Δεν έχω άνθρωπο!
Πώς να ζω χωρίς μιλιά;
Τι να πω;
Σε ποιον να εξηγήσω;
Τον εαυτό μου που να βρω
να του μιλήσω;
Έχει φύγει από καιρό
σε δόλιες απάτες
Σε στυγερές οφθαλμαπάτες
Αιώνια χαμένος
Σε κόσμους δίχως αύριο
Κρύβεται για να μη δει
όσα φοβάται.
Κι οι φόβοι γίνανε αλήθειες
Σπαράγματα ειπωμένα
Ακούσματα ηθελημένα
Χάθηκαν οι φόβοι
Δεν υπάρχουν πια
Τι ειρωνεία!
Τελευταία μου επιθυμία
Να λυτρωθώ από λύπες ξεχασμένες
Του μυαλού εφιάλτες που γίνανε αλήθειες
Προφητείες Καταστροφής
Χάνεται η ζωή
Και γω παραληρώ μ’ ένα πιοτό στο χέρι
Σε ποιον να πιω;
Μα τι να πω;
Γέλια αλλότρια
φαντάζουν αληθινά
Μα είναι δάκρυα
για μια ζωή χαμένη στις στάχτες τυλιγμένη
Και μια ψυχή μικρή
Πώς να στερήσω το φιλί ;
Μα πώς να ζω;
Τραγικές αλήθειες μπρος στα μάτια
Σου έχει τύχει να γελάς από απελπισία;;;
ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ!
Και δάκρυα να τρέχουν απ’ τα μάτια σου;
ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ!
ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ!
Και να γελάς απελπισμένα;
Και κανείς να μη σ’ ακούει;
Πόση απελπισία χωρά σε μια ψυχή;
Ο κόσμος διαλύεται
και συ γελάς με την ψυχή σου;
Ποια ψυχή ρε παιδιά;
ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ!
ΝΑ σε κοιτούν οι τοίχοι
και να γελούν μαζί σου;
Πόσα ν’ αντέξεις ρε ψυχή;
Κομμάτια να σουν, να’ φευγες
Στην πλάση να χυνόσουν…
Παραλήρημα απελπισίας
Μπρος σε τοίχους χωρίς αυτιά
Να σε ακούσουν!
Κλαίω για τη χαμένη μου ζωή..
Μόνο γι’ αυτό θ’ αντέξω
Μόνο γι’ αυτόν αντέχω!
Τελικά ούτε οι τοίχοι έχουν αυτιά….
MIPS
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου