: Απεικάσματα σκέψης: Για ποια πατρίδα;
Yπάρχει μια πικρή αλήθεια στη ζωή, που ανακάλυψα ταξιδεύοντας ανατολικά και δυτικά.

Οι μόνοι που πραγματικά πληγώνουμε είναι αυτοί που αγαπάμε περισσότερο. Κολακεύουμε όσους γνωρίζουμε ελάχιστα. Ευχαριστούμε τον περαστικό επισκέπτη. Ενώ χτυπάμε απερίσκεπτα όσους μας αγαπούν περισσότερο. 

Τρίτη 22 Μαρτίου 2011

Για ποια πατρίδα;


Διαβάστε την αποκλειστική συνέντευξη της κοπέλας του αστυνομικού που σκοτώθηκε ακαριαία στο Ρέντη


Διαβαστε την αποκλειστικη συνεντευξη της κοπελας του αστυνομικου που σκοτωθηκε ακαριαια στο Ρεντη
Είκοσι μέρες μετά, η Έλλη Τ. σπάει την σιωπή της...


"Ο Γιάννης δεν ήταν "μπάτσος" αλλά αστυνομικός!"

Ήταν Τρίτη 1η Μαρτίου, όταν η είδηση του φονικού στο Ρέντη έρχεται στο φως της δημοσιότητας και συγκλονίζει το πανελλήνιο.

Βρισκόμουν στο Ρέντη εκείνο το απόγευμα μέχρι αργά το βράδυ. Έβλεπα ένα ελικόπτερο για ώρες να πετάει χαμηλά πάνω από την περιοχή. Αρχικά δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία αλλά καθώς οι ώρες περνούσαν, κατάλαβα πως κάτι σοβαρό συμβαίνει. Τελικώς ενημερώνομαι από το e-magazino.gr

Την επόμενη μέρα, Τετάρτη, ακολουθώ το πρόγραμμα μου, χωρίς να ξέρω και να περιμένω ότι ένα από τα άτομα που θα συναντήσω κατά την διάρκεια της ημέρας, θα ήταν η Έλλη Τ. και αυτή η ιστορία θα πάψει να είναι μια "είδηση" για μένα.

Είναι διαφορετικό να ακούει κάνεις την "είδηση" από την συχνότητα του ραδιοφώνου ή να την παρακολουθεί από τους δέκτες μιας οθόνης και αλλιώς να την συναντά. Να στέκεται δίπλα της.

Μπήκα σε μια αίθουσα με περίπου είκοσι ανθρώπους, ανάμεσα τους είδα μια κοπέλα φορεμένη στα μαύρα, σιωπηλή, βυθισμένη στις σκέψεις της. Την άκουσα να ξεσπάει σε λυγμούς λίγο αργότερα και στην συνέχεια να αποχωρεί σχεδόν τρέχοντας, χωρίς να ξέρω τι της συμβαίνει.
Mου είπαν ότι ήταν η κοπέλα του ενός αστυνομικού που σκοτώθηκε στο Ρέντη.

Η Έλλη Τ. είχε σχέση με τον Γιάννη Ευαγγελινέλη, τον αστυνομικό που έπεσε ακριαία από τα πυρά των αδίστακτων κακοποιών.

Λίγες μέρες μπροστά, την συναντώ ξανά στο ίδιο σημείο. Ήμασταν πάλι σε μια αίθουσα. H προσοχή μου, χωρίς να το επιδιώξω, επικεντρώθηκε ξανά εκεί. Στην κοπέλα με τα μαύρα, την λιγομίλητη, την θλιμμένη.

