Οι Αόρατες Πόλεις

του Ίταλο Καλβίνο 

Διάβασα πρόσφατα αυτό το μικρό ,σε αριθμό σελίδων , βιβλίο , και βρήκα μέσα του πόλεις πανέμορφες... Θα θελα να μοιραστώ μαζί σας κάποια αποσπάσματά του.. 

…εγώ μιλάω και μιλάω..όμως ακροατής συγκρατεί μόνο τις λέξεις που περιμένει… 
Αυτό που κυβερνάει την αφήγηση δεν είναι η φωνή : είναι το αυτί

…αναρωτιέσαι μήπως το πραγματικό πάθος της πόλης Λεονίας δεν είναι στ’ αλήθεια, όπως λένε, η απόλαυση των καινούριων και διαφορετικών πραγμάτων ,αλλά η χαρά του να αποβάλλει! 
Να βγάζει από πάνω της, να καθαρίζει από την καθημερινή ρύπανση...

…η κόλαση των ζωντανών δεν είναι κάτι που ΘΑ υπάρξει. 

ΑΝ υπάρχει.. είναι αυτή που βρίσκεται ήδη εδώ , 
η κόλαση που κατοικούμε κάθε μέρα , που φτιάχνουμε με το να ζούμε μαζί. Δύο τρόποι υπάρχουν για  να γλιτώσεις από το μαρτύριό της. 
Ο πρώτος είναι εύκολος σε πολλούς : δέξου την κόλαση και γίνει μέρος της έτσι που να μην την βλέπεις πια. Ο δεύτερος  είναι επικίνδυνος και απαιτεί συνεχή επαγρύπνηση και γνώση : ψάξε και μάθε ποιος και τι ,στη μέση της κόλασης, δεν είναι κόλαση ,κι αυτά κάνε να διαρκέσουν ,δωσ’ τους  χώρο’’

Κάθε πόλη που περιγράφεται είναι στην ουσία η ίδια πόλη κάτω από ένα άλλο πρίσμα. Είναι η χαρά μας ή η λύπη μας όπως την βλέπουμε στο χώρο, τα συναισθήματά μας που γιγαντώνονται καταλαμβάνοντας τις τρεις διαστάσεις. Η διάθεση μας αλλάζει τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα. Κι έτσι, τις ίδιες παραστάσεις μπορεί να τις βλέπουμε με άλλο τρόπο ή ακόμα να ανακαλύπτουμε νέες που ποτέ ως τώρα δεν είχαμε δει. Ο κόσμος μας δεν είναι ποτέ βαρετός... 

…Aλλά και το πιο απροσδόκητο όνειρο είναι ένας οιωνός που κρύβει έναν πόθο ή το αντίθετό του ..ένα φόβο. Οι πόλεις , όπως και τα όνειρα ,είναι καμωμένες από πόθους και φόβους ,ακόμα κι αν το νήμα της συνδιαλλαγής τους είναι μυστικό ,οι κανόνες τους παράλογοι ,οι προοπτικές τους απατηλές, το κάθε τι σ’ αυτές , κρύβει κάτι άλλο….’ 

‘Eγώ δεν έχω επιθυμίες ούτε φόβους ΄   δήλωσε ο Χαν ‘και τα όνειρα μου είναι φτιαγμένα ή με το μυαλό ή την τύχη!’ 

‘Oι πόλεις επίσης πιστεύουν πως είναι έργο του μυαλού ή της τύχης ,αλλά ούτε το ένα , ούτε το άλλο φτάνουν για να κρατήσουν όρθια την τύχη τους. Αυτό που χαίρεσαι  σε μια πόλη , δεν είναι τα εφτά ή εβδομήντα εφτά θαύματά της , αλλά η απάντηση που δίνει σε ένα σου ερώτημα..’ 

Εκείνη είναι αόρατη ή εγώ στραβώθηκα..; 

αν και κάτι βράδια ξαναβρίσκω το φως μου... 
όπως και σε κάθε ευκαιρία που αδειάζει από ιχ 

θέλει αγάπη για να δεις αυτό που βρίσκεται πίσω απ’το προσωρινά άσχημο. 
κι αν το άγνωστο δεν είναι οφθαλμοφανές, 
θέλει προσπάθεια πρώτα να το γνωρίσεις..

…δεν έχει νόημα να χωρίζεις τις πόλεις σε ευτυχισμένες και δυστυχισμένες …  αλλά μάλλον σε δύο άλλες κατηγορίες : αυτές που συνεχίζουν μέσα από χρόνια να δίνουν τη μορφή τους στις επιθυμίες , κι εκείνες που οι επιθυμίες , ή καταφέρνουν να σβήσουν την πόλη , ή σβήνουν απ’ αυτήν…

Ειρήνη είναι το όνομα μιας πόλης ιδωμένης από μακριά ,που όταν την πλησιάζεις αλλάζει. 
…άλλη είναι η πόλη όπου φτάνεις την πρώτη φορά , άλλη εκείνη που αφήνεις για να μην ξαναγυρίσεις . Μπορεί  για την Ειρήνη να έχω ήδη  μιλήσει με άλλα ονόματα… 
Μπορεί να μην έχω μιλήσει παρά μόνο για την Ειρήνη..