέμα μεταμφιεσμένο πλάνεψε τον κόσμο. Ό Έρωτας βρήκε ευκαιρία να παίξει τα παιχνίδια του, να υποτάξει τη Λογική και να πληγώσει τους ανθρώπους, μαζί κι εμένα. Και η Αγάπη, χειρότερη αυτή απ’ όλους. Με την πρώτη δυσκολία μας παράτησε. Μας εγκατέλειψε, γιατί πίστεψε το Ψέμα.
Η Αλήθεια σώπασε. Χάιδεψε τα σγουρά μαλλιά της Δειλίας και την κοίταξε στα μάτια. Την έπιασε από το πηγούνι και την ανάγκασε να την κοιτάξει κι αυτή. Όμορφα μάτια είχε η Αλήθεια. Γαλαζοπράσινα και ταξιδιάρικα.
-         - Με βλέπεις; Με βλέπεις πραγματικά; Μη διστάζεις. Κοίτα με. Γυμνώνομαι μπροστά σου. Μην κατηγορείς άλλους. Επέλεξες να ζεις στο Ψέμα. Εσύ το αγκάλιασες. Εσύ το έγλειψες. Εσύ το ανάθρεψες. Δειλία… Βγάλε πια αυτά τα ρούχα. Σε ασχημαίνουν τόσο… Δες στον καθρέφτη. Τι βλέπεις;
-                    -  Δε θέλω! Δε θα με αναγκάσεις εσύ να κάνω αυτό που χρόνια φοβάμαι!
-                    -  Τι Δειλία; Τι; Τι φοβάσαι;
-                    -  Να σε κοιτάξω. Να σε δεχτώ. Να σ’ αγκαλιάσω…
-                -  Μα αν τα κάνεις όλα αυτά, θα δεις την Αλήθεια. Θα δεις τον εαυτό σου, όπως πραγματικά είναι. Όμορφος! Αγέρωχος! Ελεύθερος! Κοίτα με!  
Η Δειλία άρχισε να κλαίει. Για πρώτη φορά στη ζωή της σήκωσε το κεφάλι ψηλά και με βλέμμα θολό είδε στον καθρέφτη. Κι ενώ έκλαιγε, το είδωλο της γελούσε. Κι ενώ πόναγε, το είδωλο, της έκλεισε το μάτι. Άπλωσε το χέρι της και άγγιξε το κρύο γυαλί. Κι αυτό έσπασε σε χίλια κομμάτια…
    -    Βλέπεις;  της είπε η Αλήθεια. Δεν υπάρχεις πια. Δεν είσαι εσύ η Δειλία που νόμιζες. Κι εσένα σε ξεγέλασε το Ψέμα. Είσαι το Θάρρος. Κανείς δε φταίει για τα παθήματα σου. Μόνο Εσύ! Ψάξε να βρεις τη δύναμη σου και μην αφήσεις ποτέ ξανά κανένα να σε πείσει πως είσαι κάποιος άλλος. Αποδέξου με και όλα θα γίνουν όπως πρέπει! Πήγαινε…
Το Θάρρος ξεμάκρυνε. Έπρεπε να βιαστεί... Έπρεπε να βρει την Αγάπη…
-mips-

Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2012

Αυθάδης διάλογος με τον Gabriel Garcia Marquez


1. «Σε αγαπώ, όχι για αυτό που είσαι… αλλά για αυτό που είμαι εγώ, όταν είμαι κοντά σου».

Σ' αγαπώ σκέτο
2. Δεν αξίζει να κλαις για κανέναν. Όσοι αξίζουν τα δάκρυα σου, δεν θα σε κάνουν ποτέ να κλάψεις.

Αξίζει να κλαις , για να μη χάνεις την ψυχή σου.
3. Επειδή πιστεύεις ότι κάποιος δεν σε αγαπάει όσο εσύ θα ήθελες, δεν σημαίνει ότι δεν σε αγαπά με όλη την καρδιά του.


Όποιος σε αγαπάει, δε σε κάνει να αναρωτιέσαι.

4. Αληθινός φίλος είναι αυτός που σου κρατάει το χέρι… και ταυτόχρονα αγγίζει την καρδιά σου.
Αληθινός φίλος είναι αυτός που σε ξέρει και σε αποδέχεται, επειδή είσαι εσύ.