Δίπλα της, πάνω σε ένα γραφείο, υπήρχε μια εφημερίδα την οποία αφού κράτησε για αρκετά δευτερόλεπτα δείχνοντας σκεπτική, άνοιξε κι άρχιζε να την διαβάζει. Υποψιάστηκα ποιο ακριβώς θέμα διάβαζε. Και επιβεβαιώθηκα όταν την είδα να ψιθυρίζει κάτι στην φίλη της. Η φίλη της, άρπαξε αμέσως την εφημερίδα από τα χέρια της Έλλης και την πέταξε, λεγοντάς της με έντονο ύφος:
"Μπορείς να μην διαβάζεις την κάθε βλακεία που γράφουν;"

Η αντίστροφη μέτρηση είχε αρχίσει... Σκέφτηκα: Αυτή η κοπέλα πρέπει να μιλήσει. Δεν έχει σημασία πότε και σε ποιον. Απλά "πρέπει".
Ενστικτωδώς αποφάσισα να "παρακάμψω" τους όποιους ενδοιασμούς και να της ζητήσω ακριβώς αυτό την επόμενη μέρα. Να μιλήσει.
Η προσέγγιση ήταν ειλικρινής, ξεκάθαρη αλλά και ελαφρώς διστακτική ταυτόχρονα, μιας και με την Έλλη Τ. είχαμε συναντηθεί μόνο δυο φορές. Δεν με ήξερε. Δεν την ήξερα.

Της εξήγησα πως το μόνο που θέλω, είναι μια κουβέντα ανθρώπινη, ένα μήνυμα.
Η απάντηση ήταν αρνητική και αμείλικτη.
Της είχα πει ότι δεν θα την πιέσω, οπότε το σεβάστηκα και φυσικά δεν την ξαναενόχλησα.

Έλαβα ένα μήνυμα πέντε μέρες μετά. Η Έλλη δέχτηκε με έναν και μόνο όρο: Να κάνουμε την συζήτηση στο χώρο που γνωριστήκαμε. Σε μια αίθουσα.
Ήταν ένα απρόσμενο μήνυμα. Ένα μήνυμα που αντιμετώπισα με χαρά.

Μια ευκαιρία για να ακουστούν αλήθειες από τις οποίες πρέπει να διδαχτούμε. Ίσως ένα ερέθισμα για να επαναπροσδιορίσουμε τι τελικά είναι σημαντικό και τι υπερεκτιμημένο στη καθημερινοτητά μας. Μια αφύπνιση για όλα αυτά και όλους αυτούς, που θεωρούμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας ως κάτι δεδομένο ώσπου να έρθει μια στιγμή και να τα ανατρέψει όλα...
Θα ήθελα να ευχαριστήσω ξανά την Έλλη Τ. για την εμπιστοσύνη που μου έδειξε και για την εξομολόγηση της.

ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.


ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: 

Γεια σου Έλλη.Καλησπέρα

Ξεκινώντας λοιπόν την συζήτηση, θα ήθελα αρχικά να μου πεις πότε και πως γνωριστήκατε με τον Γιάννη.Με τον Γιάννη γνωριστήκαμε τον Μάιο μέσω ενός κοινού φίλου, ο οποίος τυγχάνει να ήταν και συναδέλφος του. Είχαμε περάσει πολλές ώρες την πρώτη φορά που συναντηθήκαμε.
Ήταν μια πολύ ωραία ανοιξιάτικη ημέρα, παρόμοια με την σημερινή, παρ'ότι είναι Μάρτιος. Για αυτό ακριβώς τον λόγο, νιώθω σαν να με ενοχλεί αυτός ο καιρός, δε ξέρω, αισθάνομαι πολύ περίεργα, καθώς και με αυτό που κάνω αυτή την στιγμή!

Πότε ξεκινήσατε να βγαίνετε;Ξεκινήσαμε να βγαίνουμε το καλοκαίρι, τον Ιούνιο. Καλοκαιρινές και όμορφες μέρες.
Εκείνο  το διάστημα εργαζόμουν σε ραδιοφωνικό σταθμό. Ερχόταν στην εκπομπή, κάναμε και κάποια live μαζί τα σαββατοκύριακα. Ερχόταν για να μου κρατήσει συντροφιά.
Περάσαμε ένα καλοκαίρι μαζί, κάνοντας μπάνια, βγαίνοντας με φίλους και διασκεδάζοντας.

