Δώ’ μου τα χέρια σου να με αλαφιάσουν

Rodin’s Hands

ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΣΑΣ

.

Δώ’ μου τα χέρια σου να με αλαφιάσουν,

χέρια που ανέκαθεν αναπολώ

νά ’ρθουνε τη μοναξιά μου να σπάσουν,

δώσ’ τα μου νά ιδω έτσι κι εγώ καλό.

Άμα τα πιάνω στη φτενή μου αρπάγη

–δάχτυλα, σκιάξιμο, σάστισμα, φούρια–…

άμα τα πιάνω, όπως λυώνουν οι πάγοι

και το νερό βρίσκει κοίτη καινούργια,

νιώθεις τα ρεύματα που με διαρρέουν,

με κατακλύζουν και με καταχτούν,

που διατρυπούν τα πρανή των ορέων

και τί προδίδουν όσοι έτσι αταχτούν;…

Τί μαρτυράει εδώ η μύχια γλώσσα;

–ρήματα αλάλητα, αγριμιών ορμές,–

βουβά κι ανίδωτα και μύρια όσα

είδωλα μέσα σε μαύρο καθρέφτη… Μες

στην ανεκλάλητη πια ανατριχίλα

τί λεν τα δάχτυλα που έξαφνα πιάνουν

σφιχτά τη λεία τους; Τί λένε; Μίλα!

Σε μια στιγμή-αστραπή το αχανές χάνουν!…

Δώ’ μου τα χέρια σου, της καρδιάς μου εκμαγεία·

σιγάει ο κόσμος –σαν δεν είναι μόνα,

τα χέρια σου– να νιώσει τη μαγεία

του νυσταγμού η ψυχή μου εις τον αιώνα.

Louis Aragon