Το αβέβαιο-βέβαιο μέλλον

Οι εντολές του Τζέφρυ / Οι εντολές ΜΑΣ δια στόματος Σκοπελίτη

     Εύχομαι, κάποια στιγμή η ανθρωπότητα να χαράξει τον δρόμο της ουσιαστικής ελπίδας και έναν κόσμο ειρηνικό και παθιασμένο για πολιτισμό και ηθική.

     Ελπίδα και πολιτισμό με αρχή τον άνθρωπο, δίχως όρους και κούφιες έννοιες.

     Να χαραχτεί ο δρόμος που θα τον διαβαίνει ο καθείς.

     Να γινόταν να σταματούσε η ανθρωπότητα, έτσι στα ξαφνικά, να τρέχει για την κατάκτηση του μέλλοντος, καθώς όσο τρέχει να κατακτήσει το μέλλον, στην πραγματικότητα το μακραίνει.

     Η τρεχάλα όλων μας το απομακρύνει και στο τέλος το χάνουμε από τα μάτια μας και τότε ανακαλύπτουμε πως βιώσαμε ένα κενό, πως βιώσαμε έναν παρόντα χρόνο απόγυμνο από παρελθόν.

     Ας αφουγκραστούμε τι ψιθυρίζει από μόνο του το παρελθόν.

     Ας σταματήσουμε να τρέχουμε πίσω από τις σκιές του μέλλοντος και ας το ακούσουμε, με όσες ψυχικές δυνάμεις μάς απέμειναν, καθώς ποιος μπορεί να μας πει για ποιο μέλλον τρέχουμε, ποιο μέλλον αναζητούμε.

     Ας μπορούσαμε να κάναμε το αντίστροφο άλμα και να βρισκόμασταν μπροστά στις ανοιχτές πύλες του παρελθόντος και όχι πίσω από την ογκώδη και σκοτεινή ράχη του μέλλοντος.

     Ποια κατάκτηση και ποιο κατακτημένο;

     Μας χρειάζεται μια δεύτερη Αναγέννηση, άλλης μορφής Αναγέννηση ­ όπου η επιστήμη και η τεχνολογία θα νοιάζονταν για την ουσία του ανθρώπου και το οργανωμένο κράτος να ήλεγχε την άναρχη οικονομία, όχι με νόμους, αλλά εν ονόματι του ήθους και του στοχασμού, πέρα από ιδεολογίες και πολιτικές και σκοπιμότητες κομμάτων.

     Κοιτώ τη ράχη μου να ξεμακραίνει μέσα στον ορίζοντα του πανικόβλητου, νευρωτικού ανθρώπου.

     Πλησιάζω τη ράχη μου και λέω στον εαυτό μου να σταματήσει να τρέχει, καθώς το νόημα βρίσκεται στις αξίες εκείνων που, σε κάποια στιγμή στη ζωής τους, σταμάτησαν και ταίριαξαν, όσο μπορούσαν, τις αξίες του παρελθόντος με την εντιμότητα και την ταπεινότητα της καρδιάς τους.

     ΥΓ.: Τελικά, θα φτιάχνουμε παρτέρια και θα φυτεύουμε δενδρύλλια και παράλληλα θα καίμε απαλλοτριώνοντας τα δάση.

Θα επεκταθεί η πόλη και θα στρωθεί με τσιμέντο και κλιματιστικά το αττικό τοπίο, το οξυγόνο δεν να φτάνει στα πνευμόνια μας.

     Κλέβουν τους μοναδικούς μας κήπους, τα δάση, τις πηγές μας, τα ρέματα.

     Οι ρημαγμένοι όλα τα ρημάζουν.

     Όσοι σέβονται το παρελθόν και δεν είναι οι αμνοί, που έχουν καρδιά ακόμα, αυτοί πρώτα θα πάνε του χαμού, καθώς, ως φαίνεται, δεν έχουν τη δύναμη να αντιμετωπίσουν την αμετροέπεια, την ύβρι και την παγερή αδιαφορία πολιτικών και εγκληματιών κατοίκων.

Σ. Β. ΣΚΟΠΕΛΙΤΗΣ