Ήταν αυτό που λέμε κεραυνοβόλος έρωτας;Όχι. Ο έρωτας ήρθε με τον καιρό. Όμορφα και φυσικά.

Ήταν κάποιο συγκεκριμένο σημείο της προσωπικοτητάς του το οποίο σε έκανε να τον ερωτευτείς;
Ο Γιάννης πάντα χαμογελούσε. Ένα πραγμά που δεν θα μπορέσω να ξεχάσω ποτέ, είναι το χαμογελό του. Είναι χαραγμένο στο μυαλό και την καρδιά μου. Και όχι μόνο σε μένα, αλλά είμαι σίγουρη και σε όσους τον γνώρισαν καλά. Είναι αυτό, που θα αποτελεί κοινή ανάμνηση για όλους όσους τον γνώρισαν και τον αγάπησαν.

Περιέγραψε μου τι άτομο ήταν.Ένας χαρούμενος άνθρωπος. Δίχως ίχνος εγωισμού. Ένα άτομο που νοιαζόταν περισσότερο για τους γύρω του πάρα για τον ίδιο του τον εαυτό. Ήταν ένας άνθρωπος που σχεδόν δεν θύμωνε ποτέ. Αλλά ακόμη και αν θύμωνε, υπήρχε λόγος και ποτέ δεν το κρατούσε μέσα του. Ό,τι αισθανόταν, το εξωτερίκευε. Θα το έλεγε επι τόπου, θα ήθελε να το λύσει εκείνη την στιγμή και όχι να το αναβάλλει.

Τον ελεύθερο σας χρόνο, πως σας άρεσε να τον αξιοποιείτε;Απλά, ουσιαστικά. Με βόλτες και με καλούς φίλους.

Αλλάζοντας κεφάλαιο, θα σε πάω πίσω δυστυχώς σε εκείνη την  μέρα. Ήταν 1η Μαρτίου. Μιλώντας πιο προσωπικά, μου είχες εκμηστηρευτεί, ότι όταν ξύπνησες, ένω όλα έμοιαζαν φυσιολογικά, κάτι μέσα σου σε βασάνιζε. Θες να το μοιραστείς;Θυμάμαι ότι ξύπνησα με ένα βάρος, σαν κάτι να μην πάει καλά, ενώ φαινομενικά, έμοιαζε με μια απλή καθημερινή μέρα. Το ένιωθα έντονα. Ύπηρχαν στιγμές που ανατρίχιαζα ολόκληρη, χωρίς να ξέρω τι μου συμβαίνει.

Είχατε μιλήσει υποθέτω εκείνη την ημέρα;Φυσικά. Ήταν και καινούργιος μήνας. Ξέρεις, τα κλασσικά πρωινά μήνυματα στο κινητό με ευχές: "Καλό μήνα!" κτλ.
Είχε υπηρεσία στη μια το μεσημέρι με εφτά  το απόγευμα. Και η ειρωνεία είναι ότι το συμβάν έγινε στις εφτά παρά είκοσι. Είκοσι λεπτά πριν σχολάσει δηλαδή...

Ο Γιάννης μήπως σου είχε εξομολογηθεί ότι νιώθει κάτι παράξενο;Όχι.

Γίνεται το τραγικό γεγονός. Εσύ το έμαθες κατευθείαν;Όχι.
Κάθε φορά που τελείωνε την βάρδια του, πάντα με ενήμερωνε. Έστελνε ένα μήνυμα π.χ. : "Σχόλασα παώ στο σπίτι" ή "Σχόλασα, πάω για καφέ" κτλ.
Είχε φτάσει όχτω και μισή το βράδυ, την ώρα που σχόλασα εγώ και...τίποτα! Τίποτα.
Περίμενα το "καθιερωμένο" μήνυμα αλλά δεν έφτασε ποτέ...
Επιστρέφω σπίτι ανήσυχη και καθώς ανοίγω την τηλεόραση, βλέπω το έκτακτο δελτίο.
Ακούω ότι δολοφόνησαν δυο αστυνομικούς στο Ρέντη. Δεν είχαν ανακοινώσει τα ονόματα.
Το μυαλό μου πήγε στιγμιαία στον Γιάννη, αλλά ήταν αδύνατον να το δεχτώ. Πρόσπαθησα να ηρεμήσω και να μην σκέφτομαι αρνητικά. Παρ'όλα αυτά ένιωσα θλίψη ακούγοντας την είδηση, έστω και αν νόμιζα ότι δεν πρόκειται για τον δικό μου άνθρωπο.