5. Ο χειρότερος τρόπος ν΄αγαπάς κάποιον, είναι να κάθεσαι δίπλα του, αλλά αυτός να μην είναι πραγματικά εκεί.
Δεν υπάρχει καλύτερος ή χειρότερος τρόπος να χάσεις κάποιον που αγαπάς. Η απώλεια είναι το παν!
6. Μην σταματάς ποτέ να χαμογελάς, ακόμη και αν είσαι δυστυχισμένος… κάποιος ίσως ερωτευθεί το χαμόγελο σου.


Κάνε πάντα ό,τι ακριβώς νιώθεις.


7. Μπορεί απλά να είσαι ένα άτομο σε όλο τον κόσμο… αλλά για κάποιο άτομο μπορεί να είσαι ο κόσμος όλος.
Ο κόσμος σε έχει ανάγκη μόνο όταν προσφέρεις! Πάρτο χαμπάρι...
8. Μην ξοδεύεις τον χρόνο σου για κάποιον, που δεν νοιάζεται να τον ξοδέψει μαζί σου.

Μην ξοδεύεις το χρόνο σου! ΤΕΛΟΣ!
9. Ίσως ο θεός, θέλει να γνωρίσεις πολλούς λάθος ανθρώπους, μέχρι να γνωρίσεις τον σωστό, έτσι όταν συμβεί αυτό θα είσαι πραγματικά ευγνώμων.

Αυτά στους θρησκόληπτους!
10. Μην κλάψεις γιατί ήρθε το τέλος σε μία σχέση… χαμογέλα για όλα αυτά που περάσατε μαζί.

Χαμογελάω για όσα θα έρθουν.
11. Πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που θα σε πληγώνουν, πρέπει να συνεχίζεις να έχεις εμπιστοσύνη… απλά να είσαι πιο προσεκτικός.


Σε πληγώνουν μόνο αυτοί που ΕΣΥ τους το επιτρέπεις.

12. Γίνε καλύτερος άνθρωπος μέρα με την μέρα… όταν γνωρίσεις αυτόν που ψάχνεις, θα είσαι σίγουρος ότι θα σε αγαπήσει για αυτό που είσαι.
Ο λόγος της Ύπαρξης σου είναι να γίνεσαι καλύτερος κάθε μέρα. 
13. Μην ανυπομονείς, τα καλύτερα έρχονται όταν δεν τα περιμένεις…

Ανυπομονώ = Βάζω στόχους. Θα ανυπομονώ!
-mips-

Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2012

Αποφθέγματα του Οδυσσέα Ελύτη



• Τα τρία Τ της επιτυχίας: Ταλέντο, Τόλμη, Τύχη.


• Το άπειρο υπάρχει για μας όπως η γλώσσα για τον κωφάλαλο.


• Όταν ακούς «τάξη», ανθρωπινό κρέας μυρίζει


• Από τον Θεό τραβιέται ο άνθρωπος όπως ο καρχαρίας από το αίμα.


• Την αλήθεια την «φτιάχνει» κανείς ακριβώς όπως φτιάχνει και το ψέμα


• Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις.


• Κάνε άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά


• Πιάσε το ΠΡΕΠΕΙ από το ιώτα και γδάρε το ίσαμε το πι.


• Αρκετά λατρέψαμε τον κίνδυνο κι είναι καιρός να μας το ανταποδώσει.


• Όταν η συμφορά συμφέρει, λογάριαζέ την για πόρνη.


• Η λύπη ομορφαίνει επειδή της μοιάζουμε.


• Χαράξου κάπου με οποιονδήποτε τρόπο και μετά πάλι σβήσου με γενναιοδωρία…


• Μια νομοθεσία εντελώς άχρηστη για τις Εξουσίες θα ‘τανε αληθινή σωτηρία


• Και η Ποίηση πάντοτε είναι μία όπως ένας είναι ο ουρανός. Το ζήτημα είναι από πού βλέπει κανείς τον ουρανό.
Εγώ τον έχω δει από καταμεσίς της θάλασσας.


• Φτασμένες οι προλήψεις σε μια καθαρότητα μαθηματική, μας οδηγούν στη βαθύτερη γνώση του κόσμου.


• Για να πατάς στέρεα στη γη, πρέπει το ένα πόδι σου να είναι έξω από τη γη.


• Βαρύς ο κόσμος να τον ζήσεις,
όμως για λίγη περηφάνια το άξιζε.


