: Απεικάσματα σκέψης: Απ’ το κομματιασμένο «Εγώ» στην ψυχοπαθολογία της καθημερινότητας
Yπάρχει μια πικρή αλήθεια στη ζωή, που ανακάλυψα ταξιδεύοντας ανατολικά και δυτικά.

Οι μόνοι που πραγματικά πληγώνουμε είναι αυτοί που αγαπάμε περισσότερο. Κολακεύουμε όσους γνωρίζουμε ελάχιστα. Ευχαριστούμε τον περαστικό επισκέπτη. Ενώ χτυπάμε απερίσκεπτα όσους μας αγαπούν περισσότερο. 

Παρασκευή 15 Απριλίου 2011

Απ’ το κομματιασμένο «Εγώ» στην ψυχοπαθολογία της καθημερινότητας



Στα πρώτα παιδικά 
μας χρόνια ο 
ψυχικός οργανισμός 
δομείται με βάση 
τις εξωτερικές 
εικόνες των 
αγαπημένων και 
αναγκαίων για 
την επιβίωση μας 

προσώπων 
(γονείς – κηδεμόνες), 
τα οποία εσωτερικεύουμε, δηλαδή υιοθετούμε τα χαρακτηριστικά, 
τις στάσεις και τις συμπεριφορές αυτών των προσώπων, 
ταυτιζόμενοι μαζί τους.Στηριζόμενος λοιπόν σ’ αυτήν την 
διαδιακασία εσωτερίκευσης ο αναπτυσσόμενος ψυχικός οργανισμός 
χτίζει αυτό που συνηθίζουμε να ονομάζουμε «προσωπικότητα», 
ή αλλιώς «Εγώ». Μ’ αυτή την «Εγωϊκή» δομή συνήθως τείνουμε 
να ταυτιζόμαστε για τα υπόλοιπα χρόνια της «ενήλικής» 
μας ζωής. Αυτό το προσωπικό μας «Εγώ», διαμορφώθηκε 
στη βάση συγκεκριμένων προσώπων (μαμά, μπαμπάς, 
γιαγιά, παππούς, κ.λ.π.), τα οποία, με τη σειρά 
τους, «κουβαλάνε»  εύθραυστα, τεμαχισμένα, τραυματισμένα,  
ασθενή, κι ανολοκλήρωτα «Εγώ», κληρονομιά κι αυτά από 
σημαντικά πρόσωπα προηγούμενων γενεών, κ.ο.κ.
Έτσι, κι εμείς, απόγονοι των παραπάνω «τεμαχισμένων» 
ανθρώπων, συνήθως βιώνουμε την «προσωπικότητά» μας 
μέσα από τον προβληματικό τρόπο που σχετιζόμαστε με τους άλλους, 
μέσα από τις ασυνεπείς εκφράσεις του συναισθήματος  
της συμπεριφοράς μας. Βιώνουμε δηλαδή το «Εγώ» μας 
ως μια αλλοπρόσαλλη και ασταθή οντότητα που μοιάζει να είναι 
ατελής, τραυματισμένη, και διασπασμένη σε κομμάτια.
Επίσης, εξαιτίας της ταύτισής μας με αυτήν την ελλειμματική 
κι ανολοκλήρωτη ψυχική δομή (το «Εγώ») πολύ συχνά βιώνουμε 
συναισθήματα κενού, ματαίωσης, απουσίας νοήματος, 
έντονο ψυχικό πόνο, κουραστικά εσωτερικά διλήμματα, 
κι αναποφασιστικότητα. Η βαθιά αίσθηση της ψυχικής μας 
ανεπάρκειας μας οδηγεί σε συναισθηματική ευαλωτότητα, κρίσεις ενοχής, 
οργής, κι επιθετικότητας, που, κατά περίπτωση, στρέφεται εναντίον 
των ατόμων με τα οποία σχετιζόμαστε, ή εναντίον αυτού 
που συνηθίζουμε να τον/ την αποκαλούμε «εαυτό» μας.   
Dr. Γρηγόρης Βασιλειάδης (M.Sc.Ph.D Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπευτής)
Πηγή:http://prolipsi-enhmerosi.blogspot.com

2 σχόλια:

Makis Del είπε...

kalispera glykia mou..tu uperoxo keimeno kai ti eksairetiko blog...leptomeries...polu prosegmeno....mpravo..katatheteis psuxi...tha se parakolouthw...

Ioanna Samara είπε...

Ευχαριστώ τόσο πολύ Μάκη για τα καλά σου λόγια!Πράγματι είναι πολύ ενθαρρυντικά! :):):)