Ποιος και πότε σε ενημέρωσε;Προσπαθούσαν ανεπιτυχώς να επικοινωνήσουν μαζί μου κάποιοι φίλοι του. Αλλά τελικά ενημερώθηκα από τον κοινό μας φίλο, από εκείνον που μας γνώρισε.
Όλο το βράδυ της Τρίτης δεν μπόρεσα να κοιμηθώ ούτε δευτερόλεπτο. Προσπαθούσα να επικοινωνήσω με τον Γιάννη. Περίμενα να με πάρει τηλέφωνο, κάτι! Αλλά μάταια...
Ξημερώματα πλέον Τετάρτης, χτύπησε το κινητό μου. Το σήκωσα και ακούω να μου λέει ο φίλος μας: "Ελλη πρόσπαθησε να μείνεις ψύχραιμη. Ο Γιάννης "έφυγε"... !"

Όταν άκουσες αυτά τα λόγια, ποιες ήταν η πρώτη σου σκέψεις;Οι πρώτες σκέψεις...
Βρισκόμουν σε άρνηση. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Ήταν κάτι πέρα από τις δυνάμεις μου. Ένα συναισθηματικό "μούδιασμα".
Πως να συνειδητοποιήσω ότι το έκτακτο δελτίο που είχα παρακολουθήσει μερικές ώρες πριν, ήταν για τον Γιάννη και τον συνάδελφο του; Ότι τους σκότωσαν! Τους δολοφόνησαν!

Ποια ήταν τα πρώτα άτομα που επικοινώνησες αμέσως μετά;Με φίλους. Όλοι βρισκόμασταν σε τραγική κατάσταση.

Πήγες στο νοσοκομείο;Όχι! Δεν μπορούσα να υπομείνω αυτή την διαδικασία. Δεν ήθελα!
Ήθελα ως τελευταία εικόνα να κρατήσω το ζεστό του χαμόγελο και όχι το άψυχο σώμα του στο κρεβάτι του νοσοκομείου.
Να πάω να δω τον Γιάννη νεκρό; Όχι... Σε καμία περίπτωση όχι...

Με την οικογενεία του συναντήθηκες εκείνη την ημέρα;Ναι, με μια από τις δυο αδερφές του πιο συγκεκριμένα. Τετάρτη βράδυ.

Μιλήσατε;Το μόνο που είμαστε σε θέση να κάνουμε ήταν να αγκαλιαστούμε, χωρίς λόγια.

Είχες καλή σχέση με την οικογένεια του Γιάννη;Τις πρώτες μέρες μετά τον χαμό του, κοιμόμουν στο πατρικό του. Αυτό αρκεί για απάντηση.

Όταν συνάντησες και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας, σε τι κατάσταση βρίσκονταν; Είχαν συνειδητοποιήσει αυτό που συνέβη;Απόλυτα.
Σε τι κατάσταση ήταν...
Σε τι κατάσταση θα μπορούσαν να ήταν αυτοί οι άνθρωποι, που ο γιος και ο αδερφός τους, έφυγε με αυτό τον τρόπο;

Με την οικογένεια του είχε καλή σχέση;Υπέροχες. Εϊναι μια πολύ δεμένη οικογένεια.