• Δυστυχώς και η Γη με δικά μας έξοδα γυρίζει


• Αλλά με τις ξόβεργες μπορεί να πιάνεις πουλιά, δεν πιάνεις ποτέ το κελαηδητό τους. Χρειάζεται η άλλη βέργα, της μαγείας, και ποιος μπορεί να την κατασκευάσει αν δεν του ’χει από μιας αρχής δοθεί;


• Η αλήθεια βγαίνει χυτή σαν το νιόκοπο άγαλμα, μόνον μέσ’ από τα καθάρια νερά της μοναξιάς· κι η μοναξιά της πένας είναι από τις πιο μεγάλες.


• Το «κενό» υπάρχει όσο δεν πέφτεις μέσα του.


• Ο Νόμος που είμαι δεν θα με υποτάξει


• Την μαγεία δεν την πιάνεις με την ερμηνεία της μαγείας, πόσο μάλλον με την περιγραφή της ερμηνείας της μαγείας. Ή κελαηδάς ή σωπαίνεις. Δε λες: αυτό που κάνω είναι κελαηδητό!


• Είναι διγαμία ν’ αγαπάς και να ονειρεύεσαι.


• Ένας «Αναχωρητής» για τους μισούς είναι, αναγκαστικά, για τους άλλους μισούς, ένας «Ερχόμενος».


• Ο τρομοκράτης είναι ο άξεστος των θαυμάτων


• Ψαρεύοντας έρχεται η θάλασσα.


• Θεέ μου τι μπλε ξοδεύεις για να μη σε βλέπουμε!


• Άχνα βασιλικού πάνω απ’ το σγουρό εφηβαίο.


• Χίλιοι δυο παραφυλάνε σε κοιτάν και δεν μιλάνε.
Είσαι σήμερα μονάρχης κι ώσαμ’ αύριο δεν υπάρχεις.


• Ένα σώμα γυμνό είναι η μοναδική προέκταση της νοητής γραμμής που μας ενώνει με το μυστήριο


• Έχω κάτι να πω διάφανο και ακατάληπτο
Σαν κελαηδητό σε ώρα πολέμου


• Το ελάχιστο θέλησα και με τιμώρησαν με το πολύ.


• Ο Αύγουστος ελούζονταν μες στην αστροφεγγιά. Κι από τα γένια του έσταζαν άστρα και γιασεμιά.


• Ό,τι αγαπώ γεννιέται αδιάκοπα
Ό,τι αγαπώ βρίσκεται στην αρχή του πάντα.


• Πιάσε την αστραπή στο δρόμο σου, άνθρωπε· δώσε της διάρκεια· μπορείς!


• Έχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη - 
Μα πού γύριζες


• Πριν απ’ τα μάτια μου ήσουν φως.
Πριν απ’ τον Έρωτα έρωτας
Κι όταν σε πήρε το φιλί,
Γυναίκα


• Τη γλώσσα μου έδωσαν Ελληνική.
Το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου.

(από το "Άξιον Εστί")


• Έχοντας ερωτευτεί και κατοικήσει αιώνες μες στη θάλασσα έμαθα γραφή και ανάγνωση.


• Όπως σε ξέρει το φιλί κανένας δε σε ξέρει.


• Όπου και να θολώνει ο νους σας
μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό
και μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη.


• Ω σώμα του καλοκαιριού γυμνό καμένο
Φαγωμένο από το λάδι και το αλάτι
Σώμα του βράχου και ρίγος της καρδιάς


• Νυν η ταπείνωση των Θεών 
Νυν η σποδός του Ανθρώπου 
Νυν Νυν το μηδέν
και Αιέν ο κόσμος ο μικρός, ο Μέγας!

(Οι τελευταίοι στίχοι του «Άξιον εστί»)


• Μακριά, μέσα στ’ απώτατα βάθη του Αμνού, ο πόλεμος συνεχίζεται


• Κείνο που σου προσάπτουνε τα χελιδόνια είναι η άνοιξη που δεν έφερες


• Όλα τα κυπαρίσσια δείχνουνε μεσάνυχτα.
Όλα τα δάχτυλα
Σιωπή.


• Κατακλυσμούς ποτέ δε λογαριάσαμε
μπήκαμε μες στα όλα και περάσαμε
Κι έχουμε στο κατάρτι μας βιγλάτορα
παντοτινό τον Ήλιο τον Ηλιάτορα!


• Πρόσεχε να προφέρεις καθαρά τη λέξη θάλασσα 
έτσι που να γυαλίσουν μέσα της όλα τα δελφίνια 
Κι η ερημιά πολλή που να χωρά ο θεός