Τα ΜΜΕ φαντάζομαι είχαν ριχτεί σε ανελέητο κυνηγητό, σωστά;Όχι "είχαν"! Εξακολουθούν μέχρι και τώρα.
Δεν έχουν σεβαστεί απολύτως τίποτα και κανέναν. Και αυτό είναι το λιγότερο απαράδεκτο.
Και εμείς είμαστε δημοσιογράφοι, ξέρουμε πως λειτουργεί το επάγγελμα εκ των έσω, έστω και με μικρότερη πείρα, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα εκμεταλλευόμασταν, τουλάχιστον μιλώντας για τον εαυτό μου, τον ανθρώπινο πόνο. Δεν είναι "προιόν" προς πώληση, ούτε ποσοστιαία μονάδα για τα μηχανάκια της AGB.

Πιστεύεις δηλαδή ότι όλο αυτό το κυνηγητό, είχε ως στόχο τις εντυπώσεις και την εμπορευματοποίηση;Σαφέστατα. Ήταν χυδαίο.
Ένας "αγώνας" για το ποιο κανάλι θα μετέδιδε πρώτο τις εξελίξεις. Είτε αυτές ήταν αληθινές, είτε ανήκαν στη σφαίρα της φαντασίας.

Εσένα σε έφερε σε δύσκολη θέση αυτή η  κατάσταση;Εννοείται. Και όχι μόνο εμένα όπως καταλαβαίνεις...

Απ'όλα όσα έχουν ακουστεί και γραφτεί, υπάρχει κάτι που να σε ενόχλησε, να σε πλήγωσε;Ναι. Αν και αποφεύγω να βλέπω τηλεοράση και να διαβάζω εφημερίδες αυτή την περίοδο, μου έχουν μεταφέρει κάποια πράγματα.
Έχουν γραφτεί και ακουστεί ασύλληπτες ανακρίβειες και ψεύδη.
Έχουν κυκλοφορήσει υποτιθέμενες δηλώσεις της μητέρας του ας πούμε. Υπήρχε ποτέ περίπτωση μετά τον χαμό του ίδιου της του παιδιού να είχε το κουράγιο να δίνει συνεντεύξεις; Και μάλιστα τις πρώτες μέρες;
Επίσης, έχει δυο αδερφές. Όχι μια, ούτε τρεις.
Και τελευταίο και ίσως σημαντικότερο, ο πατέρας του Γιάννη απεβίωσε πριν εννιά χρόνια και όχι πριν έξι μήνες!

Οι ανακρίβειες που γράφτηκαν σχετικά με τον πατέρα του, ήταν πιστεύεις πληροφορίες από ένα λάθος ρεπορτάζ που στην συνέχεια "ανακυκλώθηκε";  Ή για λόγους που προαναφέρθηκαν λίγο πιο πριν; Όπως η εμπορευματοποίηση.Το δεύτερο.

Για να προκαλέσουν ένα συναίσθημα οίκτου ας πούμε στον τηλεθεατή;Ακριβώς.

Μια από τις επιθυμίες της οικογένειας, η οποία είχε γνωστοποιηθεί και στα μέσα, ήταν να μην παρευρεθούν πολιτικοί και δημοσιογραφοί στην κηδεία του Γιάννη. Επιθυμία που δεν έγινε σεβαστή. Όταν είδατε τους πολιτικούς και τους δημοσιογράφους, πως αντιδράσατε;Ισχύει ότι η οικογένεια είχε εκφράσει αυτή την επιθυμία.
Μιλώντας για μένα, δεν ήθελα να δω μπροστά μου ούτε δημοσιογράφο ούτε πολιτικό!
Ο Γιάννης αλλά και ο συναδελφός του, ο Γιώργος, έφυγαν άδικα για κάτι άτομα σαν κι αυτούς! 'Αδικα!
Εγώ δεν ήμουν σε θέση να αντιδράσω. Αλλά άκουσα τα γιουχαρίσματα και τις έντονες αποδοκιμασίες.

Ξέρω ότι στην κηδεία, ήρθαν απλοί πολίτες.Ναι, εκατοντάδες κόσμου.

Όταν η είδηση ήρθε στο φως της δημοσιότητας, η αντίδραση της κοινής γνώμης ήταν άμεση. Κάποιοι διαδήλωσαν, κάποιοι άφησαν ένα λουλούδι στο σημείο που άφησε την τελευταία του πνοή και κάποιοι άλλοι γέμισαν το διαδίκτυο με μηνύματα συμπαράστασης. Αυτό αλήθεια σου δίνει κουράγιο;Αφενός εκτιμώ το ενδιαφέρον. Αφετέρου, ναι εντάξει, σχεδόν όλη η Ελλάδα στεναχωρήθηκε με αυτό που συνέβη, από την Κρήτη ως την Αλεξανδρούπολη, αλλά δεν μπορούν να ταυτιστούν με την οικογένεια του Γιάννη, ούτε με τους φίλους του, ούτε με εμένα. Δεν μπορούν να νιώσουν απόλυτα αυτό που βιώνουμε εμείς.

Όταν ακούς να χαρακτηρίζουν τον Γιάννη, "ήρωα" ή "αθάνατο", τι αντίκτυπο έχουν αυτοί οι χαρακτηρισμοί μέσα σου;Τα παιδιά έγιναν ήρωες. Ναι.
Αθάνατοι... Ναι.
Θα είναι πάντα στο μυαλό και στην καρδιά των ανθρώπων που τους αγάπησαν.
Αλλά γενικά πως μπορεί να νιώθει ένας άνθρωπος όταν τα ακούει όλα αυτά, για κάποιον που έχει γνωρίσει, αγαπήσει και μοιραστεί κάποιες στιγμές; Τον βοηθάει; Απαντησέ μου εσύ.

Χθες καθώς συζητούσαμε σε μια στιγμή μου είπες: " Ναι, τα παιδιά έγιναν ήρωες! Αλλά δεν  το διάλεξαν... Ήταν μόνο 23 χρονών..."
Και θα συμφωνήσω απόλυτα.Ευχαριστώ.

Τι πιστεύεις ότι έφταιξε εκείνο το απόγευμα;  Ήταν απλά μια κακή και μοιραία σύμπτωση;Ο Γιάννης έκανε ότι θα έκανε και οποιοσδήποτε άλλος αστυνομικός  στην θέση του. Την δουλειά του. Όπως και ο Γιώργος. " Έπεσαν" πάνω στο καθήκον.

Είχε τύχει να σου μιλήσει ποτέ για την δουλειά του; Για τις συνθήκες πάνω στις οποίες εργαζόταν;Ναι.

Σου είχε εξομολογηθεί κάποιες ανησυχίες του μήπως σχετικά με την δουλειά;Μου είχε πει κάποια πράγματα. Αλλά επίτρεψε μου να μην επεκταθώ πάνω σε αυτό το κομμάτι. Με συγχωρείς. Το μόνο που θέλω να δηλώσω σχετικά με τον Γιάννη και την δουλειά του και πρέπει να το ξέρει ο κόσμος είναι ότι ο Γιάννης, δεν ήταν "μπάτσος" αλλά αστυνομικός!

Θα το θέσω διαφορετικά. Τα παιδιά της ομάδας ΔΙΑΣ είναι απροστάτευτα;Ναι, από όλες τις απόψεις. Είναι "γυμνοί". Πλήρως απροστάτευτοι από τους κακοποιούς μέχρι και τις καιρικές συνθήκες. Αλλά σου ξαναλέω, δεν θέλω να επεκταθώ πάνω σε αυτό το κομμάτι.

Η επίσημη εκδοχή, μιλά για καταδίωξη ληστών. Είναι ρεαλιστικό να ληστεύεται ένα περίπτερο με καλάσνικοφ και στην συνέχεια οι δράστες να πυροβολούν αδιακρίτως και να εκτελούν εν ψυχρώ; Σε πείθει;Εγώ δεν πείθομαι.

Θεωρείς ότι ίσως να υπάρχει κάτι άλλο πίσω από αυτό;Δεν θέλω να απαντήσω.

Πιστεύεις ότι θα συλληφθούν σύντομα οι δράστες;Ναι. Πρέπει.

Δεν είναι μόνο μια επιθυμία επομένως, αλλά και κάτι που πιστεύεις;Και τα δυο μαζί. Και θέλω και το πιστεύω.
Γιατί αξίζει σε αυτά τα δυο παιδιά που σκοτώθηκαν τόσο άδικα, να αποδοθεί δικαιοσύνη.

Τώρα σκοπεύω να σε ρωτήσω κάτι πιο προσωπικό. Αν θέλεις απαντάς.
Υπάρχει κάτι που δεν πρόλαβες να πεις στον Γιάννη;Ναι. Του τα είπα όμως και ξέρω ότι με άκουσε. Μπορεί να μην το βλέπω, αλλά ξέρω πως είναι εδώ. Και επίσης ξέρω ότι θα την πάρω την απάντηση που γυρεύω, όταν έρθει η ώρα. Τον περιμένω στα όνειρα μου. Θα έρθει κάποια νύχτα. Ναι.

Η τελευταία φορά που τον είδες;Δεν θέλω να απαντήσω σε αυτό. Το κρατώ για μας.

Για το μέλλον κάνατε όνειρα μαζί;Εσύ δεν κάνεις όνειρα όταν είσαι ερωτευμένος και έχεις σχέση; Ναι.
Το ίδιο κι εμείς.

Τι θα θυμάσαι πάντα από τον Γιάννη;Αυτό που θα θυμούνται όλοι. Το χαμόγελο του.

Μου είπες νωρίτερα, ότι μετά τον χαμό του, τις πρώτες μέρες κοιμήθηκες σπίτι του. Πήρες κάτι από το δωμάτιο του φεύγοντας;Ναι, μια μπλούζα την οποία του την είχα πάρει εγώ στα γενέθλια του. Την φορούσε διαρκώς και πάνω της μυρίζω ακόμη το άρωμα του.

Όλη αυτή η ιστορία, εσένα ως άνθρωπο πως σε επηρέασε; Αλλάξε ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνεσαι την ζωή;Έχουν περάσει δεκαπέντε ημέρες. Και ναι, σκέφτομα εντελώς διαφορετικά πλέον.
Ακούω πλέον την γνωστή κλισέ ευχή: "Πάνω απ'όλα υγεία!" και αναρωτιέμαι, τελικά η υγεία αρκεί;
Ξέρεις...και ο Γιάννης ήταν υγιής αλλά δεν είναι πια εδώ. Η ζωή είναι απρόβλεπτη.

Κλείνοντας, θα ήθελα να δώσεις ένα μήνυμα. Τι πρέπει να μας διδάξει αυτή η ιστορία; Τι πρέπει να μάθουμε από αυτήν, ως άνθρωποι και ως κοινωνία;Δυο πράγματα θέλω να πω. Απλά για την ζωή. Και να το διαβάσουν καλά όλοι αυτό.
Η ζωή μας είναι τόσο μικρή και μίζερη, που κάθε δευτερόλεπτο που περνά, πρέπει να το χαιρόμαστε. Να κάνουμε τα πράγματα που επιθυμούμε, όταν τα επιθυμούμε. Να λέμε ό,τι θέλουμε, σε όποιον θέλουμε, είτε είναι όμορφα είτε όχι. Το οφείλουμε στον εαυτό μας και κυρίως στους ανθρώπους που αγαπάμε, γιατί ίσως να έρθει μια μέρα που θα θέλουμε αλλά δεν θα μπορούμε και τότε σίγουρα θα μετανιώσουμε για όσα δεν κάναμε ή όσα δεν είπαμε...

Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για την συνέντευξη αλλά και για την εμπιστοσύνη που μου έδειξες.  Ειλικρίνα.Να'σαι καλά.


Η Έλλη μου ζήτησε μια χάρη... 
Μαζί με την συνέντευξη να δημοσιευτεί και αυτό το τραγούδι.

Πηγή : E-Magazino.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια: